1 " Tani përkundrazi më të rinjtë se unë më përqeshin, ata që etërit e tyre nuk do të kishin pranuar t’i vija midis qenve të kopesë sime.

«وَأمّا الآنَ، فَالَّذِينَ هُمْ دُونِي سِنّاً يَهزَأُونَ بِي. الَّذِينَ لَمْ أكُنْ أقبَلُ آباءَهُمْ مَعَ كِلابِ قَطِيعِي!

2 F undja, për çfarë do të më shërbente forca e duarve të tyre? Fuqia e tyre është shkatërruar.

وَقُوَّةُ أيدِيهِمْ لا تُفِيدُنِي شَيئاً، فَقَدْ فَقَدُوا قُوَّتَهُمْ.

3 T ë sfilitur nga mizerja dhe nga uria, ikin natën në shketëtirën e shkretuar dhe shterpë,

وَفِي الفَقرِ وَالجُوعِ الشَّدِيدِ، يَلعَقُونَ الغُبارَ فِي الصَّحراءِ؟

4 d uke shkulur bar të hidhur pranë gëmushave dhe rrënjë gjineshtre për ushqimin e tyre.

يَقلَعُونَ النَّباتاتِ المالِحَةِ وَسَطَ الشُّجَيْراتِ، وَجُذُورَ نَباتِ الرَّتَمِ، وَيأكُلُونَها.

5 J anë përzënë nga mjediset prej njerëzve që ulërijnë prapa tyre si të ishin vjedhës.

مِنْ وَسَطِ النّاسِ يُطرَدُونَ، وَيَصرُخُ النّاسُ عَلَيهِمْ كَما لَوْ كانُوا لُصُوصاً.

6 J anë të detyruar të jetojnë në skërkat e luginave, në shpellat e tokës dhe midis shkëmbinjve;

يَسكُنُونَ فِي الكُهُوفِ وَبَينَ الصُّخُورِ وَفِي شُقُوقِ الوِديانِ.

7 u lërijnë midis kaçubeve dhe shtrëngohen bashkë nën ferrishtat;

يَنْبَحُونَ بَينَ أعشابِ الصَّحراءِ، وَيَتَجَمَّعُونَ مَعاً تَحتَ الشُّجَيْراتِ الشّائِكَةِ.

8 n jerëz budallenj, po, njerëz pa vlerë, të dëbuar nga vendi i tyre.

هُمْ مُحتَقَرُونَ، طُرِدُوا مِنَ الأرْضِ بِالسِّياطِ. أُناسٌ لا وَزنَ أوْ قِيمَةَ لَهُمْ.

9 T ani jam bërë kënga e tyre e talljes, po, jam bërë gazi i tyre.

«وَالآنَ أصبَحتُ أنا أُغنِيَتَهُمْ، وَصِرتُ لَهُمْ أُضْحُوكَةً.

10 K anë tmerr nga unë, rrinë larg meje dhe nuk ngurrojnë të më pështyjnë në fytyrë.

يَمقُتُونَنِي وَيَبْتَعِدُونَ عَنِّي، وَلا يَتَرَدَّدُونَ فِي البَصْقِ عَلَيَّ.

11 M eqenëse Perëndia ka lëshuar disi litarin e çadrës sime dhe më ka poshtëruar, ata kanë thyer çdo fre para meje.

لِأنَّ اللهَ أرخَى وَتَرَ قَوسِي وَأذَلَّنِي، يُهاجِمُونَنِي دُونَ ضابِطٍ.

12 K ëta zuzarë çohen në të djathtën time, i shtyjnë larg këmbët e mia dhe përgatitin kundër meje rrugët që të më shkatërrojnë.

يَقُومُ أصاغِرُهُمْ عَنْ يَمِينِي، لِيَجعَلُوا قَدَمَيَّ تَزِلّانِ، وَيُحاصِرُونَنِي لِتَدمِيرِي.

13 P rishin rrugën time, keqësojnë fatkeqësinë time, megjithëse askush nuk i ndihmon.

خَرَّبُوا طَرِيقِي، وَنَجَحُوا فِي تَحطِيمِي، وَلَيسَ هُناكَ مَنْ يُعِينُنِي عَلَيهِمْ.

14 A frohen si nëpërmjet një të çare të madhe, sulen kundër meje si një stuhi.

يَدخُلُونَ إلَيَّ مِنْ ثَغرَةٍ واسِعَةٍ، وَيَتَدَحرَجُ عَلَيَّ الحُطامُ.

15 M ë sulmojnë tmerre; gjuajnë nderin tim si era, dhe begatia ime zhdavaritet si një re.

غَمَرَتْنِي المَصائِبُ، وَطارَدَتْ كَرامَتِي كَالرِّيحِ، وَمَضَى خَلاصِي كَغَيْمَةٍ.

