1 A gain there was a day when the sons of God came to present themselves before the Lord, and Satan (the adversary and the accuser) came also among them to present himself before the Lord.

Një ditë ndodhi që bijtë e Perëndisë shkuan të paraqiten përpara Zotit, dhe midis tyre shkoi edhe Satanai për t’u paraqitur përpara Zotit.

2 A nd the Lord said to Satan, From where do you come? And Satan (the adversary and the accuser) answered the Lord, From going to and fro on the earth and from walking up and down on it.

Zoti i tha Satanait: "Nga vjen?". Satanai iu përgjigj Zotit: "Nga ecejaket mbi dheun duke e përshkuar lart e poshtë". Zoti i tha Satanait:

3 A nd the Lord said to Satan, Have you considered My servant Job, that there is none like him on the earth, a blameless and upright man, one who fears God and abstains from and shuns all evil ? And still he holds fast his integrity, although you moved Me against him to destroy him without cause.

"A e vure re shërbëtorin tim Job? Sepse mbi dhe nuk ka asnjë tjetër si ai që të jetë i ndershëm, i drejtë, të ketë frikë nga Perëndia dhe t’i largohet së keqes. Ai qëndron i patundur në ndershmërinë e tij, megjithëse ti më ke nxitur kundër tij për ta shkatërruar pa asnjë shkak".

4 T hen Satan answered the Lord, Skin for skin! Yes, all that a man has will he give for his life.

Atëherë Satanai iu përgjigj Zotit dhe tha: "Lëkurë për lëkurë! Gjithçka që zotëron, njeriu është gati ta japë për jetën e tij.

5 B ut put forth Your hand now, and touch his bone and his flesh, and he will curse and renounce You to Your face.

Por shtrije dorën tënde dhe preki kockat e tij dhe mishin e tij dhe ke për të parë po nuk të mallkoi haptazi".

6 A nd the Lord said to Satan, Behold, he is in your hand; only spare his life.

Zoti i tha Satanait: "Ja ai, është në pushtetin tënd, por mos ia merr jetën".

7 S o Satan went forth from the presence of the Lord and smote Job with loathsome and painful sores from the sole of his foot to the crown of his head.

Kështu Satanai u largua nga prania e Zotit dhe e goditi Jobin me një ulcerë të keqe nga majat e këmbëve deri në pjesën e sipërme të kokës.

8 A nd he took a piece of broken pottery with which to scrape himself, and he sat among the ashes.

Jobi mori një copë balte për t’u kruar dhe rrinte ulur në mes të hirit.

9 T hen his wife said to him, Do you still hold fast your blameless uprightness? Renounce God and die!

Atëherë gruaja e tij i tha: "Qëndron ende në ndershmërinë tënde? Mallko Perëndinë dhe vdis!".

10 B ut he said to her, You speak as one of the impious and foolish women would speak. What? Shall we accept good at the hand of God and shall we not accept misfortune and what is of a bad nature? In all this, Job did not sin with his lips.

Por ai i tha asaj: "Ti flet si një grua pa mend. Në rast se pranojmë të mirën nga Perëndia, pse nuk duhet të pranojmë edhe të keqen?". Në të gjitha këto Jobi nuk mëkatoi me buzët e tij.

11 N ow when Job’s three friends heard of all this evil that was come upon him, they came each one from his own place, Eliphaz the Temanite and Bildad the Shuhite and Zophar the Naamathite, for they had made an appointment together to come to condole with him and to comfort him.

Kur tre miq të Jobit mësuan tërë këto fatkeqësi që kishin rënë mbi të, erdhën secili nga vendi i vet, Elifazi nga Temani, Bildadi nga Shuahu dhe Tsofari nga Naamathi; ata në të vërtetë ishin marrë vesh midis tyre për t’i bërë ngushëllimet dhe për t’ia lehtësuar dhembjen.

12 A nd when they looked from afar off and saw him beyond recognition, they lifted up their voices and wept; and each one tore his robe, and they cast dust over their heads toward the heavens.

I ngritën sytë nga larg, por nuk e njohën dot; atëherë filluan të qajnë me zë të lartë, dhe secili grisi rrobat e tij dhe qiti mbi kryet e tij pluhur duke e hedhur në drejtim të qiellit.

13 S o they sat down with on the ground for seven days and seven nights, and none spoke a word to him, for they saw that his grief and pain were very great.

Pastaj u ulën pranë tij për shtatë ditë e shtatë net, dhe asnjë nuk i drejtoi qoftë një fjalë të vetme, sepse e shikonin se dhembja e tij ishte shumë e madhe.