1 و َبَعدَ أن تَمَّت هَذِهِ الأُمُورُ، جاءَ القادَةُ إلَيَّ وَقالُوا: «لِماذا لَمْ يَعْزِلِ الشَّعبُ وَالكَهَنَةُ وَاللّاوِيُّونَ أنفُسَهُمْ عَن شُعُوبِ الأرْضِ المُحِيطِينَ بِهِمْ مِنَ الكَنْعانِيِّينَ وَالحِثِيِّينَ وَالفِرزَّيِّينَ وَاليَبُوسِيِّينَ وَالعَمُّونِيِّينَ وَالمُوآبِيِّينَ وَالمَصرِيِّينَ وَالأمُورِيِّينَ.

Mbasi përfunduan këto gjëra, krerët erdhën tek unë, duke thënë: "Populli i Izraelit, priftërinjtë dhe Levitët nuk janë ndarë nga popujt e këtyre vendeve, për gjërat e neveritshme të Kananejve, të Hitejve, të Perezejve, të Gebusejve, të Amonitëve, të Moabitëve, të Egjiptasve dhe të Amorejve.

2 ف َقَدْ أخَذُوا لأنفُسِهِمْ وَلأبنائِهِمْ زَوجاتٍ مِنهُمْ، فَخَلَطُوا النَّسلَ المُقَدَّسَ بِشُعُوبِ الأرْضِ المُحِيطَةِ. وَكانَ القادَةُ وَالمَسؤولُونَ أوَّلَ النّاسِ فِي عَدَمِ أمانَتِهِمْ.»

Në fakt ata kanë marrë si bashkëshorte disa nga bijat e tyre për vete dhe për bijtë e tyre, duke përzier kështu fisin e shenjtë me popujt e këtyre vendeve. Mjerisht gjyqtarët kanë qenë të parët që e kryen këtë mëkat".

3 ف َلَّما سَمِعْتُ هَذا شَقَّقتُ ثَوبِي وَرِدائِي. وَنَتَّفتُ شَعرَ رَأسِي وَلِحيَتِي، وَجَلَسْتُ مَذهُولاً وَمُكْتَئِباً جِدّاً.

Kur dëgjova këtë gjë, grisa rrobat dhe mantelin, shkula flokët e kokës dhe mjekrën, dhe u ula i shtangur.

4 ث ُمَّ جاءَ إلَيَّ كُلُّ النّاسِ الَّذِينَ يَخافُونَ كَلِماتِ إلَهَ إسْرائِيلَ. كانُوا خائِفِينَ لأنَّ الشَّعبَ الَّذِي عادَ مِنَ السَّبيِ كانَ غَيرَ أمِينٍ للهِ. وَجَلَستُ مَذهُولاً حَتَّى وَقتِ تَقدِيمِ الذَّبِيحَةِ المَسائِيَّةِ.

Atëherë tërë ata që dridheshin nga fjalët e Perëndisë të Izraelit u mblodhën rreth meje për shkak të mëkatit të atyre që ishin kthyer nga robëria; dhe unë mbeta i ulur dhe i shtangur deri në blatimin e mbrëmjes.

5 و َعِندَ وَقتِ الذَّبِيحَةِ، قُمتُ مِنْ حَيثُ كُنتُ أجلِسُ فِي عارِي، وَمَزَّقتُ ثَوبِي وَرِدائِي وَرَكَعتُ عَلَى رُكبَتَيَّ، وَمَدَدتُ يَدَيَّ لإلَهِي ،

Në blatimin e mbrëmjes u ngrita nga agjerimi, me rrobat dhe mantelin të grisur; pastaj rashë në gjunjë dhe shtriva duart nga Zoti, Perëndia im,

6 و َقُلتُ: «إنَنِي أخجَلُ أنْ أرْفَعَ عَينَيَّ إلَيكَ يا إلَهِي. فَقَد تَكاثَرَتْ آثامُنا حَتَّى إنَّها عَلَتْ وَغَطَّتْ رُؤوسَنا، وَارتَفَعَ ذَنبُنا إلَى السَّماواتِ.

dhe thashë: "O Perëndia im, unë jam i pështjelluar dhe më vjen turp të ngre fytyrën time ndaj teje, o Perëndia im, sepse paudhësitë tona janë shumëzuar deri mbi kokën tonë, dhe faji ynë ka arritur deri në qiell.

