1 P er tutto c’è il suo tempo, c’è il suo momento per ogni cosa sotto il cielo:

Има време за всяко нещо, И срок за всяка работа под небето:

2 u n tempo per nascere e un tempo per morire, un tempo per piantare e un tempo per sradicare ciò che è piantato,

Време за раждане, и време за умиране; Време за насаждане, и време за изкореняване насаденото;

3 u n tempo per uccidere e un tempo per guarire, un tempo per demolire e un tempo per costruire;

Време за убиване, и време за изцеляване; Време за събаряне, и време за градене;

4 u n tempo per piangere e un tempo per ridere, un tempo per fare cordoglio e un tempo per ballare,

Време за плачене, и време за смеене; Време за жалеене, и време за ликуване;

5 u n tempo per gettar via pietre e un tempo per raccoglierle, un tempo per abbracciare e un tempo per astenersi dagli abbracci;

Време за разхвърляне камъни, и време за събиране камъни; Време за прегръщане, и време за въздържане от прегръщането;

6 u n tempo per cercare e un tempo per perdere, un tempo per conservare e un tempo per buttar via,

Време за търсене, и време за изгубване; Време за пазене, и време за хвърляне;

7 u n tempo per strappare e un tempo per cucire, un tempo per tacere e un tempo per parlare;

Време за раздиране, и време за шиене; Време за мълчание, и време за говорене;

8 u n tempo per amare e un tempo per odiare, un tempo per la guerra e un tempo per la pace.

Време за обичане и време за мразене; Време за война, и време за мир.

9 C he profitto trae dalla sua fatica colui che lavora?

Каква полза за онзи, който работи От онова, в което се труди той?

10 I o ho visto le occupazioni che Dio dà agli uomini perché vi si affatichino.

Видях труда, който даде Бог На човешките чада, за да се трудят в него.

11 D io ha fatto ogni cosa bella al suo tempo: egli ha perfino messo nei loro cuori il pensiero dell’eternità, sebbene l’uomo non possa comprendere dal principio alla fine l’opera che Dio ha fatta.

Той е направил всяко нещо хубаво на времето му; Положил е и вечността в тяхното сърце, Без обаче да може човек да издири Отначало до край делото, което е направил Бог.

12 I o ho riconosciuto che non c’è nulla di meglio per loro del rallegrarsi e del procurarsi del benessere durante la loro vita,

Познах, че няма <друго> по-добро за тях, Освен да се весели <всеки>, и да благоденствува през живота си;

13 m a che se uno mangia, beve e gode del benessere in mezzo a tutto il suo lavoro, è un dono di Dio.

И още всеки човек да яде и да пие И да се наслаждава от доброто на всичкия си труд. Това е дар от Бога.

14 I o ho riconosciuto che tutto quel che Dio fa è per sempre; niente c’è da aggiungervi, niente da togliervi; e che Dio fa così perché gli uomini lo temano.

Познах, че всичко що прави Бог ще бъде вечно; Не е възможно да се притури на него, нито да се отнеме от него; И Бог е направил <това>, за да се боят <човеците от> Него.

15 C iò che è, è già stato prima, e ciò che sarà, è già stato, e Dio riconduce ciò che è passato. L’Ecclesiaste paragona l’uomo agli animali

Каквото съществува е станало вече; И каквото ще стане е станало вече; И Бог издирва наново онова, което е било оттласнато.

16 H o anche visto sotto il sole che nel luogo stabilito per giudicare c’è empietà, e che nel luogo stabilito per la giustizia c’è empietà,

Видях още под слънцето Мястото на съда, <а> там беззаконието, - И мястото на правдата, <а> там неправдата.

17 e ho detto in cuor mio: «Dio giudicherà il giusto e l’empio, poiché c’è un tempo per il giudizio di qualsiasi azione e, nel luogo fissato, sarà giudicata ogni opera».

Рекох в сърцето си: Бог ще съди праведния и нечестивия; Защото има време <у Него> за всяко нещо и за всяко дело.

18 I o ho detto in cuor mio: «Così è a causa dei figli degli uomini, perché Dio li metta alla prova, ed essi stessi riconoscano che non sono che bestie».

Рекох в сърцето си относно човешките чада, Че това е за да ги опита Бог, И за да видят те, че в себе си са <като> животни.

19 I nfatti, la sorte dei figli degli uomini è la sorte delle bestie; agli uni e alle altre tocca la stessa sorte: come muore l’uno, così muore l’altra. Hanno tutti un medesimo soffio, e l’uomo non ha superiorità di sorta sulla bestia, poiché tutto è vanità.

Защото каквото постига човешките чада Постига и животните: една участ имат; Както умира единият, така умира и другото; Да! един дух имат всичките; И човек не превъзхожда в нищо животното, Защото всичко е суета.

20 T utti vanno in un medesimo luogo; tutti vengono dalla polvere e tutti ritornano alla polvere.

Всички отиват в едно място; Всички са от пръстта, и всички се връщат в пръстта.

21 C hi sa se il soffio dell’uomo sale in alto e se il soffio della bestia scende in basso nella terra?

Кой знае, че духът на човешките чада, възлиза горе, И, че духът на животното слиза долу на земята?

22 I o ho dunque visto che non c’è nulla di meglio per l’uomo del rallegrarsi nel compiere il suo lavoro; tale è la sua parte. Infatti, chi potrà farlo tornare per godere di ciò che verrà dopo di lui?

Видях, прочее, че за човека няма по-добро, Освен да се радва в делата си; Защото това е делът му; Понеже кой ще го възвърне <надире> за да види Онова, което ще бъде подир него?