1 G iobbe riprese il suo discorso e disse:

Jobi e rifilloi ligjëratën e tij dhe tha:

2 « Oh, potessi tornare come ai mesi di una volta, come ai giorni in cui Dio mi proteggeva,

"Ah, sikur të isha si në muajt e së kaluarës, si në ditët kur Perëndia më mbronte,

3 q uando la sua lampada mi risplendeva sul capo e alla sua luce io camminavo nelle tenebre!

kur llamba e tij shkëlqente mbi kokën time dhe me dritën e saj ecja në mes të errësirës;

4 O h, fossi com’ero ai giorni della mia maturità, quando Dio vegliava amico sulla mia tenda,

siç isha në ditët e pjekurisë sime, kur mendja e fshehtë e Perëndisë kujdesej për çadrën time,

5 q uando l’Onnipotente stava ancora con me e avevo i miei figli intorno a me;

kur i Plotfuqishmi ishte akoma me mua dhe bijtë e mi më rrinin përqark;

6 q uando mi lavavo i piedi nel latte e dalla roccia mi fluivano ruscelli d’olio!

kur laja këmbët e mia në gjalpë dhe shkëmbi derdhte për mua rrëke vaji.

7 S e uscivo per andare alla porta della città e mi facevo preparare il seggio sulla piazza,

Kur dilja ne drejtim të portës së qytetit dhe ngrija fronin tim në shesh,

8 i giovani, al vedermi, si ritiravano, i vecchi si alzavano e rimanevano in piedi;

të rinjtë, duke më parë, hiqeshin mënjanë, pleqtë ngriheshin dhe qëndronin më këmbë;

9 i notabili cessavano di parlare e si mettevano la mano sulla bocca;

princat ndërprisnin bisedat dhe vinin dorën mbi gojë;

10 l a voce dei capi diventava muta, la lingua si attaccava al loro palato.

zëri i krerëve bëhej më i dobët dhe gjuha e tyre ngjitej te qiellza.

11 L ’orecchio che mi udiva mi diceva beato; l’occhio che mi vedeva mi rendeva testimonianza,

veshi që më dëgjonte, më shpallte të lumtur, dhe syri që më shihte, dëshmonte për mua,

12 p erché salvavo il misero che gridava aiuto e l’orfano che non aveva chi lo soccorresse.

sepse çliroja të varfrin që klithte për ndihmë, dhe jetimin që nuk kishte njeri që ta ndihmonte.

13 S cendeva su di me la benedizione di chi stava per perire, facevo esultare il cuore della vedova.

Bekimi i atij që ishte duke vdekur zbriste mbi mua dhe unë e gëzoja zemrën e gruas së ve.

14 L a giustizia era il mio vestito e io il suo; la rettitudine era come il mio mantello e il mio turbante.

Isha i veshur me drejtësi dhe ajo më mbulonte; drejtësia ime më shërbente si mantel dhe si çallmë.

15 E ro l’occhio del cieco, il piede dello zoppo;

Isha sy për të verbërin dhe këmbë për çalamanin;

16 e ro il padre dei poveri, studiavo a fondo la causa dello sconosciuto.

isha një baba për të varfrit dhe hetoja rastin që nuk njihja.

17 S pezzavo la ganascia al malfattore, gli facevo lasciare la preda che aveva fra i denti.

I thyeja nofullat njeriut të keq dhe rrëmbeja gjahun nga dhëmbët e tij.

18 D icevo: “Morirò nel mio nido, moltiplicherò i miei giorni come la sabbia;

Dhe mendoja: "Kam për të vdekur në folenë time dhe do të shumëzoj ditët e mia si rëra;

19 l e mie radici si stenderanno verso le acque, la rugiada passerà la notte sui miei rami;

rrënjët e mia do të zgjaten në drejtim të ujërave, vesa do të qëndrojë tërë natën në degën time;

20 l a mia gloria sempre si rinnoverà, l’arco rinverdirà nella mia mano”.

lavdia ime do të jetë gjithnjë e re tek unë dhe harku im do të fitojë forcë të re në dorën time".

21 I presenti mi ascoltavano fiduciosi, tacevano per udire il mio parere.

Të pranishmit më dëgjonin duke pritur dhe heshtnin për të dëgjuar këshillën time.

22 Q uando avevo parlato, non replicavano; la mia parola scendeva su di loro come una rugiada.

Mbas fjalës sime ata nuk përgjigjeshin, dhe fjalët e mia binin mbi ta si pika vese.

23 M i aspettavano come si aspetta la pioggia; aprivano larga la bocca come a un acquazzone di primavera.

Më prisnin ashtu si pritet shiu dhe hapnin gojën e tyre si për shiun e fundit.

24 I o sorridevo loro quando erano sfiduciati; non potevano oscurare la luce del mio volto.

Unë u buzëqeshja kur kishin humbur besimin, dhe nuk mund ta pakësonin dritën e fytyrës sime.

25 Q uando andavo da loro, mi sedevo come capo; ero come un re tra le sue schiere, come un consolatore in mezzo agli afflitti.

Kur shkoja tek ata, ulesha si kryetar dhe rrija si një mbret midis trupave të tij, si një që ngushëllon të dëshpëruarit.