7 و َمُنذُ أيّامِ آبائِنا إثمُنا عَظِيمٌ. وَبِسَبَبِ خَطايانا، جاءَ مُلُوكٌ أجانِبُ، وَعاقَبُوا مُلُوكَنا وَكَهَنَتَنا بِالسَّيفِ وَالسَّبي وَالنَّهبِ وَالإذلالِ كَما هُوَ الحالُ اليَومَ.

Nga ditët e etërve tanë deri në ditën e sotme kemi qenë shumë fajtorë, dhe për shkak të paudhësive tona ne, mbretërit tanë dhe priftërinjtë tanë u lamë në duart e mbretërve të kombeve të huaja, nën kanosjen e shpatës, të internimit, të plaçkitjes dhe të turpit, ashtu si po ndodh tani.

8 « وَالآنَ، وَمُنذُ فَترَةٍ قَصِيرَةٍ أظهَرَ لَنا إلَهُنا رَأفَتَهُ، فَسَمَحَ لِبَعضِنا بِأن يَنجُوا مِنَ السَّبيِ، وَوَفَّرَ لَنا مَكاناً آمِناً فِي مَكانِهِ المُقَدَّسِ، لِكَي يُعطِينا رَجاءً وَفَرَحاً جَدِيدَينَ، وَيَمنَحَنا حَياةً جَدِيدَةً فِي عُبُودِيَّتِنا.

Por tani Zoti, Perëndia ynë, na ka dhënë hir për një çast të shkurtër, duke na lënë një mbetje dhe duke na dhënë një strehë në vendin e tij të shenjtë, dhe kështu Perëndia ynë i ka ndriçuar sytë tanë dhe na ka dhënë një rizgjim të vogël në skllavërinë tonë.

9 ف َنَحنُ مُستَعبَدُونَ، لَكِنَّ إلَهَنا لَمْ يَترُكنا فِي عُبُودِيَّتِنا. وَقَد أظهَرَ لَنا مَحَبَّتَهُ الأمِينَةَ أمامَ مُلُوكِ فارِسَ، بِإعطائِنا حَياةً جَدِيدَةً حَتَّى نُقِيمَ هَيكَلَ إلَهِنا وَنُرَمِّمَ أنقاضَهُ، وَبِإعطائِنا سُورَ حِمايَةٍ فِي يَهُوذا وَمَدينَةِ القُدْسِ.

Në të vërtetë ne ishim skllevër, megjithatë Perëndia ynë nuk na braktisi në skllavërinë tonë, por na siguroi mirëdashjen e mbretërve të Persisë, duke na rizgjuar për të ngritur përsëri shtëpinë e Perëndisë tonë, duke restauruar rrënojat e saj dhe për të na dhënë një mur mbrojtjeje në Judë dhe Jeruzalem.

10 « لَكِن ماذا يُمكُنُنا أن نَقُولَ الآنَ يا إلَهَنا بَعدَ هَذا؟ فَقَد تَجاهَلنا وَصاياكَ

Por tani, o Perëndia ynë, çfarë do të themi pas kësaj? Sepse i kemi braktisur urdhërimet e tua,

11 ا لَّتِي أعطَيتَنا إيّاها بِواسِطَةِ عَبِيدِكَ الأنبِياءِ عِندَما قُلْتَ: ‹إنَّ الأرْضَ الَّتِي سَتَدخُلُونَها لِتَمتَلِكُوها هِيَ أرْضٌ مُلَوَّثَةٌ بِشُرُورِ النّاسِ السّاكِنِينَ فِيها. فَقَد تَلَوَّثَتِ الأرْضُ بِشُرُورِهِمِ الَّتِي مَلأُوا بِها الأرْضَ مِنْ أوَّلِها إلَى آخِرِها.

