1 " Jam neveritur nga jeta ime; do të shfryj lirisht vajtimin tim, duke folur në trishtimin e shpirtit tim!

Está mi alma hastiada de mi vida; Daré libre curso a mi queja, Hablaré en la amargura de mi alma.

2 D o t’i them Perëndisë: "Mos më dëno! Bëmë të ditur pse grindesh me mua.

Diré a Dios: No me condenes; Hazme entender por qué contiendes conmigo.

3 A të duket mirë të shtypësh, të përçmosh veprën e duarve të tua dhe të tregohesh në favor të qëllimeve të njerëzve të këqij?

¿Te parece bien que me oprimas, Que deseches la obra de tus manos, Y que favorezcas los designios de los impíos?

4 A ke sy prej mishi, apo shikon edhe ti si shikon njeriu?

¿Tienes tú acaso ojos de carne? ¿Ves tú como ve el hombre?

5 A janë vallë ditët e tua si ditët e një të vdekshmi, vitet e tua si ditët e një njeriu,

¿Son tus días como los días del hombre, O tus años como los días de un mortal,

6 s epse ti duhet të hetosh lidhur me fajin tim dhe të kërkosh mëkatin tim,

Para que inquieras mi iniquidad, Y busques mi pecado,

7 m egjithëse e di që nuk jam fajtor dhe që nuk ka njeri që mund të më çlirojë nga dora jote?

Aunque tú sabes que no soy impío, Y que no hay quien de tu mano me libre?

8 D uart e tua më kanë bërë dhe më kanë dhënë trajtë por tani ti kërkon të më zhdukësh.

Tus manos me hicieron y me formaron; ¿Y luego te vuelves y me deshaces?

9 M baj mend, të lutem, që më ke modeluar si argjila, dhe do të më bësh të kthehem në pluhur!

Acuérdate que como a barro me diste forma; ¿Y en polvo me has de volver?

10 A nuk më ke derdhur vallë si qumështi dhe më ke piksur si djathi?

¿No me vertiste como leche, Y como queso me cuajaste?

11 T i më ke veshur me lëkurë dhe me mish, më ke thurur me kocka dhe me nerva.

Me vestiste de piel y carne, Y me tejiste con huesos y nervios.

12 M ë ke dhënë jetë dhe dashamirësi, dhe providenca jote është kujdesur për frymën time,

Vida y misericordia me concediste, Y tu cuidado guardó mi espíritu.

13 p or këto gjëra i fshihje në zemrën tënde; tani unë e di që ti mendoje një gjë të tillë.

Pero he aquí lo que guardabas en tu corazón; Ahora sé que pensabas esto.

14 N ë qoftë se mëkatoj, ti më ndjek me sy dhe nuk më lë të pandëshkuar për fajin tim.

Que si pecaba, me observarías vigilante, Y no me absolverías de mi iniquidad.

15 N ë qoftë se jam i keq, mjerë unë! Edhe sikur të jem i drejtë, nuk do të guxoja të ngrija kokën, i ngopur siç jam nga poshtërsia dhe duke parë mjerimin tim.

Si soy culpable, ¡ay de mí! Y si soy justo, no levantaré mi cabeza, Estando hastiado de deshonra, y de verme afligido.

16 N ë rast se ngre kryet, ti më ndjek si luani, duke kryer përsëri mrekulli kundër meje.

Si mi cabeza se alzase, cual león tú me cazarías, Y de nuevo mostrarías tu gigantesco poder contra mí.

17 T i i përtërin dëshmitarët kundër meje, e shton zemërimin tënd kundër meje dhe trupa gjithnjë të reja më sulmojnë.

Renuevas contra mí tus pruebas testificales, Y aumentas conmigo tu furor como tropas de relevo.

18 P se, pra, më nxore nga barku? Të kisha vdekur, pa më parë sy njeriu!

¿Por qué me sacaste de la matriz? Hubiera yo expirado, y ningún ojo me habría visto.

19 D o të kisha qenë sikur të mos kisha ekzistuar kurrë, i mbartur nga barku në varr.

Sería como si nunca hubiera existido, Conducido desde el vientre a la sepultura.

20 A nuk janë vallë të pakta ditët e mia? Jepi fund, pra, lërmë të qetë që të mund ta mbledh pak veten;

¿No son pocos mis días? Cesa, pues, y déjame, para que me consuele un poco,

21 p ara se të shkoj për të mos u kthyer më, drejt vendit të errësirës dhe të hijes së vdekjes,

Antes que me vaya para no volver, A la región de las tinieblas de sombra de muerte;

22 t ë vendit të territ dhe të errësirës së madhe të hijes së vdekjes, ku ka vetëm pështjellim, ku madje edhe drita është si errësira".

Tierra de oscuridad, lóbrega, Como sombra de muerte y sin orden, Y donde la luz misma es como densas tinieblas.