Jobi 14 ~ Iov 14

picture

1 " Njeriu i lindur nga një grua jeton pak ditë dhe është plot shqetësime.

Omul născut din femeie are zile puţine, dar pline de necaz.

2 M bin si një lule, pastaj pritet; ikën me vrap si një hije dhe nuk e ka të gjatë.

Răsare ca o floare şi se usucă; fuge ca o umbră şi nu se mai vede.

3 M bi një qenie të tillë ti i mban sytë të hapur, dhe më bën që të dal në gjyq bashkë me ty.

Ai Tu ochii aţintiţi asupra unui astfel de om? Îl chemi Tu la judecată cu Tine?

4 K ush mund të nxjerrë një gjë të pastër nga një gjë e papastër? Askush.

Cine poate scoate ceva curat din ceva necurat? Nimeni!

5 S epse ditët e saj janë të caktuara, numri i muajve të saj varet nga ti, dhe ti i ke vendosur kufij që nuk mund t’i kapërcejë.

Zilele omului sunt hotărâte. Tu cunoşti numărul lunilor lui şi i-ai pus hotare pe care nu le poate trece.

6 H iqe shikimin nga ai dhe lëre të qetë, deri sa të mbarojë ditën e tij si një argat.

Aşa că nu te mai uita la el şi lasă-l singur să se bucure ca un lucrător de ziua lui.

7 T ë paktën për drurin ka shpresë; në rast se pritet, rritet përsëri dhe vazhdon të mugullojë.

Pentru un copac tot mai este nădejde: dacă este tăiat, el va răsări din nou şi lăstarii lui nu încetează să reapară.

8 E dhe sikur rrënjët e tij të plaken nën tokë dhe trungu i tij të vdesë nën dhe,

Deşi rădăcina îi îmbătrâneşte în pământ şi-i piere trunchiul în ţărână,

9 m e të ndjerë ujin, mugullon përsëri dhe lëshon degë si një bimë.

la mireasma apei va înmuguri şi va da ramuri ca o plantă.

10 N jeriu përkundrazi vdes dhe mbetet i shtrirë për dhe; kur është duke nxjerrë frymën e fundit, ku është, pra?

Fiinţa umană, însă, când moare, îşi pierde toată vlaga; omul, după ce îşi dă ultima suflare, nu mai este.

11 M und të mungojnë ujërat në det dhe një lumë të meket dhe të thahet,

După cum apele pier din mare, iar râul seacă şi se usucă,

12 p or njeriu që dergjet nuk ngrihet më; sa të mos ketë më qiej, nuk do të zgjohet dhe nuk do të çohet më nga gjumi i tij.

tot aşa omul se culcă şi nu se mai ridică, cât vor fi cerurile nu se mai trezeşte, nici nu se mai scoală din somnul lui.

13 A h sikur të doje të më fshihje në Sheol, të më mbaje të fshehur sa të kalonte zemërimi yt, të më caktoje një afat dhe të më kujtoje!

O! de m-ai ascunde în Locuinţa Morţilor, de m-ai acoperi până Îţi trece mânia şi de mi-ai hotărî o vreme când să-Ţi aminteşti de mine!

14 N ë qoftë se njeriu vdes, a mund të kthehet përsëri në jetë? Do të prisja çdo ditë të shërbimit tim të rëndë, deri sa të arrinte ora e ndryshimit tim.

Dacă un om moare, va trăi el din nou? În toate zilele trudei mele, aş aştepta să-mi vină eliberarea.

15 D o të më thërrisje dhe unë do të të përgjigjesha; ti do të kishe një dëshirë të madhe për veprën e duarve të tua.

Atunci mă vei chema şi-Ţi voi răspunde; vei tânji după lucrarea mâinilor Tale.

16 A tëherë ti do të më numëroje hapat, por nuk do të vije re mëkatet e mia;

Atunci îmi vei număra paşii şi nu-mi vei mai ţine în seamă păcatul;

17 d o ta vulosje në një thes mëkatin tim dhe do ta mbuloje fajin tim.

vei pecetlui fărădelegile mele într-un sac şi-mi vei acoperi nedreptatea.

18 P or ashtu si një mal rrëzohet dhe thërrmohet, ashtu si një shkëmb luan nga vendi i tij,

Dar aşa cum munţii cad şi se surpă, iar stânca e mutată din locul ei

19 a shtu si ujërat gërryejnë gurët dhe vërshimet marrin me vete dheun, kështu ti shkatërron shpresën e njeriut.

şi aşa cum apa sapă în piatră, iar torenţii spală pământul, tot aşa distrugi Tu nădejdea omului.

20 T i e vë përfund për gjithnjë, dhe ai shkon; ti ia prish fytyrën dhe e dëbon.

Îl învingi pentru totdeauna şi el se duce; îi schimbi înfăţişarea şi apoi îl izgoneşti.

21 N ë rast se bijtë e tij janë të nderuar, ai nuk e di; po të jenë të përbuzur, ai nuk e vë re.

Dacă fiii lui sunt onoraţi, el nu ştie, dacă sunt înjosiţi, el nu vede.

22 A i ndjen vetëm dhembjen e madhe të mishit të tij dhe pikëllohet për veten e tij.

El simte doar durerea trupului său şi suferă doar pentru sine.“