1 V olvió Job a reanudar su discurso y dijo:

Jobi e rifilloi ligjëratën e tij dhe tha:

2 « ¡Quién me volviera como en los meses pasados, como en los días en que Dios me guardaba,

"Ah, sikur të isha si në muajt e së kaluarës, si në ditët kur Perëndia më mbronte,

3 c uando sobre mi cabeza hacía resplandecer su lámpara y a su luz caminaba yo en la oscuridad!

kur llamba e tij shkëlqente mbi kokën time dhe me dritën e saj ecja në mes të errësirës;

4 ¡ Así fue en los días de mi juventud, cuando el favor de Dios protegía mi morada;

siç isha në ditët e pjekurisë sime, kur mendja e fshehtë e Perëndisë kujdesej për çadrën time,

5 c uando aún estaba conmigo el Omnipotente y mis hijos me rodeaban;

kur i Plotfuqishmi ishte akoma me mua dhe bijtë e mi më rrinin përqark;

6 c uando yo lavaba mis pies con leche y la piedra me derramaba ríos de aceite!

kur laja këmbët e mia në gjalpë dhe shkëmbi derdhte për mua rrëke vaji.

7 E ntonces yo salía a la puerta, a juicio, y en la plaza hacía preparar mi asiento.

Kur dilja ne drejtim të portës së qytetit dhe ngrija fronin tim në shesh,

8 A l verme, los jóvenes se escondían, los ancianos se levantaban y permanecían en pie,

të rinjtë, duke më parë, hiqeshin mënjanë, pleqtë ngriheshin dhe qëndronin më këmbë;

9 l os príncipes dejaban de hablar y se tapaban la boca con la mano,

princat ndërprisnin bisedat dhe vinin dorën mbi gojë;

10 y la voz de los principales se apagaba y se les pegaba la lengua al paladar.

zëri i krerëve bëhej më i dobët dhe gjuha e tyre ngjitej te qiellza.

11 E ntonces los que me oían me llamaban bienaventurado, y los que me veían testimoniaban a favor mío,

veshi që më dëgjonte, më shpallte të lumtur, dhe syri që më shihte, dëshmonte për mua,

12 p orque yo libraba al pobre que clamaba y al huérfano que carecía de ayudador.

sepse çliroja të varfrin që klithte për ndihmë, dhe jetimin që nuk kishte njeri që ta ndihmonte.

13 L a bendición venía sobre mí del que estaba a punto de perderse, y al corazón de la viuda yo procuraba alegría.

Bekimi i atij që ishte duke vdekur zbriste mbi mua dhe unë e gëzoja zemrën e gruas së ve.

14 I ba yo vestido de justicia, cubierto con ella; como manto y diadema era mi rectitud.

Isha i veshur me drejtësi dhe ajo më mbulonte; drejtësia ime më shërbente si mantel dhe si çallmë.

15 Y o era ojos para el ciego, pies para el cojo

Isha sy për të verbërin dhe këmbë për çalamanin;

16 y padre para los necesitados. De la causa que no entendía, me informaba con diligencia;

isha një baba për të varfrit dhe hetoja rastin që nuk njihja.

17 y quebrantaba los colmillos del inicuo; de sus dientes le hacía soltar la presa.

I thyeja nofullat njeriut të keq dhe rrëmbeja gjahun nga dhëmbët e tij.

18 D ecía yo: “En mi nido moriré. Como arena multiplicaré mis días.”

Dhe mendoja: "Kam për të vdekur në folenë time dhe do të shumëzoj ditët e mia si rëra;

19 M i raíz estaba abierta junto a las aguas, en mis ramas permanecía el rocío,

rrënjët e mia do të zgjaten në drejtim të ujërave, vesa do të qëndrojë tërë natën në degën time;

20 m i honra se renovaba en mí y mi arco se fortalecía en mi mano.

lavdia ime do të jetë gjithnjë e re tek unë dhe harku im do të fitojë forcë të re në dorën time".

21 » Los que me escuchaban, esperaban callados mi consejo;

Të pranishmit më dëgjonin duke pritur dhe heshtnin për të dëgjuar këshillën time.

22 t ras mi palabra no replicaban, pues mi razón destilaba sobre ellos.

Mbas fjalës sime ata nuk përgjigjeshin, dhe fjalët e mia binin mbi ta si pika vese.

23 M e esperaban como a la lluvia; abrían su boca como a la lluvia tardía.

Më prisnin ashtu si pritet shiu dhe hapnin gojën e tyre si për shiun e fundit.

24 S i me reía con ellos, no se lo creían; pero no dejaban que se apagara la luz de mi rostro.

Unë u buzëqeshja kur kishin humbur besimin, dhe nuk mund ta pakësonin dritën e fytyrës sime.

25 Y o les indicaba su camino y me sentaba entre ellos como el jefe. Vivía como un rey en medio de su ejército, o como el que consuela a los que lloran.

Kur shkoja tek ata, ulesha si kryetar dhe rrija si një mbret midis trupave të tij, si një që ngushëllon të dëshpëruarit.