1 З емният живот на човека не е ли воюване? И дните му не са ли като дни на наемник?

"A nuk kryen vallë një punë të rëndë njeriu mbi tokë dhe ditët e tij a nuk janë si ditët e një argati?

2 К акто на слуга, който желае сянка, и както на наемник, който очаква заплатата си,

Ashtu si skllavi dëshiron fort hijen dhe ashtu si argati pret mëditjen e tij,

3 т ака на мене бяха дадени за притежание месеци на разочарование и нощи на печал ми бяха определени.

kështu edhe mua më ranë muaj fatkeqësie dhe m’u caktuan net me dhembje.

4 К огато си лягам, казвам: Кога ще стана? Но нощта се протака; и непрестанно се въртя насам-натам до зори.

Sa shtrihem, them: "Kur do të ngrihem?". Por nata është e gjatë dhe jam vazhdimisht i shqetësuar deri në agim.

5 Т ялото ми е облечено с червеи и буци пръст; кожата ми се пука и тлее. Молитва на Йов към Бога

Mishi im është i mbuluar me krimba dhe me buca dheu, lëkura ime plasaritet dhe është bërë e pështirë.

6 Д ните ми са по-бързи от совалката на тъкача и чезнат без надежда.

Ditët e mia janë më të shpejta se masuri i një endësi dhe po harxhohen pa shpresë.

7 П омни, че животът ми е дъх и че окото ми няма вече да се върне да види добро.

Kujto që jeta ime është një frymë; syri im nuk do të shohë më të mirën.

8 О кото на онзи, който ме гледа, няма да ме види вече; твоите очи ще бъдат върху мен, а, ето, няма да ме има.

Syri i atij që më shikon nuk do të më shohë më; sytë e tu do të jenë mbi mua, por unë nuk do të jem më.

9 К акто облакът се разпръсва и изчезва, така и слизащият в преизподнята няма да възлезе пак;

Ashtu si reja davaritet dhe nuk duket më, kështu ai që zbret në Sheol nuk kthehet më;

10 н яма да се върне вече у дома си и мястото му няма да го познае вече.

nuk do të kthehet më në shtëpinë e tij, dhe banesa e tij nuk do ta njohë më.

11 З атова аз няма да въздържа устата си; ще говоря в утеснението на духа си; ще плача в горестта на душата си.

Prandaj nuk do ta mbaj gojën të mbyllur do të flas në ankthin e frymës time; do të ankohem në hidhërimin e shpirtit tim.

12 М оре ли съм аз или морско чудовище, че слагаш над мене стража?

A jam vallë deti apo një përbindësh i detit që ti më ruan me një roje?

13 К огато си казвам: Леглото ми ще ме утеши, постелката ми ще облекчи оплакването ми,

Kur unë them: "Shtrati im do të më japë një lehtësim, shtroja ime do ta zbusë dhembjen time,"

14 т огава ме плашиш със сънища и ме ужасяваш с видения;

ti më tremb me ëndrra dhe më tmerron me vegime;

15 т ака че душата ми предпочита удушване и смърт, а не тези мои кости.

kështu shpirtit tim i parapëlqen të mbytet dhe të vdesë se sa të bëjë këtë jetë.

16 Д отегна ми; не искам да живея вечно; оттегли се от мене, защото дните ми са суета.

Unë po shpërbëhem; nuk kam për të jetuar gjithnjë; lërmë të qetë; ditët e mia nuk janë veçse një frymë.

17 К акво е човек, за да го възвеличаваш и да си наумяваш за него,

Ç’është njeriu që ti ta bësh të madh dhe të kujdesesh për të,

18 д а го посещаваш всяка сутрин и да го изпитваш всяка минута?

dhe ta vizitosh çdo mëngjes duke e vënë në provë në çdo çast?

19 Д окога няма да отвърнеш погледа Си от мен и няма да ме оставиш нито колкото слюнката си да погълна?

Kur do ta heqësh shikimin tënd nga unë dhe do të më lësh të përcjell pështymën time?

20 А ко съм съгрешил, какво причинявам с това на Теб, о Наблюдателю на хората? Защо Си ме поставил за Свой прицел, така че дотегнах на себе си?

Në rast se kam mëkatuar, çfarë të kam bërë ty, o rojtar i njerëzve? Pse më ke bërë objekt të goditjeve të tua, aq sa i jam bërë barrë vetes sime?

21 И защо не прощаваш престъплението ми и не отнемаш беззаконието ми? Защото още сега ще спя в пръстта; и сутринта ще ме търсиш, а няма да ме има.

Pse nuk i fal shkeljet e mia dhe nuk e kapërcen paudhësinë time? Sepse shpejt do të jem pluhur; ti do të më kërkosh, por unë nuk do të jem më".