1 " Njeriu i lindur nga një grua jeton pak ditë dhe është plot shqetësime.

«L’uomo, nato di donna, vive pochi giorni ed è sazio d’affanni.

2 M bin si një lule, pastaj pritet; ikën me vrap si një hije dhe nuk e ka të gjatë.

Spunta come un fiore, poi è reciso; fugge come un’ombra, e non dura.

3 M bi një qenie të tillë ti i mban sytë të hapur, dhe më bën që të dal në gjyq bashkë me ty.

E sopra un essere così, tu tieni gli occhi aperti e mi fai comparire con te in giudizio!

4 K ush mund të nxjerrë një gjë të pastër nga një gjë e papastër? Askush.

Chi può trarre una cosa pura da una impura? Nessuno.

5 S epse ditët e saj janë të caktuara, numri i muajve të saj varet nga ti, dhe ti i ke vendosur kufij që nuk mund t’i kapërcejë.

Se i suoi giorni sono fissati, e il numero dei suoi mesi dipende da te, e tu gli hai posto un termine che egli non può varcare,

6 H iqe shikimin nga ai dhe lëre të qetë, deri sa të mbarojë ditën e tij si një argat.

distogli da lui lo sguardo, perché abbia un po’ di tranquillità e possa godere come un operaio la fine della sua giornata.

7 T ë paktën për drurin ka shpresë; në rast se pritet, rritet përsëri dhe vazhdon të mugullojë.

Per l’albero almeno c’è speranza; se è tagliato, rigermoglia e continua a mettere germogli.

8 E dhe sikur rrënjët e tij të plaken nën tokë dhe trungu i tij të vdesë nën dhe,

Quando la sua radice è invecchiata sotto terra e il suo tronco muore nel suolo,

9 m e të ndjerë ujin, mugullon përsëri dhe lëshon degë si një bimë.

a sentir l’acqua, rinverdisce e mette rami come una giovane pianta.

10 N jeriu përkundrazi vdes dhe mbetet i shtrirë për dhe; kur është duke nxjerrë frymën e fundit, ku është, pra?

Ma l’uomo muore e perde ogni forza; il mortale spira, e dov’è egli?

11 M und të mungojnë ujërat në det dhe një lumë të meket dhe të thahet,

Le acque del lago se ne vanno, il fiume vien meno e si prosciuga;

12 p or njeriu që dergjet nuk ngrihet më; sa të mos ketë më qiej, nuk do të zgjohet dhe nuk do të çohet më nga gjumi i tij.

così l’uomo giace e non risorge più; finché non vi siano più cieli egli non si risveglierà, né sarà più destato dal suo sonno.

13 A h sikur të doje të më fshihje në Sheol, të më mbaje të fshehur sa të kalonte zemërimi yt, të më caktoje një afat dhe të më kujtoje!

Oh, volessi tu nascondermi nel soggiorno dei morti, tenermi occulto finché l’ira tua sia passata, fissarmi un termine e poi ricordarti di me!

14 N ë qoftë se njeriu vdes, a mund të kthehet përsëri në jetë? Do të prisja çdo ditë të shërbimit tim të rëndë, deri sa të arrinte ora e ndryshimit tim.

Se l’uomo muore, può egli tornare in vita? Aspetterei fiducioso tutti i giorni della mia sofferenza, finché cambiasse la mia condizione:

15 D o të më thërrisje dhe unë do të të përgjigjesha; ti do të kishe një dëshirë të madhe për veprën e duarve të tua.

tu mi chiameresti e io risponderei, tu vorresti rivedere l’opera delle tue mani.

16 A tëherë ti do të më numëroje hapat, por nuk do të vije re mëkatet e mia;

Ma ora tu conti i miei passi, tu osservi i miei peccati;

17 d o ta vulosje në një thes mëkatin tim dhe do ta mbuloje fajin tim.

le mie trasgressioni sono sigillate in un sacco, e alle mie iniquità altre ne aggiungi.

18 P or ashtu si një mal rrëzohet dhe thërrmohet, ashtu si një shkëmb luan nga vendi i tij,

La montagna frana e scompare, la roccia è divelta dal suo luogo,

19 a shtu si ujërat gërryejnë gurët dhe vërshimet marrin me vete dheun, kështu ti shkatërron shpresën e njeriut.

le acque consumano la pietra, le loro inondazioni trascinano via la terra: così tu distruggi la speranza dell’uomo.

20 T i e vë përfund për gjithnjë, dhe ai shkon; ti ia prish fytyrën dhe e dëbon.

Tu lo sopraffai una volta per sempre, ed egli se ne va; gli muti la sembianza e lo mandi via.

21 N ë rast se bijtë e tij janë të nderuar, ai nuk e di; po të jenë të përbuzur, ai nuk e vë re.

Se i suoi figli salgono in onore, egli lo ignora; se cadono in disprezzo, egli non lo vede;

22 A i ndjen vetëm dhembjen e madhe të mishit të tij dhe pikëllohet për veten e tij.

questo solo sente: che il suo corpo soffre, che l’anima sua è in lutto».