1 " Jam neveritur nga jeta ime; do të shfryj lirisht vajtimin tim, duke folur në trishtimin e shpirtit tim!

«Io provo disgusto della mia vita; voglio dare libero sfogo al mio lamento, voglio parlare nell’amarezza dell’anima mia!

2 D o t’i them Perëndisë: "Mos më dëno! Bëmë të ditur pse grindesh me mua.

Io dirò a Dio: “Non condannarmi! Fammi sapere perché sei in contesa con me!

3 A të duket mirë të shtypësh, të përçmosh veprën e duarve të tua dhe të tregohesh në favor të qëllimeve të njerëzve të këqij?

Ti sembra cosa ben fatta opprimere, disprezzare l’opera delle tue mani e favorire i disegni dei malvagi?

4 A ke sy prej mishi, apo shikon edhe ti si shikon njeriu?

Hai tu occhi di carne? Vedi tu come vede l’uomo?

5 A janë vallë ditët e tua si ditët e një të vdekshmi, vitet e tua si ditët e një njeriu,

Sono i tuoi giorni come i giorni del mortale, i tuoi anni come gli anni degli esseri umani,

6 s epse ti duhet të hetosh lidhur me fajin tim dhe të kërkosh mëkatin tim,

che tu investighi tanto la mia iniquità, che t’informi così del mio peccato,

7 m egjithëse e di që nuk jam fajtor dhe që nuk ka njeri që mund të më çlirojë nga dora jote?

pur sapendo che io non sono colpevole e che non c’è chi mi liberi dalla tua mano?

8 D uart e tua më kanë bërë dhe më kanë dhënë trajtë por tani ti kërkon të më zhdukësh.

Le tue mani mi hanno formato, m’hanno fatto tutto quanto, eppure mi distruggi!

9 M baj mend, të lutem, që më ke modeluar si argjila, dhe do të më bësh të kthehem në pluhur!

Ricòrdati che mi hai plasmato come argilla, e tu mi fai ritornare in polvere!

10 A nuk më ke derdhur vallë si qumështi dhe më ke piksur si djathi?

Non mi hai colato forse come il latte e fatto rapprendere come il formaggio?

11 T i më ke veshur me lëkurë dhe me mish, më ke thurur me kocka dhe me nerva.

Tu mi hai rivestito di pelle e di carne e mi hai intessuto d’ossa e di nervi.

12 M ë ke dhënë jetë dhe dashamirësi, dhe providenca jote është kujdesur për frymën time,

Mi hai concesso vita e grazia, la tua provvidenza ha vegliato sul mio spirito,

13 p or këto gjëra i fshihje në zemrën tënde; tani unë e di që ti mendoje një gjë të tillë.

ed ecco quello che nascondevi in cuore! Sì, lo so, questo meditavi:

14 N ë qoftë se mëkatoj, ti më ndjek me sy dhe nuk më lë të pandëshkuar për fajin tim.

se avessi peccato, l’avresti ben tenuto a mente e non mi avresti assolto dalla mia iniquità.

15 N ë qoftë se jam i keq, mjerë unë! Edhe sikur të jem i drejtë, nuk do të guxoja të ngrija kokën, i ngopur siç jam nga poshtërsia dhe duke parë mjerimin tim.

Se fossi stato malvagio, guai a me! Se giusto, non avrei osato alzare la fronte, sazio d’infamia, spettatore della mia miseria.

16 N ë rast se ngre kryet, ti më ndjek si luani, duke kryer përsëri mrekulli kundër meje.

Se l’avessi alzata, mi avresti dato la caccia come a un leone, contro di me avresti rinnovato le tue prodezze;

17 T i i përtërin dëshmitarët kundër meje, e shton zemërimin tënd kundër meje dhe trupa gjithnjë të reja më sulmojnë.

avresti trovato contro di me nuovi testimoni e avresti raddoppiato il tuo sdegno contro di me; legioni su legioni mi avrebbero assalito.

18 P se, pra, më nxore nga barku? Të kisha vdekur, pa më parë sy njeriu!

«“Perché mi hai fatto uscire dal grembo di mia madre? Sarei spirato senza che occhio mi vedesse!

19 D o të kisha qenë sikur të mos kisha ekzistuar kurrë, i mbartur nga barku në varr.

Sarei stato come se non fossi mai esistito, mi avrebbero portato dal grembo materno alla tomba!”

20 A nuk janë vallë të pakta ditët e mia? Jepi fund, pra, lërmë të qetë që të mund ta mbledh pak veten;

Non sono forse pochi i giorni che mi restano? Smetta egli dunque, mi lasci stare, perché io possa rasserenarmi un poco,

21 p ara se të shkoj për të mos u kthyer më, drejt vendit të errësirës dhe të hijes së vdekjes,

prima che me ne vada, per non più tornare, nella terra delle tenebre e dell’ombra di morte:

22 t ë vendit të territ dhe të errësirës së madhe të hijes së vdekjes, ku ka vetëm pështjellim, ku madje edhe drita është si errësira".

terra oscura come notte profonda, dove regnano l’ombra di morte e il disordine, il cui chiarore è come notte oscura».