1 « وَأمّا الآنَ، فَالَّذِينَ هُمْ دُونِي سِنّاً يَهزَأُونَ بِي. الَّذِينَ لَمْ أكُنْ أقبَلُ آباءَهُمْ مَعَ كِلابِ قَطِيعِي!

"Tani përkundrazi më të rinjtë se unë më përqeshin, ata që etërit e tyre nuk do të kishin pranuar t’i vija midis qenve të kopesë sime.

2 و َقُوَّةُ أيدِيهِمْ لا تُفِيدُنِي شَيئاً، فَقَدْ فَقَدُوا قُوَّتَهُمْ.

Fundja, për çfarë do të më shërbente forca e duarve të tyre? Fuqia e tyre është shkatërruar.

3 و َفِي الفَقرِ وَالجُوعِ الشَّدِيدِ، يَلعَقُونَ الغُبارَ فِي الصَّحراءِ؟

Të sfilitur nga mizerja dhe nga uria, ikin natën në shketëtirën e shkretuar dhe shterpë,

4 ي َقلَعُونَ النَّباتاتِ المالِحَةِ وَسَطَ الشُّجَيْراتِ، وَجُذُورَ نَباتِ الرَّتَمِ، وَيأكُلُونَها.

duke shkulur bar të hidhur pranë gëmushave dhe rrënjë gjineshtre për ushqimin e tyre.

5 م ِنْ وَسَطِ النّاسِ يُطرَدُونَ، وَيَصرُخُ النّاسُ عَلَيهِمْ كَما لَوْ كانُوا لُصُوصاً.

Janë përzënë nga mjediset prej njerëzve që ulërijnë prapa tyre si të ishin vjedhës.

6 ي َسكُنُونَ فِي الكُهُوفِ وَبَينَ الصُّخُورِ وَفِي شُقُوقِ الوِديانِ.

Janë të detyruar të jetojnë në skërkat e luginave, në shpellat e tokës dhe midis shkëmbinjve;

7 ي َنْبَحُونَ بَينَ أعشابِ الصَّحراءِ، وَيَتَجَمَّعُونَ مَعاً تَحتَ الشُّجَيْراتِ الشّائِكَةِ.

ulërijnë midis kaçubeve dhe shtrëngohen bashkë nën ferrishtat;

8 ه ُمْ مُحتَقَرُونَ، طُرِدُوا مِنَ الأرْضِ بِالسِّياطِ. أُناسٌ لا وَزنَ أوْ قِيمَةَ لَهُمْ.

njerëz budallenj, po, njerëz pa vlerë, të dëbuar nga vendi i tyre.

9 « وَالآنَ أصبَحتُ أنا أُغنِيَتَهُمْ، وَصِرتُ لَهُمْ أُضْحُوكَةً.

Tani jam bërë kënga e tyre e talljes, po, jam bërë gazi i tyre.

10 ي َمقُتُونَنِي وَيَبْتَعِدُونَ عَنِّي، وَلا يَتَرَدَّدُونَ فِي البَصْقِ عَلَيَّ.

Kanë tmerr nga unë, rrinë larg meje dhe nuk ngurrojnë të më pështyjnë në fytyrë.

11 ل ِأنَّ اللهَ أرخَى وَتَرَ قَوسِي وَأذَلَّنِي، يُهاجِمُونَنِي دُونَ ضابِطٍ.

Meqenëse Perëndia ka lëshuar disi litarin e çadrës sime dhe më ka poshtëruar, ata kanë thyer çdo fre para meje.

12 ي َقُومُ أصاغِرُهُمْ عَنْ يَمِينِي، لِيَجعَلُوا قَدَمَيَّ تَزِلّانِ، وَيُحاصِرُونَنِي لِتَدمِيرِي.

Këta zuzarë çohen në të djathtën time, i shtyjnë larg këmbët e mia dhe përgatitin kundër meje rrugët që të më shkatërrojnë.

13 خ َرَّبُوا طَرِيقِي، وَنَجَحُوا فِي تَحطِيمِي، وَلَيسَ هُناكَ مَنْ يُعِينُنِي عَلَيهِمْ.

Prishin rrugën time, keqësojnë fatkeqësinë time, megjithëse askush nuk i ndihmon.

14 ي َدخُلُونَ إلَيَّ مِنْ ثَغرَةٍ واسِعَةٍ، وَيَتَدَحرَجُ عَلَيَّ الحُطامُ.

Afrohen si nëpërmjet një të çare të madhe, sulen kundër meje si një stuhi.

15 غ َمَرَتْنِي المَصائِبُ، وَطارَدَتْ كَرامَتِي كَالرِّيحِ، وَمَضَى خَلاصِي كَغَيْمَةٍ.

