1 ¿ No es acaso una milicia la vida del hombre sobre la tierra, Y sus días como los días del jornalero?

"A nuk kryen vallë një punë të rëndë njeriu mbi tokë dhe ditët e tij a nuk janë si ditët e një argati?

2 C omo el esclavo que suspira por la sombra, Y como el jornalero que espera el salario de su trabajo,

Ashtu si skllavi dëshiron fort hijen dhe ashtu si argati pret mëditjen e tij,

3 A sí he recibido por herencia meses de calamidad, Y noches de fatiga me fueron asignadas.

kështu edhe mua më ranë muaj fatkeqësie dhe m’u caktuan net me dhembje.

4 C uando estoy acostado, digo: ¿Cuándo me levantaré? Mas la noche se me hace larga, y estoy lleno de inquietudes hasta el alba.

Sa shtrihem, them: "Kur do të ngrihem?". Por nata është e gjatë dhe jam vazhdimisht i shqetësuar deri në agim.

5 M i carne está cubierta de gusanos, y de costras terrosas; Mi piel, hendida y abominable.

Mishi im është i mbuluar me krimba dhe me buca dheu, lëkura ime plasaritet dhe është bërë e pështirë.

6 M is días han pasado más veloces que la lanzadera del tejedor, Y fenecieron sin esperanza.

Ditët e mia janë më të shpejta se masuri i një endësi dhe po harxhohen pa shpresë.

7 A cuérdate que mi vida es soplo, Y que mis ojos no volverán a ver la dicha.

Kujto që jeta ime është një frymë; syri im nuk do të shohë më të mirën.

8 L os ojos de los que me ven, no me verán más; Fijarás en mí tus ojos, y habré dejado de existir.

Syri i atij që më shikon nuk do të më shohë më; sytë e tu do të jenë mbi mua, por unë nuk do të jem më.

9 C omo la nube se desvanece y se va, Así el que desciende al Seol no subirá;

Ashtu si reja davaritet dhe nuk duket më, kështu ai që zbret në Sheol nuk kthehet më;

10 N o volverá más a su casa, Ni su lugar volverá a verle a él.

nuk do të kthehet më në shtëpinë e tij, dhe banesa e tij nuk do ta njohë më.

11 P or tanto, no refrenaré mi lengua; Hablaré en la angustia de mi espíritu, Y me quejaré con la amargura de mi alma.

Prandaj nuk do ta mbaj gojën të mbyllur do të flas në ankthin e frymës time; do të ankohem në hidhërimin e shpirtit tim.

12 ¿ Soy yo el mar, o un monstruo marino, Para que me pongas guarda?

A jam vallë deti apo një përbindësh i detit që ti më ruan me një roje?

13 C uando digo: Me aliviará mi lecho, Mi cama atenuará mis quejas;

Kur unë them: "Shtrati im do të më japë një lehtësim, shtroja ime do ta zbusë dhembjen time,"

14 E ntonces me asustas con sueños, Y me aterras con visiones.

ti më tremb me ëndrra dhe më tmerron me vegime;

15 Y así mi alma preferiría la estrangulación, Y la muerte más que estos huesos a los que el dolor me ha reducido.

kështu shpirtit tim i parapëlqen të mbytet dhe të vdesë se sa të bëjë këtë jetë.

16 A bomino de mi vida; no he de vivir para siempre; Déjame, pues, porque mis días son como un soplo.

Unë po shpërbëhem; nuk kam për të jetuar gjithnjë; lërmë të qetë; ditët e mia nuk janë veçse një frymë.

17 ¿ Qué es el hombre, para que tanto de él te ocupes, Y para que fijes en él tu atención,

Ç’është njeriu që ti ta bësh të madh dhe të kujdesesh për të,

18 Y lo inspecciones todas las mañanas, Y todos los momentos lo examines?

dhe ta vizitosh çdo mëngjes duke e vënë në provë në çdo çast?

19 ¿ Hasta cuándo no apartarás de mí tu mirada, Y no me soltarás siquiera hasta que trague mi saliva?

Kur do ta heqësh shikimin tënd nga unë dhe do të më lësh të përcjell pështymën time?

20 S i he pecado, ¿qué mal puedo hacerte a ti, oh Guarda de los hombres? ¿Por qué me pones por blanco tuyo, Hasta convertirme en una carga para ti?

Në rast se kam mëkatuar, çfarë të kam bërë ty, o rojtar i njerëzve? Pse më ke bërë objekt të goditjeve të tua, aq sa i jam bërë barrë vetes sime?

21 ¿ Y por qué no borras mi rebelión, y perdonas mi iniquidad? Porque luego dormiré en el polvo, Y si me buscas de mañana, ya no existiré.

Pse nuk i fal shkeljet e mia dhe nuk e kapërcen paudhësinë time? Sepse shpejt do të jem pluhur; ti do të më kërkosh, por unë nuk do të jem më".