1 " Jam neveritur nga jeta ime; do të shfryj lirisht vajtimin tim, duke folur në trishtimin e shpirtit tim!

«Sono nauseato della mia vita; darò libero sfogo al mio lamento, parlando nell'amarezza dell'anima mia!

2 D o t’i them Perëndisë: "Mos më dëno! Bëmë të ditur pse grindesh me mua.

Dirò a Dio: "Non condannarmi! Fammi sapere perché contendi con me.

3 A të duket mirë të shtypësh, të përçmosh veprën e duarve të tua dhe të tregohesh në favor të qëllimeve të njerëzve të këqij?

Ti par bene opprimere, disprezzare l'opera delle tue mani e mostrarti favorevole ai disegni dei malvagi?

4 A ke sy prej mishi, apo shikon edhe ti si shikon njeriu?

Hai tu occhi di carne, o vedi anche tu come vede l'uomo?

5 A janë vallë ditët e tua si ditët e një të vdekshmi, vitet e tua si ditët e një njeriu,

Sono forse i tuoi giorni come i giorni di un mortale, i tuoi anni come i giorni di un uomo?

6 s epse ti duhet të hetosh lidhur me fajin tim dhe të kërkosh mëkatin tim,

perché tu debba indagare sulla mia colpa e andare in cerca del mio peccato,

7 m egjithëse e di që nuk jam fajtor dhe që nuk ka njeri që mund të më çlirojë nga dora jote?

pur sapendo che non sono colpevole e che non c'è nessuno che mi può liberare dalla tua mano?

8 D uart e tua më kanë bërë dhe më kanë dhënë trajtë por tani ti kërkon të më zhdukësh.

Le tue mani mi hanno fatto e plasmato tutt'insieme, ma ora vorresti distruggermi.

9 M baj mend, të lutem, që më ke modeluar si argjila, dhe do të më bësh të kthehem në pluhur!

Ricordati, ti prego, che mi hai plasmato come argilla, e che mi farai ritornare in polvere!

10 A nuk më ke derdhur vallë si qumështi dhe më ke piksur si djathi?

Non mi hai forse versato come il latte, e fatto coagulare come il formaggio?

11 T i më ke veshur me lëkurë dhe me mish, më ke thurur me kocka dhe me nerva.

Tu mi hai rivestito di pelle e di carne, e mi hai intessuto di ossa e di nervi.

12 M ë ke dhënë jetë dhe dashamirësi, dhe providenca jote është kujdesur për frymën time,

Mi hai concesso vita e benevolenza, e la tua provvidenza ha vegliato sul mio spirito,

13 p or këto gjëra i fshihje në zemrën tënde; tani unë e di që ti mendoje një gjë të tillë.

ma nascondevi queste cose nel tuo cuore; ora so che pensavi questo.

14 N ë qoftë se mëkatoj, ti më ndjek me sy dhe nuk më lë të pandëshkuar për fajin tim.

Se pecco, tu mi tieni d'occhio e non mi lasci impunito della mia colpa.

15 N ë qoftë se jam i keq, mjerë unë! Edhe sikur të jem i drejtë, nuk do të guxoja të ngrija kokën, i ngopur siç jam nga poshtërsia dhe duke parë mjerimin tim.

Se sono malvagio, guai a me! Anche se fossi giusto, non oserei alzare il capo, sazio come sono d'ignominia e vedendo la mia miseria.

16 N ë rast se ngre kryet, ti më ndjek si luani, duke kryer përsëri mrekulli kundër meje.

Se alzo il capo, tu mi dai la caccia come un leone, compiendo nuovamente meraviglie contro di me.

17 T i i përtërin dëshmitarët kundër meje, e shton zemërimin tënd kundër meje dhe trupa gjithnjë të reja më sulmojnë.

Tu rinnovi i tuoi testimoni contro di me, accresci la tua ira contro di me e truppe sempre fresche mi assalgono.

18 P se, pra, më nxore nga barku? Të kisha vdekur, pa më parë sy njeriu!

Perché dunque mi hai fatto uscire dal grembo? Fossi morto, senza che alcun occhio mi avesse visto!

19 D o të kisha qenë sikur të mos kisha ekzistuar kurrë, i mbartur nga barku në varr.

Sarei stato come se non fossi mai esistito, portato dal grembo alla tomba.

20 A nuk janë vallë të pakta ditët e mia? Jepi fund, pra, lërmë të qetë që të mund ta mbledh pak veten;

Non sono forse pochi i miei giorni? Smettila dunque, lasciami stare, perché possa riprendermi un po'

21 p ara se të shkoj për të mos u kthyer më, drejt vendit të errësirës dhe të hijes së vdekjes,

prima che me ne vada per non tornare piú, verso la terra di tenebre e di ombra di morte,

22 t ë vendit të territ dhe të errësirës së madhe të hijes së vdekjes, ku ka vetëm pështjellim, ku madje edhe drita është si errësira".

terra di oscurità e di grandi tenebre di ombra di morte e senza alcun ordine dove persino la luce è come le tenebre"». Primo discorso di Zofar: Dio trascende la conoscenza dell'uomo. Invito a Giobbe a ravvedersi