Më sulmojnë tmerre; gjuajnë nderin tim si era, dhe begatia ime zhdavaritet si një re.

16 « وَالآنَ تَتَهاوَى حَياتِي، وَيُسَيطِرُ عَلَيَّ زَمَنُ البَلوَى.

Unë shkrihem përbrenda, dhe ditët e hidhërimit më kanë pushtuar.

17 ف ِي اللَّيلِ يَختَرِقُ الألَمُ عِظامِي داخِلِي، وَأوجاعِي لا تَنامُ.

Natën ndjej sikur më shpojnë kockat, dhe dhembjet më brejnë pa pushim.

18 ب ِقُوَّةٍ عَظِيمَةٍ يُمسِكُ مَلابِسِي، يُمسِكُنِي مِنْ ياقَةِ رِدائِي.

Nga dhuna e madhe rrobat e mia deformohen, më shtrëngojnë përreth si jaka e mantelit tim.

19 و َيَرمِينِي فِي الوَحلِ، فَأصِيرُ تُراباً وَرَماداً.

Ai më ka hedhur në baltë dhe jam bërë si pluhuri dhe hiri,

20 « أصرُخُ مُستَغِيثاً بِكَ يا اللهُ، لَكِنَّكَ لا تُجِيبُنِي. أقِفُ فَلا تَنتَبِهُ إلَيَّ.

Unë të bërtas ty, dhe ti nuk më përgjigjesh; të rri përpara, por ti rri duke më shikuar.

21 ص ِرتَ قاسِياً عَلَيَّ، وَبِيَدِكَ القَوِيَّةِ صِرتَ تُقاوِمنِي.

Je bërë mizor me mua; më përndjek me fuqinë e dorës sate.

22 ت َتْرُكُ الرِّيحَ تَحمِلُنِي وَتَرمِي بِي بَعِيداً، وَالعَواصِفَ الهادِرَةُ تَتَقاذَفُنِي.

Më ngre lart mbi erën, bën që të eci kaluar mbi të dhe më zhduk në stuhi.

23 أ نا أعْرِفُ أنَّكَ سَتُرجِعنِي إلَى المَوتِ، إلَى مِيعادِ الأحياءِ جَمِيعاً.

E di në të vërtetë që ti më çon në vdekje, në shtëpinë ku mblidhen gjithë të gjallët.

24 « لَكِنْ أيَضطَهِدُ أحَدٌ إنْساناً مُحَطَّماً خَرِباً، إنِ استَغاثَ لَحظَةَ الدَّمارِ؟

me siguri nuk do ta shtrijë dorën e tij te varri, megjithëse në fatkeqësinë e tij bërtet për të kërkuar ndihmë.

25 أ لَمْ أبْكِ مِنْ أجلِ الَّذِينَ عَانَوا مِنْ أيَّامٍ صَعْبَةٍ؟ ألَمْ أحْزَنْ عَلَى المَساكِينِ؟

A nuk kam qarë vallë për atë që ishte në fatkeqësi, dhe a nuk jam hidhëruar për të varfrin?

26 ت َوَقَّعتُ خَيراً فَجاءَ الشَّرُّ! انتَظَرْتُ النُّورَ، فَحَلَّتْ ظُلمَةٌ دامِسَةٌ.

Kur prisja të mirën, erdhi e keqja; kur prisja dritën, erdhi errësira.

27 ت َضطَرِبُ أحشائِي دُونَ تَوَقُّفٍ. اقتَرَبَتْ مِنِّي أيّامُ ألَمِي.

Zorrët e mia ziejnë pa pushim, kanë ardhur për mua ditë vuajtjesh.

28 ت َمَشَّيتُ مُسْوَدّاً لَكِنْ لَيسَ مِنَ الشَّمسِ. وَقَفتُ فِي الجَماعَةِ وَاستَغَثْتُ.

Shkoj rreth e qark i nxirë, krejt, por jo nga dielli; ngrihem në kuvend dhe bërtas për të kërkuar ndihmë.

29 ص ِرْتُ أخاً للِذِّئابِ، وَرَفِيقاً للِبُومِ.

Jam bërë vëlla me çakallin dhe shok me strucin.

30 ا سوَدَّ جِلدِي مِنَ المَرَضِ، وَجَسَدِي مَحمُومٌ جِدّاً.

Lëkura ime që më mbulon është nxirë dhe kockat e mia digjen nga nxehtësia.

31 ق ِيثارَتِي لا تَعزِفُ إلّا لِلحُزنِ، وَلا يُطلِقُ مِزمارِي إلّا ألحانَ الرِّثاءِ.

Qestja ime shërben vetëm për vajtime dhe flauti im për tinguj vajtues.