1 G iobbe riprese il suo discorso e disse:

Jobi e rifilloi ligjëratën e tij dhe tha:

2 « Oh, potessi essere come nei mesi di un tempo, come nei giorni in cui Dio mi proteggeva,

"Ah, sikur të isha si në muajt e së kaluarës, si në ditët kur Perëndia më mbronte,

3 q uando la sua lampada brillava sopra il mio capo e alla sua luce camminavo in mezzo alle tenebre;

kur llamba e tij shkëlqente mbi kokën time dhe me dritën e saj ecja në mes të errësirës;

4 c om'ero ai giorni della mia maturità, quando il consiglio segreto di Dio vegliava sulla mia tenda,

siç isha në ditët e pjekurisë sime, kur mendja e fshehtë e Perëndisë kujdesej për çadrën time,

5 q uando l'Onnipotente era ancora con me e i miei figli mi stavano intorno;

kur i Plotfuqishmi ishte akoma me mua dhe bijtë e mi më rrinin përqark;

6 q uando mi lavavo i piedi nel burro e la roccia versava per me ruscelli d'olio.

kur laja këmbët e mia në gjalpë dhe shkëmbi derdhte për mua rrëke vaji.

7 Q uando uscivo verso la porta della città e rizzavo il mio seggio in piazza,

Kur dilja ne drejtim të portës së qytetit dhe ngrija fronin tim në shesh,

8 i giovani, al vedermi, si tiravano in disparte, i vecchi si alzavano e rimanevano in piedi;

të rinjtë, duke më parë, hiqeshin mënjanë, pleqtë ngriheshin dhe qëndronin më këmbë;

9 i principi smettevano di parlare e si mettevano la mano alla bocca;

princat ndërprisnin bisedat dhe vinin dorën mbi gojë;

10 l a voce dei capi si smorzava e la loro lingua si attaccava al palato.

zëri i krerëve bëhej më i dobët dhe gjuha e tyre ngjitej te qiellza.

11 L 'orecchio che mi udiva, mi proclamava beato, e l'occhio che mi vedeva, mi rendeva testimonianza,

veshi që më dëgjonte, më shpallte të lumtur, dhe syri që më shihte, dëshmonte për mua,

12 p erché liberavo il povero che gridava in cerca di aiuto, e l'orfano che non aveva alcuno che l'aiutasse.

sepse çliroja të varfrin që klithte për ndihmë, dhe jetimin që nuk kishte njeri që ta ndihmonte.

13 L a benedizione del morente scendeva su di me e facevo esultare il cuore della vedova.

Bekimi i atij që ishte duke vdekur zbriste mbi mua dhe unë e gëzoja zemrën e gruas së ve.

14 A vevo indossato la giustizia ed essa mi rivestiva; la mia equità mi faceva da mantello e turbante.

Isha i veshur me drejtësi dhe ajo më mbulonte; drejtësia ime më shërbente si mantel dhe si çallmë.

15 E ro occhi per il cieco e piedi per lo zoppo;

Isha sy për të verbërin dhe këmbë për çalamanin;

16 e ro un padre per i poveri e investigavo il caso che non conoscevo.

isha një baba për të varfrit dhe hetoja rastin që nuk njihja.

17 S pezzavo le mascelle del malvagio e strappavo dai suoi denti la preda.

I thyeja nofullat njeriut të keq dhe rrëmbeja gjahun nga dhëmbët e tij.

18 E pensavo: "Morirò nel mio nido e moltiplicherò i miei giorni come la sabbia;

Dhe mendoja: "Kam për të vdekur në folenë time dhe do të shumëzoj ditët e mia si rëra;

19 l e mie radici si stenderanno verso le acque, la rugiada rimarrà tutta la notte sul mio ramo;

rrënjët e mia do të zgjaten në drejtim të ujërave, vesa do të qëndrojë tërë natën në degën time;

20 l a mia gloria sarà sempre nuova in me e il mio arco acquisterà nuova forza nella mia mano.

lavdia ime do të jetë gjithnjë e re tek unë dhe harku im do të fitojë forcë të re në dorën time".

21 G li astanti mi ascoltavano in aspettazione e tacevano per udire il mio consiglio.

Të pranishmit më dëgjonin duke pritur dhe heshtnin për të dëgjuar këshillën time.

22 D opo che avevo parlato non replicavano, e le mie parole cadevano su di loro come gocce di rugiada.

Mbas fjalës sime ata nuk përgjigjeshin, dhe fjalët e mia binin mbi ta si pika vese.

23 M i aspettavano come si aspetta la pioggia e spalancavano la loro bocca come per l'ultima pioggia.

Më prisnin ashtu si pritet shiu dhe hapnin gojën e tyre si për shiun e fundit.

24 I o sorridevo loro quando erano sfiduciati, e non potevano sminuire la luce del mio volto.

Unë u buzëqeshja kur kishin humbur besimin, dhe nuk mund ta pakësonin dritën e fytyrës sime.

25 Q uando andavo da loro, mi sedevo come capo e stavo come un re tra le sue schiere, come uno che consola gli afflitti».

Kur shkoja tek ata, ulesha si kryetar dhe rrija si një mbret midis trupave të tij, si një që ngushëllon të dëshpëruarit.