1 D he Jezusi, nisi përsëri t’u flasë atyre me shëmbëlltyra, duke thënë:

2 “ Mbretëria e qiejve i ngjan një mbreti, i cili përgatiti dasmën e të birit.

3 D he dërgoi shërbëtorët e vet për të thirrur të ftuarit në dasmë, por ata nuk deshën të vijnë.

4 D ërgoi përsëri shërbëtorë të tjerë duke thënë: "U thoni të ftuarve: Ja unë e kam shtruar drekën time, viçat e mi dhe bagëtia ime e majmur janë therur dhe gjithçka është gati; ejani në dasmë".

5 P or ata, pa e përfillur, shkuan: dikush në arën e vet e dikush në punët e veta.

6 D he të tjerët, mbasi kapën shërbëtorët e tij, i shanë dhe i vranë.

7 M breti atëhërë, kur dëgjoi këtë, u zemërua dhe dërgoi ushtritë e veta për të shfarosur ata gjaksorë dhe dogji qytetin e tyre.

8 A tëherë u tha shërbëtorëve të vet: "Dasma është gati, por të ftuarit nuk ishin të denjë.

9 S hkoni, pra, në udhëkryqe dhe ftoni në dasmë këdo që të gjeni."

10 D he ata shërbëtorët dolën nëpër rrugë, mblodhën të gjithë ata që gjetën, të këqij dhe të mirë, dhe vendi i dasmës u mbush me të ftuar.

11 A tëherë mbreti hyri për të parë të ftuarit dhe gjeti aty një njeri që nuk kishte veshur rrobë dasme;

12 d he i tha: "Mik, si hyre këtu pa pasur rrobë dasme?". Dhe ai mbylli gojën.

13 A tëherë mbreti u tha shërbëtorëve: "Lidheni duar dhe këmbë, kapeni dhe hidheni në errësirat e jashtme. Atje do të jetë e qara dhe kërcëllim dhëmbësh".

14 S epse shumë janë të thirrur, por pak janë të zgjedhur.”

15 A tëherë farisenjtë u veçuan dhe bënin këshill se si ta zinin gabim në fjalë.

16 D he i dërguan dishepujt e tyre bashkë me herodianët, për t’i thënë: “Mësues, ne e dimë se ti je i vërtetë dhe që mëson udhën e Perëndisë në të vërtetë, pa marrë parasysh njeri, sepse ti nuk shikon pamjen e jashtme të njerëzve.

17 N a thuaj, pra: Si e mendon? A është e ligjshme t’i paguhet taksa Cezarit apo jo?.”

18 P or Jezusi, duke e njohur ligësinë e tyre, tha: “Pse më tundoni, o hipokritë?

19 M ë tregoni monedhën e taksës.” Atëherë ata i treguan një denar.

20 D he ai u tha atyre: “E kujt është kjo fytyrë dhe ky mbishkrim?.”

21 A ta i thanë: “E Cezarit.” Atëherë ai u tha atyre: “Jepni, pra, Cezarit atë që i përket Cezarit dhe Perëndisë atë që i përket Perëndisë.”

22 D he ata, kur e dëgjuan këtë, u mrekulluan, e lanë, dhe ikën.

23 P o atë ditë erdhën tek ai saducenjtë, të cilët thonë se nuk ka ringjallje, dhe e pyetën

24 d uke thënë: “Mësues, Moisiu ka thënë: "Në se dikush vdes pa lënë fëmijë, i vëllai le të martohet me gruan e tij, për t’i lindur trashëgimtarë vëllait të tij.

25 T ani ndër ne ishin shtatë vëllezër; i pari u martua dhe vdiq dhe duke mos pasë trashëgimtarë, ia la gruan vëllait të vet.

26 K ështu edhe i dyti dhe i treti, deri tek i shtati.

27 N ë fund vdiq edhe gruaja.

28 N ë ringjallje, pra, e kujt nga këta të shtatë do të jetë grua? Sepse të gjithë e patën gruaja.”

29 P or Jezusi, duke u përgjigjur u tha atyre: “Ju bëni gabim, sepse nuk e kuptoni as Shkrimin as pushtetin e Perëndisë.

30 N ë ringjallje, pra, as martohen as martojnë, por ata do të jenë në qiell si engjëjt e Perëndisë.

31 P astaj sa për ringjalljen e të vdekurve, a nuk e keni lexuar ç’ju ishte thënë nga Perëndia kur thotë:

32 " Unë jam Perëndia i Abrahamit, Perëndia i Isakut dhe i Jakobit"? Perëndia nuk është Perëndia i të vdekurve, por i të gjallëve.”

33 D he turmat, kur i dëgjuan këto gjëra, habiteshin nga doktrina e tij.

34 A tëherë farisenjtë, kur dëgjuan se ai ua kishte zënë gojën saducenjve, u mblodhën tok.

35 D he një nga ata, mësues i ligjit, e pyeti për të vënë në provë, duke thënë:

36 “ Mësues, cili është urdhërimi i madh i ligjit?.”

37 D he Jezusi i tha: “"Duaje Zotin, Perëndinë tënde me gjithë zemrën tënde, me gjithë shpirtin tënd dhe me gjithë mendjen tënde".

38 K y është urdhërimi i parë dhe i madhi.

39 D he i dyti, i ngjashëm me këtë, është: "Duaje të afërmin tënd porsi vetveten".

40 N ga këto dy urdhërime varet i tërë ligji dhe profetët.”

41 T ani, kur u mblodhën farisenjtë, Jezusi i pyeti:

42 “ Ç’u duket juve për Krishtin? Biri i kujt është?.” Ata i thanë: “I Davidit.”

43 A i u tha atyre: “Si pra Davidi, në Frymë, e quan Zot, duke thënë:

44 " Zoti i ka thënë Zotit tim: Ulu në të djathtën time, deri sa unë t’i vë armiqtë e tu si stol të këmbëve të tua"?

45 N ë qoftë se Davidi e quan Zot, si mund të jetë biri i tij?.”

46 P or asnjë nuk ishte në gjendje t’i përgjigjej; dhe, që nga ajo ditë, askush nuk guxoi ta pyesë më.