1 D ëgjoni gjithë popujt, vini veshin, o banorë të botës,

Oíd esto, pueblos todos; Escuchad, habitantes todos del mundo,

2 q ofshin njerëz të popullit dhe fisnikë, të pasur dhe të varfër tok.

Así los plebeyos como los nobles, El rico y el pobre juntamente.

3 N ga goja ime do të dalin fjalë diturie dhe kredhja në mendime e zemrës sime do të sjellë mirëkuptim.

Mi boca hablará sabiduría, Y la meditación de mi corazón, inteligencia.

4 U në do ta ndjek një proverb, do ta paraqes enigmën time me harpë.

Inclinaré al proverbio mi oído; Declararé con el arpa mi enigma.

5 P se duhet të kem frikë nga ditët e fatkeqësisë, kur më rrethon ligësia e kundërshtarëve të mi,

¿Por qué he de temer en los días de adversidad, Cuando la iniquidad de mis opresores me rodee?

6 a ta që kanë besim në pasuritë e tyre dhe mburren me bollëkun e pasurisë së tyre?

Los que confían en sus bienes, Y de la muchedumbre de sus riquezas se jactan,

7 A snjeri nuk mund të shpengojë kurrsesi vëllanë e tij, as t’i japë Perëndisë çmimin e shpengimit të tij,

Ninguno de ellos podrá en manera alguna redimir al hermano, Ni dar a Dios su rescate,

8 s epse shpengimi i shpirtit të tij është shumë i shtrenjtë, dhe çmimi i saj nuk do të mjaftonte kurrë,

Porque el rescate de su vida es demasiado caro, y nunca le bastará,

9 p ër të bërë që ai të jetojë përjetë dhe të mos shohë gropën.

Para que viva en adelante para siempre, Y nunca vea corrupción.

10 N ë fakt të gjithë shohin që njerëzit e urtë vdesin dhe që po në atë mënyrë vdesin njerëzit e pamend a mendjeshkurtër, duke ua lënë të tjerëve pasuritë e tyre.

Pues verá que aun los sabios mueren; Que perecen del mismo modo que el insensato y el necio, Y dejan a extraños sus riquezas.

11 M e mendjen e tyre ata pandehin se shtëpitë e tyre do të qëndrojnë për gjithnjë, që banesat e tyre janë të përjetshme; dhe kështu u vënë tokave emrin e tyre.

Su íntimo pensamiento es que sus casas serán eternas, Y sus habitaciones para generación y generación; Dan sus nombres a sus tierras.

12 M egjithatë edhe njeriu që jeton në mes të pasurive nuk e ka të gjatë; ai është njëlloj si kafshët që mbarojnë.

Mas el hombre no permanecerá en su opulencia, Sino que es semejante a las bestias que perecen.

13 K jo është sjellja e njerëzve pa mend dhe e atyre që u shkojnë dhe miratojnë fjalimet e tyre. (Sela)

Este su camino es locura; Con todo, sus descendientes aprueban sus dichos. Selah

14 S htyhen si dele në drejtim të Sheolit; vdekja do t’i përpijë dhe në mëngjes njerëzit e drejtë do të sundojnë mbi ta. Luksi i tyre do të marrë fund në Sheol, larg banesës së tyre.

Como a rebaños que son conducidos al Seol, La muerte los pastorea, Y los rectos dominarán sobre ellos. Por la mañana se consumirá su buen parecer, y el Seol será su morada.

15 P or Perëndia im do ta shpengojë shpirtin tim nga pushteti i Sheolit, sepse ai do të më pranojë. (Sela)

Pero Dios redimirá mi vida del poder del Seol, Porque él me tomará consigo. Selah

16 M os kij frikë kur dikush pasurohet, kur lavdia e shtëpisë së tij rritet,

No temas cuando se enriquece alguno, Cuando aumenta la gloria de su casa;

17 s epse kur do të vdesë, nuk do të marrë asgjë me vete; lavdia e tij nuk do të zbresë pas tij.

Porque cuando muera no se llevará nada, Ni descenderá tras él su gloria.

18 E dhe në se në jetë e ndjente veten të lumtur (në fakt njerëzia të lavdëron kur pasurohesh),

Aunque mientras viva, llame dichosa a su alma, Y sea loado cuando prospere,

19 a i do të arrijë brezin e etërve të tij, që nuk do ta shohin kurrë më dritën.

Irá a reunirse con sus antepasados, Que nunca más verán la luz.

20 N jeriu që jeton në mes të pasurive pa pasur gjykim është njëlloj si kafshët që zhduken.

El hombre que está en honra y no entiende, Semejante es a las bestias que perecen.