1 ي َقُولُ اللهُ: «فِي ذَلِكَ اليَومِ، سَيُخرِجُونَ عِظامَ مُلُوكِ يَهُوذا وَعِظامَ رُؤَسائِهِ وَعِظامَ كَهَنَتِهِ وَعِظامَ أنبِيائِهِ وَعِظامَ سُكّانِ مَدينَةِ القُدْسِ مِنْ قُبُورِهِمْ.

"Në atë kohë," thotë Zoti, "do të nxirren nga varret eshtrat e mbretërve të Judës, eshtrat e princërve, eshtrat e profetëve dhe eshtrat e banorëve të Jeruzalemit,

2 س َيَنشُرُونَها تَحْتَ الشَّمسِ وَالقَمَرِ وَنُجُومِ السَّماءِ. فَهَذِهِ هِيَ الأجْرامُ السَّماوِيَّةُ الَّتِي يُحِبُّونَها وَيَعبُدُونَها وَيَطلُبُونَها وَيَسجُدُونَ لَها. وَلَنْ تُجمَعَ العِظامُ وَلَنْ تُدفَنَ، لَكِنَّها سَتَكُونُ كَالرَّوثِ عَلَى الأرْضِ.

dhe do të ekspozohen para diellit, para hënës dhe para tërë ushtrisë së qiellit, që ata kanë dashur, kanë shërbyer, kanë ndjekur, kanë konsultuar dhe para të cilëve kanë rënë përmbys; nuk do të mblidhen as do të groposen, por do të jenë si pleh mbi faqen e dheut.

3 « سَأجعَلُ مَنْ بَقِيَ مِنهُمْ يُفَضِّلُ المَوتَ عَلَى الحَياةِ. هَؤُلاءِ الَّذِينَ سَيَبقُونَ مِنْ هَذِهِ القَبِيلَةِ الشِّرِّيرَةِ سَيَعِيشُونَ فِي الأماكِنِ الَّتِي سَأطرُدُهُمْ إلَيها،» يَقُولُ اللهُ القَدِيرُ. الخَطِيَّةُ وَالعِقاب

Atëherë vdekja do të jetë më e mirë se jeta për të gjitha mbeturinat e kësaj race të keqe në tërë vendet ku do t’i kem shpërndarë," thotë Zoti i ushtrive.

4 « وَأنتَ يا إرْمِيا قُلْ لَهُمْ: «هَذا هُوَ ما يَقُولُهُ اللهُ: عِندَما يَسقُطُ أُناسٌ، أفَلا يَقُومُونَ ثانِيَةً؟ وَإنِ انحَرَفَ شَخصٌ ما عَنْ طَرِيقِهِ، أفَلا يَعُودُ إلَيهِ؟

Ti do t’u thuash atyre: "Kështu thotë Zoti: Në rast se dikush rrëzohet, a nuk ngrihet vallë? Në rast se dikush ndërron drejtimin, a nuk kthehet vallë?

5 ف َلِماذا يَستَمِرُّ هَذا الشَّعبُ فِي الابتِعادِ عَنِّي؟ وَلِماذا تَواصِلُ القُدسُ ارتِدادها عَنِّي؟ إنَّهُمْ يَتَمَسَّكُونَ بِالخِداعِ، وَيَرفُضُونَ التَّوبَةَ.

Pse, pra, ky popull, o Jeruzalem, është shmangur me një rebelim të përjetshëm? Ngulin këmbë në mashtrim dhe nuk pranojnë të kthehen.

6 أ صغَيتُ وَانتَظَرتُ، لَكِنْ لَمْ يَتَكَلَّمْ إلَيَّ أحَدٌ. لا يُوجَدُ مِنهُمْ مَنْ يَتُوبُ عَنْ شَرِّهِ وَيَقُولُ: ‹ماذا عَمِلتُ؟› إنَّهُمْ مُستَمِرُّونَ بِالسَّيرِ فِي طَرِيقِهِمْ، مِثلَ حِصانٍ يَتُوقُ إلَى مَعرَكَةٍ.

U kam kushtuar kujdes dhe i kam dëgjuar, por ata nuk flasin drejt; asnjeri nuk pendohet për ligësinë e tij dhe nuk thotë: "Çfarë bëra unë?". Secili merr përsëri vrapimin e tij, si një kalë që hidhet në betejë.

