1 " Njeriu i lindur nga një grua jeton pak ditë dhe është plot shqetësime.

»El hombre, nacido de mujer, corto de días y hastiado de sinsabores,

2 M bin si një lule, pastaj pritet; ikën me vrap si një hije dhe nuk e ka të gjatë.

brota como una flor y es cortado, huye como una sombra y no permanece.

3 M bi një qenie të tillë ti i mban sytë të hapur, dhe më bën që të dal në gjyq bashkë me ty.

¿Sobre él abres tus ojos y lo traes a juicio contigo?

4 K ush mund të nxjerrë një gjë të pastër nga një gjë e papastër? Askush.

¿Quién hará puro lo inmundo? ¡Nadie!

5 S epse ditët e saj janë të caktuara, numri i muajve të saj varet nga ti, dhe ti i ke vendosur kufij që nuk mund t’i kapërcejë.

Ciertamente sus días están determinados y tú has fijado el número de sus meses: le has puesto límites, que no traspasará.

6 H iqe shikimin nga ai dhe lëre të qetë, deri sa të mbarojë ditën e tij si një argat.

Si tú lo abandonas, él dejará de ser; entre tanto, como el jornalero, disfrutará de su jornada.

7 T ë paktën për drurin ka shpresë; në rast se pritet, rritet përsëri dhe vazhdon të mugullojë.

»El árbol, aunque lo corten, aún tiene la esperanza de volver a retoñar, de que no falten sus renuevos.

8 E dhe sikur rrënjët e tij të plaken nën tokë dhe trungu i tij të vdesë nën dhe,

Aunque en la tierra envejezca su raíz y muera su tronco en el polvo,

9 m e të ndjerë ujin, mugullon përsëri dhe lëshon degë si një bimë.

al percibir el agua reverdecerá y hará copa como una planta nueva.

10 N jeriu përkundrazi vdes dhe mbetet i shtrirë për dhe; kur është duke nxjerrë frymën e fundit, ku është, pra?

En cambio el hombre muere y desaparece. Perece el hombre, ¿y dónde estará?

11 M und të mungojnë ujërat në det dhe një lumë të meket dhe të thahet,

Como se evaporan las aguas en el mar, y el río se agota y se seca,

12 p or njeriu që dergjet nuk ngrihet më; sa të mos ketë më qiej, nuk do të zgjohet dhe nuk do të çohet më nga gjumi i tij.

así el hombre yace y no vuelve a levantarse. Mientras exista el cielo, no despertará ni se levantará de su sueño.

13 A h sikur të doje të më fshihje në Sheol, të më mbaje të fshehur sa të kalonte zemërimi yt, të më caktoje një afat dhe të më kujtoje!

¡Ojalá me escondieras en el seol, me ocultaras hasta apaciguarse tu ira! ¡Ojalá me pusieras plazo para acordarte de mí!

14 N ë qoftë se njeriu vdes, a mund të kthehet përsëri në jetë? Do të prisja çdo ditë të shërbimit tim të rëndë, deri sa të arrinte ora e ndryshimit tim.

El hombre que muere, ¿volverá a vivir? Todos los días de mi vida esperaré, hasta que llegue mi liberación.

15 D o të më thërrisje dhe unë do të të përgjigjesha; ti do të kishe një dëshirë të madhe për veprën e duarve të tua.

Entonces llamarás y yo te responderé; tendrás afecto a la obra de tus manos.

16 A tëherë ti do të më numëroje hapat, por nuk do të vije re mëkatet e mia;

Pero ahora cuentas mis pasos y no das tregua a mi pecado;

17 d o ta vulosje në një thes mëkatin tim dhe do ta mbuloje fajin tim.

tienes sellada en un saco mi transgresión, encerrada mi iniquidad.

18 P or ashtu si një mal rrëzohet dhe thërrmohet, ashtu si një shkëmb luan nga vendi i tij,

»Un monte derrumbado ciertamente se deshace, las peñas son removidas de su lugar

19 a shtu si ujërat gërryejnë gurët dhe vërshimet marrin me vete dheun, kështu ti shkatërron shpresën e njeriut.

y las piedras se desgastan con el agua que impetuosa arrastra el polvo de la tierra. De igual manera, tú haces que perezca la esperanza del hombre.

20 T i e vë përfund për gjithnjë, dhe ai shkon; ti ia prish fytyrën dhe e dëbon.

Para siempre prevalecerás sobre él, y él se irá; demudarás su rostro y lo despedirás.

21 N ë rast se bijtë e tij janë të nderuar, ai nuk e di; po të jenë të përbuzur, ai nuk e vë re.

Si sus hijos reciben honores, no lo sabrá; si son humillados, no se enterará.

22 A i ndjen vetëm dhembjen e madhe të mishit të tij dhe pikëllohet për veten e tij.

Pero sentirá el dolor de su propia carne, y se afligirá en él su alma.»