1 A tëherë Jobi u përgjigj dhe tha:

Respondió Job, y dijo:

2 " Gjëra të tilla kam dëgjuar shumë! Të gjithë ju jeni ngushëllues të mërzitshëm!

Muchas veces he oído cosas como éstas; Consoladores importunos sois todos vosotros.

3 K ur do të marrin fund fjalimet tuaja boshe? Ose çfarë të shtyn të përgjigjesh?

¿No tendrán fin las palabras vacías? ¿O qué te anima a responder?

4 E dhe unë mund të flisja si ju, po të ishit ju në vendin tim; do të mund të radhitja fjalë kundër jush duke tundur kokën time kundër jush.

También yo podría hablar como vosotros, Si vuestra alma estuviera en lugar de la mía; Yo podría ensartar contra vosotros palabras, Y por vosotros menear mi cabeza.

5 P or do t’ju jepja kurajo me gojën time dhe ngushëllimi i buzëve të mia do ta lehtësonte dhembjen tuaj.

Pero yo os alentaría con mis palabras, Y la consolación de mis labios apaciguaría vuestro dolor.

6 N ë rast se flas, dhembja ime nuk pakësohet, në qoftë se nuk flas më, çfarë lehtësimi kam?

Pero aunque hable, mi dolor no cesa; Y si dejo de hablar, no se aparta de mí.

7 P or tani ai më ka çuar në pikën e fundit të forcave të mia. Ti ke shkatërruar tërë familjen time;

Pero ahora tú, oh Dios, me has extenuado; Has asolado toda mi familia.

8 m ë ke mbuluar me rrudha dhe kjo dëshmon kundër meje, dobësia ime ngrihet dhe dëshmon kundër meje.

Tú me has llenado de arrugas; testigo es mi flacura, Que se levanta contra mí para testificar en mi rostro.

9 Z emërimi i tij më grin dhe më përndjek, kërcëllin dhëmbët kundër meje; Armiku im mpreh shikimin mbi mua.

Su furor me despedazó, y me ha aborrecido. Crujió sus dientes contra mí; Contra mí aguzó sus ojos mi enemigo.

10 D uke hapur gojën e tyre kundër meje, ata më godasin me përçmim mbi faqet, mblidhen tok kundër meje.

Abrieron contra mí su boca; Hirieron mis mejillas con afrenta; Contra mí se juntaron todos.

11 P erëndia më ka dhënë në duart e të pabesëve, më ka dorëzuar në duart e njerëzve të këqij.

Me ha entregado Dios a los malvados, Y en las manos de los impíos me hizo caer.

12 J etoja i qetë, por ai më shkatërroi, më kapi për qafe dhe më bëri copë-copë, dhe më shndërroi në objekt goditjeje.

Vivía yo tranquilo, y me desmenuzó; Me agarró por la nuca y me despedazó, Y me puso por blanco suyo.

13 H arkëtarët e tij më rrethojnë në çdo anë, më shpon pa mëshirë veshkat, derdh për tokë vrerin tim.

Me rodearon sus flecheros, Traspasó mis riñones sin piedad; Mi hiel derramó por tierra.

14 A i më sulmon vazhdimisht me forcë, më sulet si një luftëtar.

Me quebrantó con quebranto sobre quebranto; Me asaltó como un guerrero.

15 k am qepur një grathore mbi lëkurën time, e kam ulur ballin tim në pluhur,

Cosí un saco sobre mi piel, Y hundí mi cabeza en el polvo.

16 F ytyra ime është e kuqe nga të qarat dhe mbi qepallat e mia po zë vend hija e vdekjes,

Mi rostro está inflamado con el llanto, Y mis párpados ensombrecidos,

17 m egjithëse nuk ka asnjë dhunë në duart e mia, dhe lutja ime është e pastër.

A pesar de no haber iniquidad en mis manos, Y de haber sido pura mi oración.

18 O tokë, mos e mbulo gjakun tim, dhe britma ime mos gjeftë asnjë vend qetësimi.

¡Oh tierra!, no cubras mi sangre, Y no haya lugar adonde no llegue mi clamor.

19 Q ë tani, ja, dëshmitari im është në qiell, garanti im është lart.

Mas he aquí que en los cielos está aún mi testigo, Y mi defensor en las alturas.

20 S hokët e mi më përqeshin, por sytë e mi derdhin lotë përpara Perëndisë.

Mis amigos se burlan de mí; Mas ante Dios derramaré mis lágrimas.

21 L e të përkrahë ai arsyetimet e njeriut pranë Perëndisë, ashtu si bën njeriu me fqinjin e tij.

¡Ojalá pudiese abogar un hombre ante Dios, Como lo hace con su prójimo!

22 D o të kalojnë në të vërtetë edhe pak vjet akoma dhe unë do të shkoj pastaj në një rrugë pa kthim.

Mas los años que me restan son contados, Y yo me iré por el camino de donde ya no volveré.