1 " A nuk kryen vallë një punë të rëndë njeriu mbi tokë dhe ditët e tij a nuk janë si ditët e një argati?

2 A shtu si skllavi dëshiron fort hijen dhe ashtu si argati pret mëditjen e tij,

3 k ështu edhe mua më ranë muaj fatkeqësie dhe m’u caktuan net me dhembje.

4 S a shtrihem, them: "Kur do të ngrihem?". Por nata është e gjatë dhe jam vazhdimisht i shqetësuar deri në agim.

5 M ishi im është i mbuluar me krimba dhe me buca dheu, lëkura ime plasaritet dhe është bërë e pështirë.

6 D itët e mia janë më të shpejta se masuri i një endësi dhe po harxhohen pa shpresë.

7 K ujto që jeta ime është një frymë; syri im nuk do të shohë më të mirën.

8 S yri i atij që më shikon nuk do të më shohë më; sytë e tu do të jenë mbi mua, por unë nuk do të jem më.

9 A shtu si reja davaritet dhe nuk duket më, kështu ai që zbret në Sheol nuk kthehet më;

10 n uk do të kthehet më në shtëpinë e tij, dhe banesa e tij nuk do ta njohë më.

11 P randaj nuk do ta mbaj gojën të mbyllur do të flas në ankthin e frymës time; do të ankohem në hidhërimin e shpirtit tim.

12 A jam vallë deti apo një përbindësh i detit që ti më ruan me një roje?

13 K ur unë them: "Shtrati im do të më japë një lehtësim, shtroja ime do ta zbusë dhembjen time,"

14 t i më tremb me ëndrra dhe më tmerron me vegime;

15 k ështu shpirtit tim i parapëlqen të mbytet dhe të vdesë se sa të bëjë këtë jetë.

16 U në po shpërbëhem; nuk kam për të jetuar gjithnjë; lërmë të qetë; ditët e mia nuk janë veçse një frymë.

17 Ç ’është njeriu që ti ta bësh të madh dhe të kujdesesh për të,

18 d he ta vizitosh çdo mëngjes duke e vënë në provë në çdo çast?

19 K ur do ta heqësh shikimin tënd nga unë dhe do të më lësh të përcjell pështymën time?

20 N ë rast se kam mëkatuar, çfarë të kam bërë ty, o rojtar i njerëzve? Pse më ke bërë objekt të goditjeve të tua, aq sa i jam bërë barrë vetes sime?

21 P se nuk i fal shkeljet e mia dhe nuk e kapërcen paudhësinë time? Sepse shpejt do të jem pluhur; ti do të më kërkosh, por unë nuk do të jem më".