1 ( По слав. 136.) При реките на Вавилон, там седнахме. Да! Плакахме, когато си спомняхме за Сион;

Junto aos rios da Babilônia nós nos sentamos e choramos com saudade de Sião.

2 н а върбите сред него окачихме арфите си.

Ali, nos salgueiros penduramos as nossas harpas;

3 З ащото там онези, които ни бяха пленили, поискаха от нас да пеем думи; и онези, които ни бяха опустошили, поискаха веселие, като ни казаха: Попейте ни от сионските песни.

ali os nossos captores pediam-nos canções, os nossos opressores exigiam canções alegres, dizendo: “Cantem para nós uma das canções de Sião!”

4 К ак да пеем песента Господня в чужда земя?

Como poderíamos cantar as canções do Senhor numa terra estrangeira?

5 А ко те забравя, Йерусалиме, нека забрави десницата ми изкуството си!

Que a minha mão direita definhe, ó Jerusalém, se eu me esquecer de ti!

6 Н ека се залепи езикът ми за небцето ми, ако не те помня, ако не предпочета Йерусалим като най-голямото си веселие.

Que a língua se me grude ao céu da boca, se eu não me lembrar de ti, e não considerar Jerusalém a minha maior alegria!

7 П омни, Господи, това, което сториха едомците в деня на разорението на Йерусалим, когато казваха: Разрушете, разрушете го до основите му!

Lembra-te, Senhor, dos edomitas e do que fizeram quando Jerusalém foi destruída, pois gritavam: “Arrasem-na! Arrasem-na até aos alicerces!”

8 Д ъще вавилонска, която ще бъдеш опустошена, блазе на онзи, който ти въздаде за всичко, което си ни сторила!

Ó cidade de Babilônia, destinada à destruição, feliz aquele que lhe retribuir o mal que você nos fez!

9 Б лазе на онзи, който хване и разбие о̀ камък малките ти деца!

Feliz aquele que pegar os seus filhos e os despedaçar contra a rocha!