1 A tëherë Jobi hapi gojën dhe mallkoi ditën e lindjes së tij.

После этого Иов заговорил и проклял день, когда он появился на свет.

2 K ështu Jobi mori fjalën dhe tha:

Он сказал:

3 " Humbtë dita në të cilën linda dhe nata që tha: "U ngjiz një mashkull!".

– Да сгинет день, когда я родился, и ночь, когда сказали: «Ребенок зачат!»

4 A jo ditë u bëftë terr, mos u kujdesoftë për të Perëndia nga lart, dhe mos shkëlqeftë mbi të drita!

Пусть тот день станет тьмой, пусть Бог с высоты не вспомнит о нем, пусть свет в тот день не сияет.

5 E marrshin përsëri terri dhe hija e vdekjes, qëndroftë mbi të një re, furtuna e ditës e tmerroftë!

Пусть он достанется мраку и мгле, пусть будет затянут тучей, пусть тьма его свет затмит.

6 A të natë e marrtë terri, mos hyftë në ditët e vitit, mos hyftë në llogaritjen e muajve!

Пусть той ночью владеет тьма, пусть не сочтется она в днях года и не войдет ни в один из месяцев.

7 P o, ajo natë qoftë natë shterpe, mos depërtoftë në të asnjë britmë gëzimi.

Пусть та ночь будет бесплодной, и не раздастся в ней крик радости.

8 E mallkofshin ata që mallkojnë ditën, ata që janë gati të zgjojnë Leviathanin.

Пусть проклянут эту ночь те, кто проклинают дни, те, кто способен разбудить Левиафана.

9 U errësofshin yjet e muzgut të tij, le të presë dritën; por mos e pastë fare dhe mos paftë ditën që agon,

Пусть померкнут звезды на ее заре; пусть ждет она утра и не дождется, не увидит первых лучей рассвета,

10 s epse nuk e mbylli portën e barkut të nënës sime dhe nuk ua fshehu dhembjen syve të mi.

за то, что не затворила дверей материнского чрева и не скрыла от моих глаз горе.

11 P se nuk vdiqa në barkun e nënës sime? Pse nuk vdiqa sapo dola nga barku i saj?

Почему не погиб я при родах и не умер сразу же после рождения?

12 P se vallë më kanë pritur gjunjët, dhe sisët për të pirë?

Зачем меня держали на коленях и вскармливали грудью?

13 P o, tani do të dergjesha i qetë, do të flija dhe do të pushoja,

Я лежал бы сейчас в мире, спал бы себе спокойно

14 b ashkë me mbretërit dhe me këshilltarët e dheut, që kanë ndërtuar për vete rrënoja të shkretuara,

среди царей и мудрецов земли, которые строили себе то, что ныне в руинах,

15 o se bashkë me princat që kishin ar ose që mbushën me argjend pallatet e tyre.

среди правителей, у которых было золото, и которые свои дома наполнили серебром.

16 O se pse nuk qeshë si një dështim i fshehur, si fëmijët që nuk e kanë parë kurrë dritën?

Почему не зарыли меня, как мертворожденного, как младенца, который не увидел света?

17 A tje poshtë të këqinjtë nuk brengosen më, atje poshtë çlodhen të lodhurit.

Там прекращается суета неправедных, и утомленные находят покой.

18 A tje poshtë të burgosurit janë të qetë bashkë, dhe nuk e dëgjojnë më zërin e xhelatit.

Там отдыхают вместе пленники и не слышат криков смотрителя.

19 A tje poshtë ka të vegjël dhe të mëdhenj, dhe skllavi është i lirë nga pronari i tij.

Там и малый, и великий равны и слуга свободен перед господином.

20 P se t’i japësh dritë fatkeqit dhe jetën atij që ka shpirtin në hidhërim,

На что дан страдальцу свет, и жизнь – тому, чья душа скорбит,

21 t ë cilët presin vdekjen që nuk vjen, dhe e kërkojnë më tepër se thesaret e fshehura;

тому, кто ждет смерти, но она не идет, даже если он ищет ее усердней, чем клад,

22 g ëzohen shumë dhe ngazëllojnë kur gjejnë varrin?

тому, кто с радостью и ликованием обрел бы могилу?

23 P se të lindë një njeri rruga e të cilit është fshehur, dhe që Perëndia e ka rrethuar nga çdo anë?

Зачем дана жизнь тому, чей путь сокрыт, тому, перед кем поставил преграду Бог?

24 N ë vend që të ushqehem, unë psherëtij, dhe rënkimet e mia burojnë si uji.

Вздохи мои вместо еды; льются стоны мои, как вода.

25 S epse ajo që më tremb më shumë më bie mbi krye, dhe ajo që më tmerron më ndodh.

Чего я боялся, то и произошло; чего страшился, то со мной и случилось.

26 N uk kam qetësi, nuk kam prehje, por më pushton shqetësimi".

Нет мне ни мира, ни покоя; нет мне отдыха, настала смута.