1 " A nuk kryen vallë një punë të rëndë njeriu mbi tokë dhe ditët e tij a nuk janë si ditët e një argati?

«Non compie forse un duro lavoro l'uomo sulla terra, e i suoi giorni non sono come i giorni di un bracciante?

2 A shtu si skllavi dëshiron fort hijen dhe ashtu si argati pret mëditjen e tij,

Come lo schiavo sospira l'ombra e come il bracciante aspetta il suo salario,

3 k ështu edhe mua më ranë muaj fatkeqësie dhe m’u caktuan net me dhembje.

cosí a me sono toccati in sorte mesi di calamità e mi sono state assegnate notti di dolore.

4 S a shtrihem, them: "Kur do të ngrihem?". Por nata është e gjatë dhe jam vazhdimisht i shqetësuar deri në agim.

Appena mi corico, dico: "quando mi alzerò?" Ma la notte si prolunga e sono continuamente agitato fino all'alba.

5 M ishi im është i mbuluar me krimba dhe me buca dheu, lëkura ime plasaritet dhe është bërë e pështirë.

La mia carne è coperta di vermi e di vermi e di zolle di terra, la mia pelle si screpola ed è ripugnante.

6 D itët e mia janë më të shpejta se masuri i një endësi dhe po harxhohen pa shpresë.

I mie giorni sono più veloci di una spola da tessitore e si consumano senza speranza.

7 K ujto që jeta ime është një frymë; syri im nuk do të shohë më të mirën.

Ricordati che la mia vita è un soffio il mio occhio non vedrà piú il bene.

8 S yri i atij që më shikon nuk do të më shohë më; sytë e tu do të jenë mbi mua, por unë nuk do të jem më.

L'occhio di chi mi vede non mi scorgerà piú; i tuoi occhi saranno su di me ma io non sarò piú.

9 A shtu si reja davaritet dhe nuk duket më, kështu ai që zbret në Sheol nuk kthehet më;

Come una nuvola svanisce e si dilegua, cosí chi scende nello Sceol, non risale piú;

10 n uk do të kthehet më në shtëpinë e tij, dhe banesa e tij nuk do ta njohë më.

non tornerà piú nella sua casa, e la sua dimora non lo riconoscerà piú

11 P randaj nuk do ta mbaj gojën të mbyllur do të flas në ankthin e frymës time; do të ankohem në hidhërimin e shpirtit tim.

Perciò non terrò chiusa la bocca parlerò nell'angoscia del mio spirito, mi lamenterò nell'amarezza della mia anima.

12 A jam vallë deti apo një përbindësh i detit që ti më ruan me një roje?

Sono io forse il mare o un mostro marino che tu mi faccia sorvegliare da una guardia?

13 K ur unë them: "Shtrati im do të më japë një lehtësim, shtroja ime do ta zbusë dhembjen time,"

Quando dico: il mio letto mi darà sollievo, il mio giaciglio allevierà il mio dolore

14 t i më tremb me ëndrra dhe më tmerron me vegime;

tu mi spaventi con sogni e mi atterrisci con visioni;

15 k ështu shpirtit tim i parapëlqen të mbytet dhe të vdesë se sa të bëjë këtë jetë.

Cosí l'anima mia preferisce soffoca e morire piuttosto che questa vita.

16 U në po shpërbëhem; nuk kam për të jetuar gjithnjë; lërmë të qetë; ditët e mia nuk janë veçse një frymë.

Mi disfaccio; non vivrò per sempre lasciami stare, i giorni miei non sono che un soffio.

17 Ç ’është njeriu që ti ta bësh të madh dhe të kujdesesh për të,

Che cosa è l'uomo perché tu lo renda grande e presti a lui attenzione,

18 d he ta vizitosh çdo mëngjes duke e vënë në provë në çdo çast?

e lo visiti ogni mattina mettendolo alla prova ad ogni istante?

19 K ur do ta heqësh shikimin tënd nga unë dhe do të më lësh të përcjell pështymën time?

Quando distoglierai il tuo sguardo da me, e mi lascerai inghiottire la mia saliva?

20 N ë rast se kam mëkatuar, çfarë të kam bërë ty, o rojtar i njerëzve? Pse më ke bërë objekt të goditjeve të tua, aq sa i jam bërë barrë vetes sime?

Se ho peccato, che cosa ti ho fatto, o guardiano degli uomini? Perché mi hai fatto il tuo bersaglio, al punto di essere divenuto un peso a me stesso?

21 P se nuk i fal shkeljet e mia dhe nuk e kapërcen paudhësinë time? Sepse shpejt do të jem pluhur; ti do të më kërkosh, por unë nuk do të jem më".

Perché non perdoni le mie trasgressioni e non passi sopra la mia iniquità? Perché presto giacerò nella polvere; tu mi cercherai, ma io non sarò piú».