1 " A nuk kryen vallë një punë të rëndë njeriu mbi tokë dhe ditët e tij a nuk janë si ditët e një argati?

Le sort de l'homme sur la terre est celui d'un soldat, Et ses jours sont ceux d'un mercenaire.

2 A shtu si skllavi dëshiron fort hijen dhe ashtu si argati pret mëditjen e tij,

Comme l'esclave soupire après l'ombre, Comme l'ouvrier attend son salaire,

3 k ështu edhe mua më ranë muaj fatkeqësie dhe m’u caktuan net me dhembje.

Ainsi j'ai pour partage des mois de douleur, J'ai pour mon lot des nuits de souffrance.

4 S a shtrihem, them: "Kur do të ngrihem?". Por nata është e gjatë dhe jam vazhdimisht i shqetësuar deri në agim.

Je me couche, et je dis: Quand me lèverai-je? quand finira la nuit? Et je suis rassasié d'agitations jusqu'au point du jour.

5 M ishi im është i mbuluar me krimba dhe me buca dheu, lëkura ime plasaritet dhe është bërë e pështirë.

Mon corps se couvre de vers et d'une croûte terreuse, Ma peau se crevasse et se dissout.

6 D itët e mia janë më të shpejta se masuri i një endësi dhe po harxhohen pa shpresë.

Mes jours sont plus rapides que la navette du tisserand, Ils s'évanouissent: plus d'espérance!

7 K ujto që jeta ime është një frymë; syri im nuk do të shohë më të mirën.

Souviens-toi que ma vie est un souffle! Mes yeux ne reverront pas le bonheur.

8 S yri i atij që më shikon nuk do të më shohë më; sytë e tu do të jenë mbi mua, por unë nuk do të jem më.

L'oeil qui me regarde ne me regardera plus; Ton oeil me cherchera, et je ne serai plus.

9 A shtu si reja davaritet dhe nuk duket më, kështu ai që zbret në Sheol nuk kthehet më;

Comme la nuée se dissipe et s'en va, Celui qui descend au séjour des morts ne remontera pas;

10 n uk do të kthehet më në shtëpinë e tij, dhe banesa e tij nuk do ta njohë më.

Il ne reviendra plus dans sa maison, Et le lieu qu'il habitait ne le connaîtra plus.

11 P randaj nuk do ta mbaj gojën të mbyllur do të flas në ankthin e frymës time; do të ankohem në hidhërimin e shpirtit tim.

C'est pourquoi je ne retiendrai point ma bouche, Je parlerai dans l'angoisse de mon coeur, Je me plaindrai dans l'amertume de mon âme.

12 A jam vallë deti apo një përbindësh i detit që ti më ruan me një roje?

Suis-je une mer, ou un monstre marin, Pour que tu établisses des gardes autour de moi?

13 K ur unë them: "Shtrati im do të më japë një lehtësim, shtroja ime do ta zbusë dhembjen time,"

Quand je dis: Mon lit me soulagera, Ma couche calmera mes douleurs,

14 t i më tremb me ëndrra dhe më tmerron me vegime;

C'est alors que tu m'effraies par des songes, Que tu m'épouvantes par des visions.

15 k ështu shpirtit tim i parapëlqen të mbytet dhe të vdesë se sa të bëjë këtë jetë.

Ah! je voudrais être étranglé! Je voudrais la mort plutôt que ces os!

16 U në po shpërbëhem; nuk kam për të jetuar gjithnjë; lërmë të qetë; ditët e mia nuk janë veçse një frymë.

Je les méprise!... je ne vivrai pas toujours... Laisse-moi, car ma vie n'est qu'un souffle.

17 Ç ’është njeriu që ti ta bësh të madh dhe të kujdesesh për të,

Qu'est-ce que l'homme, pour que tu en fasses tant de cas, Pour que tu daignes prendre garde à lui,

18 d he ta vizitosh çdo mëngjes duke e vënë në provë në çdo çast?

Pour que tu le visites tous les matins, Pour que tu l'éprouves à tous les instants?

19 K ur do ta heqësh shikimin tënd nga unë dhe do të më lësh të përcjell pështymën time?

Quand cesseras-tu d'avoir le regard sur moi? Quand me laisseras-tu le temps d'avaler ma salive?

20 N ë rast se kam mëkatuar, çfarë të kam bërë ty, o rojtar i njerëzve? Pse më ke bërë objekt të goditjeve të tua, aq sa i jam bërë barrë vetes sime?

Si j'ai péché, qu'ai-je pu te faire, gardien des hommes? Pourquoi me mettre en butte à tes traits? Pourquoi me rendre à charge à moi-même?

21 P se nuk i fal shkeljet e mia dhe nuk e kapërcen paudhësinë time? Sepse shpejt do të jem pluhur; ti do të më kërkosh, por unë nuk do të jem më".

Que ne pardonnes-tu mon péché, Et que n'oublies-tu mon iniquité? Car je vais me coucher dans la poussière; Tu me chercheras, et je ne serai plus.