1 " A nuk kryen vallë një punë të rëndë njeriu mbi tokë dhe ditët e tij a nuk janë si ditët e një argati?

CIERTAMENTE tiempo limitado tiene el hombre sobre la tierra, Y sus días son como los días del jornalero.

2 A shtu si skllavi dëshiron fort hijen dhe ashtu si argati pret mëditjen e tij,

Como el siervo anhela la sombra, Y como el jornalero espera el reposo de su trabajo:

3 k ështu edhe mua më ranë muaj fatkeqësie dhe m’u caktuan net me dhembje.

Así poseo yo meses de vanidad, Y noches de trabajo me dieron por cuenta.

4 S a shtrihem, them: "Kur do të ngrihem?". Por nata është e gjatë dhe jam vazhdimisht i shqetësuar deri në agim.

Cuando estoy acostado, digo: ¿Cuándo me levantaré? Y mide mi corazón la noche, Y estoy harto de devaneos hasta el alba.

5 M ishi im është i mbuluar me krimba dhe me buca dheu, lëkura ime plasaritet dhe është bërë e pështirë.

Mi carne está vestida de gusanos, y de costras de polvo; Mi piel hendida y abominable.

6 D itët e mia janë më të shpejta se masuri i një endësi dhe po harxhohen pa shpresë.

Y mis días fueron más ligeros que la lanzadera del tejedor, Y fenecieron sin esperanza.

7 K ujto që jeta ime është një frymë; syri im nuk do të shohë më të mirën.

Acuérdate que mi vida es viento, Y que mis ojos no volverán á ver el bien.

8 S yri i atij që më shikon nuk do të më shohë më; sytë e tu do të jenë mbi mua, por unë nuk do të jem më.

Los ojos de los que me ven, no me verán más: Tus ojos sobre mí, y dejaré de ser.

9 A shtu si reja davaritet dhe nuk duket më, kështu ai që zbret në Sheol nuk kthehet më;

La nube se consume, y se va: Así el que desciende al sepulcro no subirá;

10 n uk do të kthehet më në shtëpinë e tij, dhe banesa e tij nuk do ta njohë më.

No tornará más á su casa, Ni su lugar le conocerá más.

11 P randaj nuk do ta mbaj gojën të mbyllur do të flas në ankthin e frymës time; do të ankohem në hidhërimin e shpirtit tim.

Por tanto yo no reprimiré mi boca; Hablaré en la angustia de mi espíritu, Y quejaréme con la amargura de mi alma.

12 A jam vallë deti apo një përbindësh i detit që ti më ruan me një roje?

¿Soy yo la mar, ó ballena, Que me pongas guarda?

13 K ur unë them: "Shtrati im do të më japë një lehtësim, shtroja ime do ta zbusë dhembjen time,"

Cuando digo: Mi cama me consolará, Mi cama atenuará mis quejas;

14 t i më tremb me ëndrra dhe më tmerron me vegime;

Entonces me quebrantarás con sueños, Y me turbarás con visiones.

15 k ështu shpirtit tim i parapëlqen të mbytet dhe të vdesë se sa të bëjë këtë jetë.

Y así mi alma tuvo por mejor el ahogamiento, Y quiso la muerte más que mis huesos.

16 U në po shpërbëhem; nuk kam për të jetuar gjithnjë; lërmë të qetë; ditët e mia nuk janë veçse një frymë.

Aburríme: no he de vivir yo para siempre; Déjáme, pues que mis días son vanidad.

17 Ç ’është njeriu që ti ta bësh të madh dhe të kujdesesh për të,

¿Qué es el hombre, para que lo engrandezcas, Y que pongas sobre él tu corazón,

18 d he ta vizitosh çdo mëngjes duke e vënë në provë në çdo çast?

Y lo visites todas las mañanas, Y todos los momentos lo pruebes?

19 K ur do ta heqësh shikimin tënd nga unë dhe do të më lësh të përcjell pështymën time?

¿Hasta cuándo no me dejarás, Ni me soltarás hasta que trague mi saliva?

20 N ë rast se kam mëkatuar, çfarë të kam bërë ty, o rojtar i njerëzve? Pse më ke bërë objekt të goditjeve të tua, aq sa i jam bërë barrë vetes sime?

Pequé, ¿qué te haré, oh Guarda de los hombres? ¿Por qué me has puesto contrario á ti, Y que á mí mismo sea pesado?

21 P se nuk i fal shkeljet e mia dhe nuk e kapërcen paudhësinë time? Sepse shpejt do të jem pluhur; ti do të më kërkosh, por unë nuk do të jem më".

¿Y por qué no quitas mi rebelión, y perdonas mi iniquidad? Porque ahora dormiré en el polvo, Y si me buscares de mañana, ya no seré.