1 ي ا رَبُّ كُنتَ لَنا عَلَى الدَّوامِ مَلجأً جِيلاً بَعدَ جِيلٍ.

O Zot, ti ke qenë për ne një strehë brez pas brezi.

2 م ِنْ قَبلِ وِلادَةِ الجِبالِ، مِنْ قَبلِ أنْ تُخلَقَ الأرْضُ وَالعالَمُ. مُنذُ الأزَلِ وَإلَى الأبَدِ، أنتَ اللهُ!

Para se të kishin lindur malet dhe para se ti të kishe formuar tokën dhe botën, madje nga mot dhe përjetë ti je Perëndia.

3 أ نتَ تُعِيدُ الإنسانَ إلَى التُّرابِ، وَلِلبَشَرِ تَقُولُ: «عُودُوا.»

Ti e kthen njeriun në pluhur dhe thua: "Kthehuni, o bij të njerëzve".

4 إ نَّ ألفَ سَنَةٍ لَدَيكَ هِيَ كَمُرُورِ يَومٍ واحِدٍ، كَجُزءٍ مِنَ اللَّيلِ حِينَ يَغلِبُ النُّعاسُ.

Sepse një mijë vjet në sytë e tu janë si dita e djeshme që ka kaluar, ose sikur të gdhish një natë.

5 ت َزُولُ كَأنَّها حُلْمٌ، كَعُشْبٍ يَتَجَدَّدُ عِندَ الصَّباحِ.

Ti i përlan si një përmbytje. Ato janë si një ëndërr, janë si barr që gjelbëron në mëngjes.

6 ف ِي الصَّباحِ يَنمُو وَيَتَجَدَّدُ، وَقَبلَ المَساءِ يَيبَسُ وَيَذوِي.

Në mëngjes ai lulëzon dhe gjelbëron, në mbrëmje kositet dhe thahet.

7 ه َكَذا نَهلِكُ حِينَ تَغْضَبُ، وَحِينَ تَسْخَطُ نَرْتَعِبُ.

Sepse jemi të konsumuar nga zemërimi yt dhe jemi të tmerruar nga tërbimi yt.

8 ب ِوُضُوحٍ تَرَى كُلَّ آثامِنا. وَخَطايانا الخَفِيَّةُ لا تَخفَى عَلَيكَ.

Ti i vë fajet tona para teje, mëkatet tona të fshehta në dritën e fytyrës sate.

9 ك ُلُّ سَنَواتِنا تَمُرُّ تَحتَ غَضَبِكَ، تَمُرُّ سَنَواتُنا كَفِكْرَةٍ.

Sepse tërë ditët tona zhduken në zemërimin tënd; ne po i mbarojmë vitet tona si një psherëtimë.

10 ن َعِيشُ لِسَبعِينَ سَنَةٍ كَتَنهِيدَةٍ! وَإنْ كُنّا أقوِياءَ، فَرُبَّما ثَمانِينَ. وَأغلَبُ تِلكَ السَّنَواتِ مَلِيئَةٌ بِالتَّعَبِ وَالألَمِ. فَجأةً تَنتَهِي سَنَواتُنا، وَنَحنُ نَطِيرُ!

Ditët e viteve tona shkojnë deri në shtatëdhjetë vjet dhe për më të fortët në tetëdhjetë, por ajo që përbën krenarinë e tyre nuk është veçse mundim dhe dëshirë për t’u dukur, sepse kalon me të shpejtë dhe ne fluturojmë tutje.

11 م َنْ يَعرِفُ قُوَّةَ غَضَبِكَ؟ أمْ هَلْ سَنَستَطِيعُ بِتَقوانا أنْ نَتَّقِيَ غَضَبَكَ؟

Kush e njeh forcën e zemërimit tënd dhe mërinë tënde sipas frikës që duhet pasur prej teje?

12 ع َلِّمْنا أنْ نُحْصِيَ أيّامَنا القَلِيلَةَ، لِكَي نَحصُلَ عَلَى قُلُوبٍ حَكِيمَةٍ.

Na mëso, pra, të numërojmë ditët tona për të pasur një zemër të urtë.

13 ف َمَتَى سَتَعُودُ يا اللهُ ، وَتُعَزِّي عَبِيدَكَ؟

Kthehu, o Zot! Deri kur? Dhe ki mëshirë për shërbëtorët e tu.

14 أ َشْبِعْنا كُلَّ صَباحٍ بِمَحَبَّتِكَ، وَسَنَبتَهِجُ وَنَفرَحُ كُلَّ أيّامِ حَياتِنا.

Na ngop në mëngjes me mirësinë tënde, dhe ne do të ngazëllojmë dhe do të kënaqemi në të gjitha ditët tona.

15 أ َعْطِنا سَنَواتٍ مِنَ السَّعادَةِ بِعَدَدِ ما أعطَيتَنا مِنْ سَنَواتِ الألَمِ وَالضِّيقِ!

Na gëzo në përpjestim me ditët që na ke pikëlluar dhe në kompensim të viteve që kemi vuajtur nga fatkeqësitë.

16 د َعْ خُدّامَكَ وَنَسلَهُمْ يَرَوا أعمالَكَ المُهِيبَةَ.

Qoftë e qartë vepra jote shërbëtorëve të tu dhe lavdia jote bijve të tyre.

17 ف َلْنَعرِفْ نِعمَةَ الرَّبِّ الإلَهِ. وَلْيُدعَمْ وَيُثَبَّتْ ما نَعمَلُ. وَلَيْتَ ما نَفعَلُهُ يُثمِرُ.

Hiri i Zotit Perëndisë tonë qoftë mbi ne dhe e bëftë të qëndrueshme veprën e duarve tona; po, bëje të qëndrueshme veprën e duarve tona.