1 « Ora servo da zimbello ai più giovani di me, i cui padri non avrei reputato degni di stare fra i cani del mio gregge!

"Tani përkundrazi më të rinjtë se unë më përqeshin, ata që etërit e tyre nuk do të kishin pranuar t’i vija midis qenve të kopesë sime.

2 A che mi sarebbe servita la forza delle loro mani? Gente incapace a raggiungere l’età matura,

Fundja, për çfarë do të më shërbente forca e duarve të tyre? Fuqia e tyre është shkatërruar.

3 s munta dalla miseria e dalla fame, ridotta a brucare nel deserto la terra da tempo nuda e desolata,

Të sfilitur nga mizerja dhe nga uria, ikin natën në shketëtirën e shkretuar dhe shterpë,

4 s trappando erba salsa presso i cespugli e avendo per pane radici di ginestra.

duke shkulur bar të hidhur pranë gëmushave dhe rrënjë gjineshtre për ushqimin e tyre.

5 S ono scacciati di mezzo agli uomini, la gente grida loro dietro come dietro al ladro,

Janë përzënë nga mjediset prej njerëzve që ulërijnë prapa tyre si të ishin vjedhës.

6 a bitano in burroni orrendi, nelle caverne della terra e fra le rocce;

Janë të detyruar të jetojnë në skërkat e luginave, në shpellat e tokës dhe midis shkëmbinjve;

7 r agliano fra i cespugli, si sdraiano alla rinfusa sotto i rovi;

ulërijnë midis kaçubeve dhe shtrëngohen bashkë nën ferrishtat;

8 g ente da nulla, razza senza nome, cacciata via dal paese a bastonate.

njerëz budallenj, po, njerëz pa vlerë, të dëbuar nga vendi i tyre.

9 O ra io sono il tema delle loro canzoni, il soggetto dei loro discorsi.

Tani jam bërë kënga e tyre e talljes, po, jam bërë gazi i tyre.

10 M i detestano, mi fuggono, non si trattengono dallo sputarmi in faccia.

Kanë tmerr nga unë, rrinë larg meje dhe nuk ngurrojnë të më pështyjnë në fytyrë.

11 N on hanno più ritegno, mi umiliano, rompono ogni freno in mia presenza.

Meqenëse Perëndia ka lëshuar disi litarin e çadrës sime dhe më ka poshtëruar, ata kanë thyer çdo fre para meje.

12 Q uesta gentaglia insorge alla mia destra, m’incalzano e si appianano le vie contro di me per distruggermi.

Këta zuzarë çohen në të djathtën time, i shtyjnë larg këmbët e mia dhe përgatitin kundër meje rrugët që të më shkatërrojnë.

13 H anno sovvertito il mio cammino, traggono vantaggio dalla mia rovina, essi che nessuno vorrebbe soccorrere!

Prishin rrugën time, keqësojnë fatkeqësinë time, megjithëse askush nuk i ndihmon.

14 A vanzano come attraverso un’ampia breccia, si precipitano davanti in mezzo alle rovine.

Afrohen si nëpërmjet një të çare të madhe, sulen kundër meje si një stuhi.

15 T errori mi si rovesciano addosso; il mio onore è portato via come dal vento, è passata come una nube la mia felicità.

Më sulmojnë tmerre; gjuajnë nderin tim si era, dhe begatia ime zhdavaritet si një re.

16 « Ora mi consumo, mi hanno colto i giorni dell’afflizione.

Unë shkrihem përbrenda, dhe ditët e hidhërimit më kanë pushtuar.

17 L a notte mi trafigge, mi stacca le ossa, e i dolori che mi rodono non hanno sosta.

Natën ndjej sikur më shpojnë kockat, dhe dhembjet më brejnë pa pushim.

18 P er la gran violenza del mio male la mia veste si sforma, mi si serra addosso come una tunica.

Nga dhuna e madhe rrobat e mia deformohen, më shtrëngojnë përreth si jaka e mantelit tim.

19 D io m’ha gettato nel fango, e rassomiglio alla polvere e alla cenere.

Ai më ka hedhur në baltë dhe jam bërë si pluhuri dhe hiri,

20 I o grido a te, ma tu non mi rispondi; ti sto davanti, ma tu non mi consideri!

Unë të bërtas ty, dhe ti nuk më përgjigjesh; të rri përpara, por ti rri duke më shikuar.

21 T i sei mutato in nemico crudele verso di me; mi perseguiti con la potenza della tua mano.

Je bërë mizor me mua; më përndjek me fuqinë e dorës sate.

22 M i alzi per aria, mi fai portare via dal vento e mi annienti nella tempesta.

Më ngre lart mbi erën, bën që të eci kaluar mbi të dhe më zhduk në stuhi.

23 I nfatti, lo so, tu mi conduci alla morte, alla casa di convegno di tutti i viventi.

E di në të vërtetë që ti më çon në vdekje, në shtëpinë ku mblidhen gjithë të gjallët.

24 F orse chi sta per perire non protende la mano e nell’angoscia sua non grida aiuto?

me siguri nuk do ta shtrijë dorën e tij te varri, megjithëse në fatkeqësinë e tij bërtet për të kërkuar ndihmë.

25 N on piangevo io forse per chi era nell’avversità e non ero io angustiato per il povero?

A nuk kam qarë vallë për atë që ishte në fatkeqësi, dhe a nuk jam hidhëruar për të varfrin?

26 S peravo il bene, ma è venuto il male; aspettavo la luce, ma è venuta l’oscurità!

Kur prisja të mirën, erdhi e keqja; kur prisja dritën, erdhi errësira.

27 L e mie viscere bollono e non hanno riposo, sono venuti per me giorni d’afflizione.

Zorrët e mia ziejnë pa pushim, kanë ardhur për mua ditë vuajtjesh.

28 M e ne vado tutto annerito, ma non dal sole; mi alzo in mezzo all’assemblea e grido aiuto;

Shkoj rreth e qark i nxirë, krejt, por jo nga dielli; ngrihem në kuvend dhe bërtas për të kërkuar ndihmë.

29 s ono diventato fratello degli sciacalli, compagno degli struzzi.

Jam bërë vëlla me çakallin dhe shok me strucin.

30 L a mia pelle è nera e cade a pezzi; le mie ossa sono calcinate dall’arsura.

Lëkura ime që më mbulon është nxirë dhe kockat e mia digjen nga nxehtësia.

31 L a mia cetra non dà più che accenti di lutto, e la mia zampogna, voce di pianto.

Qestja ime shërben vetëm për vajtime dhe flauti im për tinguj vajtues.