1 " A nuk kryen vallë një punë të rëndë njeriu mbi tokë dhe ditët e tij a nuk janë si ditët e një argati?

»Nuestra vida en este mundo es de duro trabajo; nuestros días son como los de un jornalero.

2 A shtu si skllavi dëshiron fort hijen dhe ashtu si argati pret mëditjen e tij,

Somos como los esclavos: sólo queremos descansar; parecemos asalariados: sólo queremos que nos paguen.

3 k ështu edhe mua më ranë muaj fatkeqësie dhe m’u caktuan net me dhembje.

Pero en mi caso, ¿qué me ha tocado? ¡Meses de sufrimiento y noches de miseria!

4 S a shtrihem, them: "Kur do të ngrihem?". Por nata është e gjatë dhe jam vazhdimisht i shqetësuar deri në agim.

Me acuesto y me pregunto si volveré a levantarme; se me hacen largas las noches, esperando el nuevo día.

5 M ishi im është i mbuluar me krimba dhe me buca dheu, lëkura ime plasaritet dhe është bërë e pështirë.

Mi cuerpo es una costra infestada de gusanos; la poca piel que me queda huele mal y supura.

6 D itët e mia janë më të shpejta se masuri i një endësi dhe po harxhohen pa shpresë.

Pasan mis días más veloces que una lanzadera, y ya he perdido toda esperanza.

7 K ujto që jeta ime është një frymë; syri im nuk do të shohë më të mirën.

»Dios mío, recuerda que mi vida es como un suspiro, y que mis ojos no volverán a ver el bien.

8 S yri i atij që më shikon nuk do të më shohë më; sytë e tu do të jenë mbi mua, por unë nuk do të jem më.

Los que hoy me ven, no volverán a verme, pues cuando tú me mires, dejaré de existir.

9 A shtu si reja davaritet dhe nuk duket më, kështu ai që zbret në Sheol nuk kthehet më;

Como nubes que se van desvaneciendo son los que mueren: del sepulcro jamás volverán.

10 n uk do të kthehet më në shtëpinë e tij, dhe banesa e tij nuk do ta njohë më.

Jamás vuelven a su casa; en su lugar de origen son olvidados.

11 P randaj nuk do ta mbaj gojën të mbyllur do të flas në ankthin e frymës time; do të ankohem në hidhërimin e shpirtit tim.

»Por eso no puedo quedarme callado. Es tanta mi angustia y mi amargura que tengo que dar voz a mi queja.

12 A jam vallë deti apo një përbindësh i detit që ti më ruan me një roje?

¡Yo no soy el mar, ni un monstruo marino, para que tengas que ponerme una mordaza!

13 K ur unë them: "Shtrati im do të më japë një lehtësim, shtroja ime do ta zbusë dhembjen time,"

Cuando pienso hallar consuelo en mi lecho, y que acostado atenuaré mis quejas,

14 t i më tremb me ëndrra dhe më tmerron me vegime;

tú vienes y me asustas en mis sueños; ¡me llenas de terror con visiones!

15 k ështu shpirtit tim i parapëlqen të mbytet dhe të vdesë se sa të bëjë këtë jetë.

¡Preferiría que me estrangularas, que me quitaras la vida!

16 U në po shpërbëhem; nuk kam për të jetuar gjithnjë; lërmë të qetë; ditët e mia nuk janë veçse një frymë.

¡Aborrezco esta vida! ¡No quiero seguir viviendo! ¡Déjame ya! ¡No vale la pena seguir viviendo!

17 Ç ’është njeriu që ti ta bësh të madh dhe të kujdesesh për të,

¿Qué es el ser humano, que lo engrandeces, y lo tienes tan cerca de tu corazón?

18 d he ta vizitosh çdo mëngjes duke e vënë në provë në çdo çast?

¿Por qué lo visitas todos los días, y a todas horas lo pones a prueba?

19 K ur do ta heqësh shikimin tënd nga unë dhe do të më lësh të përcjell pështymën time?

¿Cuándo vas a dejar de vigilarme? ¿Cuándo vas a dejarme siquiera tragar saliva?

20 N ë rast se kam mëkatuar, çfarë të kam bërë ty, o rojtar i njerëzve? Pse më ke bërë objekt të goditjeve të tua, aq sa i jam bërë barrë vetes sime?

Si he pecado, ¿qué daño puedo hacerte? ¡Deja ya de vigilar a los seres humanos! ¿Por qué te ensañas tanto conmigo? ¿Por qué me ves como una carga?

21 P se nuk i fal shkeljet e mia dhe nuk e kapërcen paudhësinë time? Sepse shpejt do të jem pluhur; ti do të më kërkosh, por unë nuk do të jem më".

¡Quítame esta rebeldía, y perdona mi maldad! Así podré volver a ser polvo, y si mañana me buscas, ya no existiré.»