1 Х іба чоловік на землі не на службі військовій? І його дні як дні наймита!...

"A nuk kryen vallë një punë të rëndë njeriu mbi tokë dhe ditët e tij a nuk janë si ditët e një argati?

2 Я к раб, спрагнений тіні, і як наймит чекає заплати за працю свою,

Ashtu si skllavi dëshiron fort hijen dhe ashtu si argati pret mëditjen e tij,

3 т ак місяці марности дано в спадок мені, та ночі терпіння мені відлічили...

kështu edhe mua më ranë muaj fatkeqësie dhe m’u caktuan net me dhembje.

4 К оли я кладусь, то кажу: Коли встану? І тягнеться вечір, і перевертання із боку на бік їм до ранку...

Sa shtrihem, them: "Kur do të ngrihem?". Por nata është e gjatë dhe jam vazhdimisht i shqetësuar deri në agim.

5 З одяглось моє тіло червою та струпами в поросі, шкіра моя затверділа й бридка...

Mishi im është i mbuluar me krimba dhe me buca dheu, lëkura ime plasaritet dhe është bërë e pështirë.

6 А дні мої стали швидчіші за ткацького човника, і в марнотній надії минають вони...

Ditët e mia janë më të shpejta se masuri i një endësi dhe po harxhohen pa shpresë.

7 П ам'ятай, що життя моє вітер, моє око вже більш не побачить добра...

Kujto që jeta ime është një frymë; syri im nuk do të shohë më të mirën.

8 Н е побачить мене око того, хто бачив мене, Твої очі поглянуть на мене та немає мене...

Syri i atij që më shikon nuk do të më shohë më; sytë e tu do të jenë mbi mua, por unë nuk do të jem më.

9 Я к хмара зникає й проходить, так хто сходить в шеол, не виходить,

Ashtu si reja davaritet dhe nuk duket më, kështu ai që zbret në Sheol nuk kthehet më;

10 н е вертається вже той до дому свого, та й його не пізнає вже місце його...

nuk do të kthehet më në shtëpinë e tij, dhe banesa e tij nuk do ta njohë më.

11 Т ож не стримаю я своїх уст, говоритиму в утиску духа свого, нарікати я буду в гіркоті своєї душі:

Prandaj nuk do ta mbaj gojën të mbyllur do të flas në ankthin e frymës time; do të ankohem në hidhërimin e shpirtit tim.

12 Ч и я море чи морська потвора, що Ти надо мною сторожу поставив?

A jam vallë deti apo një përbindësh i detit që ti më ruan me një roje?

13 К оли я кажу: Нехай постіль потішить мене, хай думки мої ложе моє забере,

Kur unë them: "Shtrati im do të më japë një lehtësim, shtroja ime do ta zbusë dhembjen time,"

14 т о Ти снами лякаєш мене, і видіннями страшиш мене...

ti më tremb me ëndrra dhe më tmerron me vegime;

15 І душа моя прагне задушення, смерти хочуть мої кості.

kështu shpirtit tim i parapëlqen të mbytet dhe të vdesë se sa të bëjë këtë jetë.

16 Я обридив життям... Не повіки ж я житиму!... Відпусти ж Ти мене, бо марнота оці мої дні!...

Unë po shpërbëhem; nuk kam për të jetuar gjithnjë; lërmë të qetë; ditët e mia nuk janë veçse një frymë.

17 Щ о таке чоловік, що його Ти підносиш, що серце Своє прикладаєш до нього?

Ç’është njeriu që ti ta bësh të madh dhe të kujdesesh për të,

18 Т и щоранку за ним назираєш, щохвилі його Ти досліджуєш...

dhe ta vizitosh çdo mëngjes duke e vënë në provë në çdo çast?

19 Я к довго від мене ще Ти не відвернешся, не пустиш мене проковтнути хоч слину свою?

Kur do ta heqësh shikimin tënd nga unë dhe do të më lësh të përcjell pështymën time?

20 Я згрішив... Що ж я маю робити, о Стороже людський? Чому Ти поклав мене ціллю для Себе, і я стався собі тягарем?

Në rast se kam mëkatuar, çfarë të kam bërë ty, o rojtar i njerëzve? Pse më ke bërë objekt të goditjeve të tua, aq sa i jam bërë barrë vetes sime?

21 І чому Ти не простиш мойого гріха, і не відкинеш провини моєї? А тепер я до пороху ляжу, і Ти будеш шукати мене, та немає мене...

Pse nuk i fal shkeljet e mia dhe nuk e kapërcen paudhësinë time? Sepse shpejt do të jem pluhur; ti do të më kërkosh, por unë nuk do të jem më".