1 J unto a los ríos de Babilonia, Allí nos sentábamos, y aun llorábamos, Acordándonos de Sión.

Atje, pranë lumenjve të Babilonisë, rrinim ulur dhe qanim, duke kujtuar Sionin;

2 E n los sauces que hay en medio de ella Colgamos nuestras arpas.

mbi shelgjet e kësaj toke kishim varur qestet tona.

3 Y los que nos habían llevado cautivos nos pedían que cantásemos, Y los que nos habían desolado nos pedían alegría, diciendo: Cantadnos algunos de los cánticos de Sión.

Atje, ata që na kishin çuar në robëri, na kërkonin fjalët e një kënge, po, ata që na shtypnin kërkonin këngë gëzimi, duke thënë: "Na këndoni një këngë të Sionit".

4 ¿ Cómo habíamos de cantar el cántico de Jehová En tierra extranjera?

Si mund të këndonim këngët e Zotit në një vend të huaj?

5 S i me olvido de ti, oh Jerusalén, Que mi diestra sea dada al olvido.

Në rast se të harroj ty, o Jeruzalem, e harroftë dora ime e djathtë çdo shkathtësi;

6 M i lengua se pegue a mi paladar, Si de ti no me acordare; Si no enaltezco a Jerusalén Como preferente asunto de mi alegría.

m’u lidhtë gjuha me qiellzën, në rast se nuk të kujtoj ty, në rast se nuk e vë Jeruzalemin përmbi gëzimin tim më të madh.

7 O h Jehová, recuerda contra los hijos de Edom el día de Jerusalén, Cuando decían: Arrasadla, arrasadla Hasta los cimientos.

Mbaji mënd, o Zot, bijtë e Edomit, që ditën e Jeruzalemit thonin: Shkatërrojini, shkatërrojini që nga themelett".

8 ¡ Hija de Babilonia, la devastadora! ¡Bienaventurado el que te dé el pago De lo que tú nos hiciste!

O bijë e Babilonisë, që duhet të shkatërrohesh, lum ai që do ta lajë të keqen që na ke bërë!

9 ¡ Dichoso el que agarre y estrelle a tus niños Contra las rocas!

Lum ai që merr foshnjët e tua dhe i përplas kundër shkëmbit!