1 « La vita dell’uomo sulla terra è come quella di un soldato; i suoi giorni sono simili ai giorni di un mercenario.

"A nuk kryen vallë një punë të rëndë njeriu mbi tokë dhe ditët e tij a nuk janë si ditët e një argati?

2 C ome lo schiavo anela l’ombra, come l’operaio aspetta il suo salario,

Ashtu si skllavi dëshiron fort hijen dhe ashtu si argati pret mëditjen e tij,

3 c osì a me toccano mesi di sciagura, mi sono assegnate notti di dolore.

kështu edhe mua më ranë muaj fatkeqësie dhe m’u caktuan net me dhembje.

4 N on appena mi corico, dico: “Quando mi alzerò?” Ma la notte si prolunga, e mi sazio di agitazioni fino all’alba.

Sa shtrihem, them: "Kur do të ngrihem?". Por nata është e gjatë dhe jam vazhdimisht i shqetësuar deri në agim.

5 L a mia carne è coperta di vermi e di croste polverose, la mia pelle si richiude, poi riprende a suppurare.

Mishi im është i mbuluar me krimba dhe me buca dheu, lëkura ime plasaritet dhe është bërë e pështirë.

6 I miei giorni se ne vanno più veloci della spola, si consumano senza speranza.

Ditët e mia janë më të shpejta se masuri i një endësi dhe po harxhohen pa shpresë.

7 R icòrdati che la mia vita è un soffio! L’occhio mio non vedrà più il bene.

Kujto që jeta ime është një frymë; syri im nuk do të shohë më të mirën.

8 L o sguardo di chi ora mi vede non mi potrà più scorgere; gli occhi tuoi mi cercheranno, ma io non sarò più.

Syri i atij që më shikon nuk do të më shohë më; sytë e tu do të jenë mbi mua, por unë nuk do të jem më.

9 L a nuvola svanisce e si dilegua; così chi scende nel soggiorno dei morti non ne risalirà;

Ashtu si reja davaritet dhe nuk duket më, kështu ai që zbret në Sheol nuk kthehet më;

10 n on tornerà più nella sua casa e il luogo dove stava non lo riconoscerà più.

nuk do të kthehet më në shtëpinë e tij, dhe banesa e tij nuk do ta njohë më.

11 I o, perciò, non terrò chiusa la bocca; nell’angoscia del mio spirito io parlerò, mi lamenterò nell’amarezza dell’anima mia.

Prandaj nuk do ta mbaj gojën të mbyllur do të flas në ankthin e frymës time; do të ankohem në hidhërimin e shpirtit tim.

12 S ono io forse il mare o un mostro marino che tu ponga intorno a me una guardia?

A jam vallë deti apo një përbindësh i detit që ti më ruan me një roje?

13 Q uando dico: “Il mio letto mi darà sollievo, il mio giaciglio allevierà la mia pena!”,

Kur unë them: "Shtrati im do të më japë një lehtësim, shtroja ime do ta zbusë dhembjen time,"

14 t u mi sgomenti con sogni e mi spaventi con visioni;

ti më tremb me ëndrra dhe më tmerron me vegime;

15 i o preferisco soffocare, a queste mie ossa preferisco la morte.

kështu shpirtit tim i parapëlqen të mbytet dhe të vdesë se sa të bëjë këtë jetë.

16 I o mi sto consumando; non vivrò sempre; ti prego, lasciami stare; i giorni miei non sono che un soffio.

Unë po shpërbëhem; nuk kam për të jetuar gjithnjë; lërmë të qetë; ditët e mia nuk janë veçse një frymë.

17 C he cos’è l’uomo che tu ne faccia tanto caso, che tu t’interessi a lui,

Ç’është njeriu që ti ta bësh të madh dhe të kujdesesh për të,

18 l o visiti ogni mattina e lo metta alla prova ogni istante?

dhe ta vizitosh çdo mëngjes duke e vënë në provë në çdo çast?

19 Q uando cesserai di tenere lo sguardo fisso su di me? Quando mi darai tempo d’inghiottire la mia saliva?

Kur do ta heqësh shikimin tënd nga unë dhe do të më lësh të përcjell pështymën time?

20 S e ho peccato, che ho fatto a te, o guardiano degli uomini? Perché hai fatto di me il tuo bersaglio a tal punto che sono divenuto un peso a me stesso?

Në rast se kam mëkatuar, çfarë të kam bërë ty, o rojtar i njerëzve? Pse më ke bërë objekt të goditjeve të tua, aq sa i jam bërë barrë vetes sime?

21 P erché non perdoni le mie trasgressioni e non cancelli la mia iniquità? Poiché presto giacerò nella polvere; tu mi cercherai, ma io non sarò più».

Pse nuk i fal shkeljet e mia dhe nuk e kapërcen paudhësinë time? Sepse shpejt do të jem pluhur; ti do të më kërkosh, por unë nuk do të jem më".