7 ا للَّقلَقُ فِي السَّماءِ يَعرِفُ وَقتَهُ المُعَيَّنَ، وَاليَمامَةُ وَالسُّنُونَةُ تَحفَظانِ وَقْتَ مَجِيئِهِما، أمّا شَعبِي فَلا يَعرِفُ ما يُرِيدُهُ اللهُ.

Madje edhe lejleku i qiellit i njeh stinët e tij, turtulli, dallëndyshja dhe krilat shikojnë me kujdes kohën e kthimit të tyre, por populli im nuk e njeh ligjin e Zotit.

8 « كَيفَ تَقُولُونَ: ‹نَحنُ حُكَماءُ، وَلَدَينا شَرِيعَةُ اللهِ.› كَذَبَ الكَتَبَةُ بِأقلامِهِمْ.

Si mund të thoni: "Ne jemi të urtë dhe ligji i Zotit është me ne"? Por ja, pena e rreme e shkruesve e ka bërë një falsitet.

9 ا لحُكَماءُ ذُلُّوا وَارتَعَبُوا وَأُسِرُوا. رَفَضُوا تَعلِيمَ اللهِ ، فَكَيفَ إذاً يَدَّعُونَ بِأنَّهُمْ حُكَماءُ؟

Njerëzit e ditur do të turpërohen, do të tremben dhe do të kapen. Ja, kanë hedhur poshtë fjalën e Zotit; çfarë diturie mund të kenë?

10 ل ِذَلِكَ سَأُعطِي نِساءَهُمْ لِرِجالٍ آخَرِينَ، وَسَأُعطِي حُقُولَهُمْ لِمالِكِينَ آخَرِينَ. لأنَّهُمْ مِنْ أفقَرِهِمْ إلَى أغناهُمْ، مالُوا إلَى الكَسبِ غَيرِ الشَّرِيفِ. مِنَ الأنبِياءِ إلَى الكَهَنَةِ، كُلُّهُمْ مُخادِعُونَ.

Prandaj bashkëshortet e tyre do t’ua jap të tjerëve dhe arat e tyre pronarëve të rinj, sepse nga më i vogli deri te më i madhi lakmojnë fitime; nga profeti deri te prifti të gjithë përdorin gënjeshtrën.

11 ي ُعالِجُونَ كَسرَ شَعبِي بِاستِخفافٍ، يَقُولُونَ: ‹سَلامٌ لَكُمْ، سَلامٌ لَكُمْ،› وَما مِنْ سَلامٍ.

Ata mjekojnë shkel e shko plagën e bijës së popullit tim, duke thënë: Paqe, paqe,," kur nuk ekziston paqja.

12 ف َهَلْ خَجِلُوا بِسَبِبِ أعمالِهِمُ النَّجِسَةِ؟ لَمْ يَخْجلُوا وَلَمْ يَعْرِفُوا الحياءَ. لِذَلِكَ سَيَسقُطُونَ مَعَ السّاقِطِينَ. فِي وَقتِ عِقابِي لَهُمْ سَيَتَعَثَّرُونَ،» يَقُولُ اللهُ.

A u vinte turp vallë kur kryenin veprime të neveritshme? Jo! nuk kishin turp aspak dhe nuk dinin ç’është të skuqesh. Prandaj do të rrëzohen midis atyre që rrëzohen; kur do t’i vizitoj do të përmbysen," thotë Zoti.

13 ي َقُولُ اللهُ: «أنا سَأجمَعُ حَصادَهُمْ، فَلا يَعُودُ هُناكَ عِنَبٌ عَلَى الكَرمَةِ، وَلا تِينٌ عَلَى التِّينَةِ. سَتَذبُلُ الأوراقُ. وَما أعطَيتُهُمْ إيّاهُ سَيَزُولُ عَنهُمْ.

Do t’i shfaros me siguri," thotë Zoti. "Nuk do të ketë më rrush te hardhia as fiq te fiku dhe gjethet do të fishken. Edhe gjërat që u kam dhënë do t’u hiqen".

