1 " A nuk kryen vallë një punë të rëndë njeriu mbi tokë dhe ditët e tij a nuk janë si ditët e një argati?

Is there not a warfare to man on earth? And as the days of an hireling his days?

2 A shtu si skllavi dëshiron fort hijen dhe ashtu si argati pret mëditjen e tij,

As a servant desireth the shadow, And as a hireling expecteth his wage,

3 k ështu edhe mua më ranë muaj fatkeqësie dhe m’u caktuan net me dhembje.

So I have been caused to inherit months of vanity, And nights of misery they numbered to me.

4 S a shtrihem, them: "Kur do të ngrihem?". Por nata është e gjatë dhe jam vazhdimisht i shqetësuar deri në agim.

If I lay down then I said, `When do I rise!' And evening hath been measured, And I have been full of tossings till dawn.

5 M ishi im është i mbuluar me krimba dhe me buca dheu, lëkura ime plasaritet dhe është bërë e pështirë.

Clothed hath been my flesh worms, And a clod of dust, My skin hath been shrivelled and is loathsome,

6 D itët e mia janë më të shpejta se masuri i një endësi dhe po harxhohen pa shpresë.

My days swifter than a weaving machine, And they are consumed without hope.

7 K ujto që jeta ime është një frymë; syri im nuk do të shohë më të mirën.

Remember Thou that my life a breath, Mine eye turneth not back to see good.

8 S yri i atij që më shikon nuk do të më shohë më; sytë e tu do të jenë mbi mua, por unë nuk do të jem më.

The eye of my beholder beholdeth me not. Thine eyes upon me -- and I am not.

9 A shtu si reja davaritet dhe nuk duket më, kështu ai që zbret në Sheol nuk kthehet më;

Consumed hath been a cloud, and it goeth, So he who is going down to Sheol cometh not up.

10 n uk do të kthehet më në shtëpinë e tij, dhe banesa e tij nuk do ta njohë më.

He turneth not again to his house, Nor doth his place discern him again.

11 P randaj nuk do ta mbaj gojën të mbyllur do të flas në ankthin e frymës time; do të ankohem në hidhërimin e shpirtit tim.

Also I -- I withhold not my mouth -- I speak in the distress of my spirit, I talk in the bitterness of my soul.

12 A jam vallë deti apo një përbindësh i detit që ti më ruan me një roje?

A sea- am I, or a dragon, That thou settest over me a guard?

13 K ur unë them: "Shtrati im do të më japë një lehtësim, shtroja ime do ta zbusë dhembjen time,"

When I said, `My bed doth comfort me,' He taketh away in my talking my couch.

14 t i më tremb me ëndrra dhe më tmerron me vegime;

And thou hast affrighted me with dreams, And from visions thou terrifiest me,

15 k ështu shpirtit tim i parapëlqen të mbytet dhe të vdesë se sa të bëjë këtë jetë.

And my soul chooseth strangling, Death rather than my bones.

16 U në po shpërbëhem; nuk kam për të jetuar gjithnjë; lërmë të qetë; ditët e mia nuk janë veçse një frymë.

I have wasted away -- not to the age do I live. Cease from me, for my days vanity.

17 Ç ’është njeriu që ti ta bësh të madh dhe të kujdesesh për të,

What man that Thou dost magnify him? And that Thou settest unto him Thy heart?

18 d he ta vizitosh çdo mëngjes duke e vënë në provë në çdo çast?

And inspectest him in the mornings, In the evenings dost try him?

19 K ur do ta heqësh shikimin tënd nga unë dhe do të më lësh të përcjell pështymën time?

How long dost Thou not look from me? Thou dost not desist till I swallow my spittle.

20 N ë rast se kam mëkatuar, çfarë të kam bërë ty, o rojtar i njerëzve? Pse më ke bërë objekt të goditjeve të tua, aq sa i jam bërë barrë vetes sime?

I have sinned, what do I to Thee, O watcher of man? Why hast Thou set me for a mark to Thee, And I am for a burden to myself -- and what?

21 P se nuk i fal shkeljet e mia dhe nuk e kapërcen paudhësinë time? Sepse shpejt do të jem pluhur; ti do të më kërkosh, por unë nuk do të jem më".

Thou dost not take away my transgression, And cause to pass away mine iniquity, Because now, for dust I lie down: And Thou hast sought me -- and I am not!