1 A tëherë Jobi hapi gojën dhe mallkoi ditën e lindjes së tij.

Depois disso abriu Jó a sua boca, e amaldiçoou o seu dia.

2 K ështu Jobi mori fjalën dhe tha:

E Jó falou, dizendo:

3 " Humbtë dita në të cilën linda dhe nata që tha: "U ngjiz një mashkull!".

Pereça o dia em que nasci, e a noite que se disse: Foi concebido um homem!

4 A jo ditë u bëftë terr, mos u kujdesoftë për të Perëndia nga lart, dhe mos shkëlqeftë mbi të drita!

Converta-se aquele dia em trevas; e Deus, lá de cima, não tenha cuidado dele, nem resplandeça sobre ele a luz.

5 E marrshin përsëri terri dhe hija e vdekjes, qëndroftë mbi të një re, furtuna e ditës e tmerroftë!

Reclamem-no para si as trevas e a sombra da morte; habitem sobre ele nuvens; espante-o tudo o que escurece o dia.

6 A të natë e marrtë terri, mos hyftë në ditët e vitit, mos hyftë në llogaritjen e muajve!

Quanto

7 P o, ajo natë qoftë natë shterpe, mos depërtoftë në të asnjë britmë gëzimi.

Ah! que estéril seja aquela noite, e nela não entre voz de regozijo.

8 E mallkofshin ata që mallkojnë ditën, ata që janë gati të zgjojnë Leviathanin.

Amaldiçoem-na aqueles que amaldiçoam os dias, que são peritos em suscitar o leviatã.

9 U errësofshin yjet e muzgut të tij, le të presë dritën; por mos e pastë fare dhe mos paftë ditën që agon,

As estrelas da alva se lhe escureçam; espere ela em vão a luz, e não veja as pálpebras da manhã;

10 s epse nuk e mbylli portën e barkut të nënës sime dhe nuk ua fshehu dhembjen syve të mi.

porquanto não fechou as portas do ventre de minha mãe, nem escondeu dos meus olhos a aflição.

11 P se nuk vdiqa në barkun e nënës sime? Pse nuk vdiqa sapo dola nga barku i saj?

Por que não morri ao nascer? por que não expirei ao vir ã luz?

12 P se vallë më kanë pritur gjunjët, dhe sisët për të pirë?

Por que me receberam os joelhos? e por que os seios, para que eu mamasse?

13 P o, tani do të dergjesha i qetë, do të flija dhe do të pushoja,

Pois agora eu estaria deitado e quieto; teria dormido e estaria em repouso,

14 b ashkë me mbretërit dhe me këshilltarët e dheut, që kanë ndërtuar për vete rrënoja të shkretuara,

com os reis e conselheiros da terra, que reedificavam ruínas para si,

15 o se bashkë me princat që kishin ar ose që mbushën me argjend pallatet e tyre.

ou com os príncipes que tinham ouro, que enchiam as suas casas de prata;

16 O se pse nuk qeshë si një dështim i fshehur, si fëmijët që nuk e kanë parë kurrë dritën?

ou, como aborto oculto, eu não teria existido, como as crianças que nunca viram a luz.

17 A tje poshtë të këqinjtë nuk brengosen më, atje poshtë çlodhen të lodhurit.

Ali os ímpios cessam de perturbar; e ali repousam os cansados.

18 A tje poshtë të burgosurit janë të qetë bashkë, dhe nuk e dëgjojnë më zërin e xhelatit.

Ali os presos descansam juntos, e não ouvem a voz do exator.

19 A tje poshtë ka të vegjël dhe të mëdhenj, dhe skllavi është i lirë nga pronari i tij.

O pequeno e o grande ali estão e o servo está livre de seu senhor.

20 P se t’i japësh dritë fatkeqit dhe jetën atij që ka shpirtin në hidhërim,

Por que se concede luz ao aflito, e vida aos amargurados de alma;

21 t ë cilët presin vdekjen që nuk vjen, dhe e kërkojnë më tepër se thesaret e fshehura;

que anelam pela morte sem que ela venha, e cavam em procura dela mais do que de tesouros escondidos;

22 g ëzohen shumë dhe ngazëllojnë kur gjejnë varrin?

que muito se regozijam e exultam, quando acham a sepultura?

23 P se të lindë një njeri rruga e të cilit është fshehur, dhe që Perëndia e ka rrethuar nga çdo anë?

Sim, por que se concede luz ao homem cujo caminho está escondido, e a quem Deus cercou de todos os lados?

24 N ë vend që të ushqehem, unë psherëtij, dhe rënkimet e mia burojnë si uji.

Pois em lugar de meu pão vem o meu suspiro, e os meus gemidos se derramam como água.

25 S epse ajo që më tremb më shumë më bie mbi krye, dhe ajo që më tmerron më ndodh.

Porque aquilo que temo me sobrevém, e o que receio me acontece.

26 N uk kam qetësi, nuk kam prehje, por më pushton shqetësimi".

Não tenho repouso, nem sossego, nem descanso; mas vem a perturbação.