14 « فَيَقُولُونَ: ‹لِماذا نَحنُ جالِسُونَ هُنا؟ لِنَجتَمِعْ وَنَذهَبْ إلَى المُدُنِ المُحَصَّنَةِ، وَلْنَهلِكْ هُناكَ، لأنَّ إلَهَنا أصمَتَنا. جَعَلَنا نَشرَبُ ماءً مُرّاً، لأنَّنا أخطَأْنا نَحوَ اللهِ.

"Pse rrimë ulur? Mblidhuni dhe të hyjmë në qytetet e fortifikuara, dhe në to të vdesim. Sepse Zoti, Perëndia ynë, na bën të vdesim dhe na bën të pimë ujë të helmuar, sepse kemi mëkatuar kundër Zotit.

15 ن َنتَظِرُ السَّلامَ، لَكِنْ لا يُوجَدُ خَيرٌ. نَشتاقُ إلَى الشِّفاءِ، فَإذا بِالرُّعبِ هُناكَ.

Prisnim paqen, por nuk erdhi asnjë e mirë, një kohë shërimi, por ja, terrori".

16 م ِنْ أرْضِ دانَ سَمِعْنا صَهِيلُ خُيُولِ العَدَوِّ. تَهتَزُّ أرْضُنا كُلُّها مِنْ ضَرَباتِ حَوافِرِها القَوِيَّةِ. أتَوْا وَأكَلُوا الأرْضَ وَكُلَّ ما فِيها، التَهَمُوا المَدِينَةَ وَالسّاكِنِينَ فِيها.›»

Nga Dani dëgjohet turfullima e kuajve të tij; në zhurmën e hingëllimave të kuajve të tij të luftës dridhet gjithë vendi, sepse vijnë dhe gllabërojnë vendin dhe tërë ato që ai ka, qytetin dhe banorët e tij.

17 ي َقُولُ اللهُ: «لأنِّي سَأُرسِلُ حَيّاتٍ بَينَهُمْ، وَأفاعِيَ لا تَطرُدُها تَعاوِيذُ السِّحْرِ. وَسَتَلدَغُهُمْ!» حُزنُ إرْمِيا عَلَى ما حَدَثَ لِشَعبِه

"Sepse ja, unë do të dërgoj kundër jush gjarpërinj dhe nepërka, kundër të cilëve nuk vlen asnjë yshtje dhe ata do t’ju kafshojnë," thotë Zoti.

18 ا لحُزنُ يَغمُرُنِي، قَلبِي مَرِيضٌ.

Sikur të gjeja ngushëllim për dhembjen time. Zemra po më ligështohet përbrenda.

19 أ سمَعُ صَوتَ شَعبِيَ العَزِيزَ يَستَغِيثُ باكِياً مِنْ أرْضٍ بَعِيدَةٍ: «هَلِ اللهُ فِي صِهْيَوْنَ؟ هَلْ مَلِكُها فِيها؟» فَقالَ اللهُ: «لِماذا أغاظُونِي بِأصنامِهِمْ وَبِآلِهَةٍ غَرِيبَةٍ؟»

Ja një zë: është britma e bijës së popullit tim nga një tokë e largët: Mos vallë Zoti është në Sion? A nuk është mbreti i tij në mes të tij??". Pse kanë ngacmuar zemërimin tim me shëmbëlltyrat e tyre të gdhendura dhe mee idhuj të huaj?".

20 و َالشَّعْبُ يَقُولُ: «زَمَنُ الحَصادِ انتَهَى، وَالصَّيفُ انقَضَى، وَلَكِنَّنا لَمْ نُنقَذْ.»

Korrja ka mbaruar, vera ka marrë fund dhe ne nuk kemi shpëtuar.

21 ا نسَحَقْتُ حُزناً بِسَبَبِ انسِحاقِ شَعبِيَ العَزِيزِ. أنا حَزِينٌ، وَقَدْ تَمَلَّكَنِي اليَأسُ.

Për plagën e bijës së popullit tim jam i dëshpëruar, po mbaj zi, jam i tmerruar.

22 أ لا يُوجَدُ بَلَسانٌ فِي جِلعادَ؟ ألا يُوجَدُ فِيها طَبِيبٌ؟ فَلِماذا لَمْ يُشْفَ شَعبِيَ العَزِيزُ؟

A nuk ka vallë ndonjë balsam në Galaad, a nuk ka atje ndonjë mjek? Pse, pra, nuk po i vjen shërimi bijës së popullit tim?