1 О , если бы Ты разорвал небеса и сошел, чтобы вздрогнули перед Тобою горы –

Oh, sikur t’i shqyeje qiejtë dhe të zbrisje! Para teje do të tundeshin malet.

2 к ак когда огонь зажигает хворост и заставляет бурлить воду – сойди, чтобы сделать Имя Свое известным Своим врагам, и содрогнулись бы перед Тобой народы!

Ashtu si zjarri djeg degët e thata, ashtu si zjarri e bën ujin të valojë, zbrit për t’ua bërë të njohur emrin tënd kundërshtarëve të tu dhe t’i bësh kombet të dridhen para teje.

3 К огда Ты творил устрашающие дела, которых мы не ждали, Ты спускался, и горы тряслись пред Тобой.

Kur bëre gjëra të tmerrshme që nuk i prisnim, ti zbrite dhe malet u tundën në praninë tënde.

4 С древних времен никто не слышал, никакое ухо не внимало, никакой глаз не видел Бога, кроме Тебя, действующего для тех, кто Его ждет.

Nga kohët e lashta askush nuk kishte dëgjuar kurrë, asnjë vesh nuk kishte dëgjuar dhe asnjë sy nuk kishte parë ndonjë Perëndi tjetër veç teje, që vepron për atë që ka shpresë tek ai.

5 Т ы встречаешь тех, кто с радостью творит Твою правду, кто помнит о Твоих путях. Но мы согрешили и Ты прогневался; долго мы держались за свои грехи. Будем ли мы избавлены?

Ti i del para atij që kënaqet në zbatimin e drejtësisë dhe kujtohet për ty në rrugët e tua. Ja, ti je zemëruar sepse ne kemi mëkatuar; në këtë kemi vazhduar gjatë dhe kemi nevojë të shpëtohemi.

6 В се мы стали как нечистый; все наши праведные дела – как запачканная одежда. Все мы вянем, как лист, и грехи наши, точно ветер, уносят нас прочь.

Jemi të gjithë si një gjë e papastër, dhe të gjitha veprat tona të drejtësisë janë si një rrobe e ndotur; po fishkemi të gjithë si një gjethe dhe paudhësitë tona na çojnë larg si era.

7 Н икто не призывает Твоего Имени и не хочет держаться за Тебя. Поэтому Ты скрыл от нас Свое лицо и отдал нас в руки наших грехов.

Nuk ka më njeri që të thërrasë emrin tënd, që lëviz për t’u kapur pas teje, sepse ti na e ke fshehur fytyrën tënde dhe na lë të tretemi në pushtetin e paudhësive tona.

8 И все-таки, о Господь, Ты – наш Отец. мы – глина, а Ты – наш горшечник; все мы – дело Твоих рук.

Megjithatë, o Zot, ti je ati ynë; ne jemi argjila dhe ti je ai që na formon; ne të gjithë jemi vepra e duarve të tua.

9 Н е гневайся, Господи, без меры; не вспоминай наших грехов вовеки. О, взгляни на нас, молим Тебя, ведь все мы – народ Твой.

Mos u zemëro tepër, o Zot, dhe mos e kujto paudhësinë përjetë. Ja, shiko, të lutemi; ne të gjithë jemi populli yt.

10 Т вои священные города стали пустыней, даже Сион – пустыня, Иерусалим – разоренное место.

Qytetet e tua të shenjta janë bërë një shkretëtirë. Sioni është bërë një shkretëtirë, Jeruzalemi një shkretim.

11 Н аш святой и славный храм, где наши предки возносили Тебе хвалу, сожжен огнем, и все, чем мы дорожили, лежит в развалинах.

I shenjti dhe i madherishmi tempulli ynë, ku etërit tanë të kremtuan, është bërë pre e zjarrit dhe të gjitha gjërat tona më të dashura janë shkatërruar.

12 И после всего этого, Господи, Ты будешь удерживаться? Ты будешь хранить молчание и наказывать нас без меры?

Para këtyre gjërave do ta përmbash veten akoma, o Zot, do të heshtësh dhe do të na pikëllosh akoma shumë?