1 V olvió Job a reanudar su discurso, y dijo:

Jobi e rifilloi ligjëratën e tij dhe tha:

2 ¡ Quién me volviese como en los meses pasados, Como en los días en que Dios velaba sobre mí,

"Ah, sikur të isha si në muajt e së kaluarës, si në ditët kur Perëndia më mbronte,

3 C uando hacía resplandecer sobre mi cabeza su lámpara, A cuya luz yo caminaba en la oscuridad;

kur llamba e tij shkëlqente mbi kokën time dhe me dritën e saj ecja në mes të errësirës;

4 C omo fui en los días de mi madurez, Cuando el favor de Dios velaba sobre mi tienda;

siç isha në ditët e pjekurisë sime, kur mendja e fshehtë e Perëndisë kujdesej për çadrën time,

5 C uando aún estaba conmigo el Omnipotente, Y mis hijos alrededor de mí;

kur i Plotfuqishmi ishte akoma me mua dhe bijtë e mi më rrinin përqark;

6 C uando lavaba yo mis pies en leche, Y la piedra me derramaba ríos de aceite!

kur laja këmbët e mia në gjalpë dhe shkëmbi derdhte për mua rrëke vaji.

7 C uando yo salía a la puerta de la ciudad, Y en la plaza hacía preparar mi asiento,

Kur dilja ne drejtim të portës së qytetit dhe ngrija fronin tim në shesh,

8 L os jóvenes se retiraban al verme; Y los ancianos se levantaban, y se quedaban de pie.

të rinjtë, duke më parë, hiqeshin mënjanë, pleqtë ngriheshin dhe qëndronin më këmbë;

9 L os jefes detenían sus palabras; Ponían la mano sobre su boca.

princat ndërprisnin bisedat dhe vinin dorën mbi gojë;

10 L a voz de los principales enmudecía, Y su lengua se pegaba a su paladar.

zëri i krerëve bëhej më i dobët dhe gjuha e tyre ngjitej te qiellza.

11 L os oídos que me oían me llamaban bienaventurado, Y los ojos que me veían me daban testimonio,

veshi që më dëgjonte, më shpallte të lumtur, dhe syri që më shihte, dëshmonte për mua,

12 P orque yo libraba al pobre que clamaba, Y al huérfano que carecía de ayudador.

sepse çliroja të varfrin që klithte për ndihmë, dhe jetimin që nuk kishte njeri që ta ndihmonte.

13 L a bendición del que iba a perecer venía sobre mí, Y al corazón de la viuda yo daba alegría.

Bekimi i atij që ishte duke vdekur zbriste mbi mua dhe unë e gëzoja zemrën e gruas së ve.

14 M e vestía de justicia, y ella me cubría; Como manto y diadema era mi rectitud.

Isha i veshur me drejtësi dhe ajo më mbulonte; drejtësia ime më shërbente si mantel dhe si çallmë.

15 Y o era ojos para el ciego, Y pies para el cojo.

Isha sy për të verbërin dhe këmbë për çalamanin;

16 A los menesterosos era como un padre, Y de la causa del desconocido me informaba con diligencia;

isha një baba për të varfrit dhe hetoja rastin që nuk njihja.

17 Q uebrantaba los colmillos del inicuo, Y de sus dientes hacía soltar la presa.

I thyeja nofullat njeriut të keq dhe rrëmbeja gjahun nga dhëmbët e tij.

18 D ecía yo: En mi nido moriré, Y como arena multiplicaré mis días.

Dhe mendoja: "Kam për të vdekur në folenë time dhe do të shumëzoj ditët e mia si rëra;

19 M i raíz está al alcance de las aguas, Y en mis ramas se posa el rocío.

rrënjët e mia do të zgjaten në drejtim të ujërave, vesa do të qëndrojë tërë natën në degën time;

20 M i gloria se renueva en mí, Y mi arco se fortalece en mi mano.

lavdia ime do të jetë gjithnjë e re tek unë dhe harku im do të fitojë forcë të re në dorën time".

21 M e escuchaban con expectación, Y callaban para oír mi consejo.

Të pranishmit më dëgjonin duke pritur dhe heshtnin për të dëgjuar këshillën time.

22 T ras mi palabra no replicaban, Y mis razonamientos destilaban sobre ellos.

Mbas fjalës sime ata nuk përgjigjeshin, dhe fjalët e mia binin mbi ta si pika vese.

23 M e esperaban como a la lluvia, Y abrían su boca como a la lluvia tardía.

Më prisnin ashtu si pritet shiu dhe hapnin gojën e tyre si për shiun e fundit.

24 S i yo les sonreía, apenas lo creían; Y no se perdían la luz de mi rostro.

Unë u buzëqeshja kur kishin humbur besimin, dhe nuk mund ta pakësonin dritën e fytyrës sime.

25 Y o les indicaba el camino de ellos, y me sentaba entre ellos como el jefe; Y moraba como un rey en medio de su ejército, Como el que consuela a los que lloran.

Kur shkoja tek ata, ulesha si kryetar dhe rrija si një mbret midis trupave të tij, si një që ngushëllon të dëshpëruarit.