16 U në shkrihem përbrenda, dhe ditët e hidhërimit më kanë pushtuar.

«وَالآنَ تَتَهاوَى حَياتِي، وَيُسَيطِرُ عَلَيَّ زَمَنُ البَلوَى.

17 N atën ndjej sikur më shpojnë kockat, dhe dhembjet më brejnë pa pushim.

فِي اللَّيلِ يَختَرِقُ الألَمُ عِظامِي داخِلِي، وَأوجاعِي لا تَنامُ.

18 N ga dhuna e madhe rrobat e mia deformohen, më shtrëngojnë përreth si jaka e mantelit tim.

بِقُوَّةٍ عَظِيمَةٍ يُمسِكُ مَلابِسِي، يُمسِكُنِي مِنْ ياقَةِ رِدائِي.

19 A i më ka hedhur në baltë dhe jam bërë si pluhuri dhe hiri,

وَيَرمِينِي فِي الوَحلِ، فَأصِيرُ تُراباً وَرَماداً.

20 U në të bërtas ty, dhe ti nuk më përgjigjesh; të rri përpara, por ti rri duke më shikuar.

«أصرُخُ مُستَغِيثاً بِكَ يا اللهُ، لَكِنَّكَ لا تُجِيبُنِي. أقِفُ فَلا تَنتَبِهُ إلَيَّ.

21 J e bërë mizor me mua; më përndjek me fuqinë e dorës sate.

صِرتَ قاسِياً عَلَيَّ، وَبِيَدِكَ القَوِيَّةِ صِرتَ تُقاوِمنِي.

22 M ë ngre lart mbi erën, bën që të eci kaluar mbi të dhe më zhduk në stuhi.

تَتْرُكُ الرِّيحَ تَحمِلُنِي وَتَرمِي بِي بَعِيداً، وَالعَواصِفَ الهادِرَةُ تَتَقاذَفُنِي.

23 E di në të vërtetë që ti më çon në vdekje, në shtëpinë ku mblidhen gjithë të gjallët.

أنا أعْرِفُ أنَّكَ سَتُرجِعنِي إلَى المَوتِ، إلَى مِيعادِ الأحياءِ جَمِيعاً.

24 m e siguri nuk do ta shtrijë dorën e tij te varri, megjithëse në fatkeqësinë e tij bërtet për të kërkuar ndihmë.

«لَكِنْ أيَضطَهِدُ أحَدٌ إنْساناً مُحَطَّماً خَرِباً، إنِ استَغاثَ لَحظَةَ الدَّمارِ؟

25 A nuk kam qarë vallë për atë që ishte në fatkeqësi, dhe a nuk jam hidhëruar për të varfrin?

ألَمْ أبْكِ مِنْ أجلِ الَّذِينَ عَانَوا مِنْ أيَّامٍ صَعْبَةٍ؟ ألَمْ أحْزَنْ عَلَى المَساكِينِ؟

26 K ur prisja të mirën, erdhi e keqja; kur prisja dritën, erdhi errësira.

تَوَقَّعتُ خَيراً فَجاءَ الشَّرُّ! انتَظَرْتُ النُّورَ، فَحَلَّتْ ظُلمَةٌ دامِسَةٌ.

27 Z orrët e mia ziejnë pa pushim, kanë ardhur për mua ditë vuajtjesh.

تَضطَرِبُ أحشائِي دُونَ تَوَقُّفٍ. اقتَرَبَتْ مِنِّي أيّامُ ألَمِي.

28 S hkoj rreth e qark i nxirë, krejt, por jo nga dielli; ngrihem në kuvend dhe bërtas për të kërkuar ndihmë.

تَمَشَّيتُ مُسْوَدّاً لَكِنْ لَيسَ مِنَ الشَّمسِ. وَقَفتُ فِي الجَماعَةِ وَاستَغَثْتُ.

29 J am bërë vëlla me çakallin dhe shok me strucin.

صِرْتُ أخاً للِذِّئابِ، وَرَفِيقاً للِبُومِ.

30 L ëkura ime që më mbulon është nxirë dhe kockat e mia digjen nga nxehtësia.

اسوَدَّ جِلدِي مِنَ المَرَضِ، وَجَسَدِي مَحمُومٌ جِدّاً.

31 Q estja ime shërben vetëm për vajtime dhe flauti im për tinguj vajtues.

قِيثارَتِي لا تَعزِفُ إلّا لِلحُزنِ، وَلا يُطلِقُ مِزمارِي إلّا ألحانَ الرِّثاءِ.