që na kishe urdhëruar me anë të shërbëtorëve të tu, profetëve, duke thënë: "Vendi në të cilin po hyni për ta shtënë në dorë është një vend i papastër për shkak të papastërtisë së popujve të këtyre vendeve, për shkak të gjërave të neveritshme me të cilat e kanë mbushur fund e krye me ndotjet e tyre.

12 ل ِذَلِكَ لا تُزَوِّجُوا بَناتِكُمْ مِنْ بَنِيهِمْ، وَلا بَنِيكُمْ مِنْ بَناتِهِمْ، وَلا تَطلُبُوا ما يَطلُبُونَهُ مِنَ ازدِهارٍ وَنَجاحٍ، لِكَيّ تَتَقَوَوْا وَتَتَمَتَّعُوا بِخَيراتِ الأرْضِ، وَتُوَرِّثُوها لأبنائِكُمْ إلَى الأبَدِ.›

Prandaj tani mos u jepni bijat tuaja bijve të tyre dhe mos merrni bijat e tyre për bijtë tuaj; mos kërkoni kurrë begatinë e tyre, as mirëqënien e tyre, sepse kështu do të bëheni të fortë, do të hani prodhimet më të mira të vendit dhe do t’ua lini atë në trashëgimi bijve tuaj përjetë".

13 « وَبَعدَ كُلِّ ما حَلَّ بِنا بِسَبَبِ أعمالِنا الشِّرِيرَةِ وَذَنبِنا العَظِيمِ، وَرَغمَ أنَّكَ عاقَبتَنا يا إلَهَنا بِأقَلَّ مِمّا يَستَحِقُّ إثمُنا، وَأبقَيتَ لَنا هَذِهِ المَجمُوعَةَ مِنَ النّاجِينَ،

Por mbas gjithë asaj që na ra mbi krye për shkak të veprimeve tona të këqija dhe të fajeve tona të mëdha, duke qenë se ti, o Perëndia ynë, na dënove më pak nga sa e meritonin fajet tona dhe na le një pikë si kjo,

14 ف َهَل نَعُودُ وَنَكسِرُ وَصاياكَ وَنَتَزاوَجَ مَعَ الشُّعُوبِ الَّتِي تَفعَلُ هَذِهِ الأُمُورَ الكَرِيهَةَ؟ أفَلا تَسخَطُ عَلَينا كَي تُفنِينا، حَتَّى لا تَبْقَى بَقِيَّةٌ تَنجُو مِنَ الدَّينُونَةِ؟

a do të kthehemi përsëri të shkelim urdhërimet e tua dhe të bashkohemi me martesë me popujt që kryejnë këto gjëra të neveritshme? A nuk do të zemëroheshe kundër nesh deri sa të shkatërroje pa lënë asnjë të mbetur ose të shpëtuar?

15 ي ا اللهُ ، يا إلَهَ إسْرائِيلَ، أنتَ إلَهٌ عادِلٌ! فَقَد أبقَيتَ مِنّا جَماعَةً ناجِيَةً إلَى هَذا اليَومِ. وَها نَحنُ نَقِفُ فِي حَضْرَتِكَ بِذُنُوبِنا. وَمَنْ هُمْ مِثلُنا، لا يَستَحِقُّونَ الوُقُوفَ فِي حَضْرَتِكَ.»

O Zot, Perëndia i Izraelit, ti je i drejtë, prandaj ne kemi mbetur sot, një mbetje njerëzish që kanë shpëtuar. Ja ku jemi para teje me fajin tonë, megjithëse për shkak të tij asnjë nuk mund të qëndrojë para teje!".