Job 7 ~ Job 7

picture

1 H e teka ranei kua takoto he pakanga mo te tangata i runga i te whenua, he rite ano ona ra ki nga ra o te kaimahi?

¿No es acaso una milicia la vida del hombre sobre la tierra, Y sus días como los días del jornalero?

2 E rite ana ki te pononga, e matenui nei ki te atarangi, ki te kaimahi, e tumanako nei ki te utu mo tana mahi;

Como el esclavo que suspira por la sombra, Y como el jornalero que espera el salario de su trabajo,

3 K oia toku rite, ka whiwhi nei ki nga marama horihori, a he mauiui nga po kua whakaritea moku.

Así he recibido por herencia meses de calamidad, Y noches de fatiga me fueron asignadas.

4 K a takoto ahau, ka mea ahau, A hea ahau ara ai? he roa ia te po; heoi ka tahurihuri kau ahau a ao noa.

Cuando estoy acostado, digo: ¿Cuándo me levantaré? Mas la noche se me hace larga, y estoy lleno de inquietudes hasta el alba.

5 K o te kakahu mo oku kikokiko he kutukutu, he pokuru oneone; ka kukuti toku kiri, a ka ngatata ano.

Mi carne está cubierta de gusanos, y de costras terrosas; Mi piel, hendida y abominable.

6 K o oku ra hohoro atu i te rakau a te kaiwhatu; pau ake, te ai he tumanakohanga atu.

Mis días han pasado más veloces que la lanzadera del tejedor, Y fenecieron sin esperanza.

7 K ia mahara he hau oku ra; heoi ano kitenga o toku kanohi i te pai.

Acuérdate que mi vida es soplo, Y que mis ojos no volverán a ver la dicha.

8 K o te kanohi o te tangata e kite ana i ahau, heoi ano tona tirohanga mai ki ahau: kei runga i ahau ou kanohi, heoi kahore iho ahau.

Los ojos de los que me ven, no me verán más; Fijarás en mí tus ojos, y habré dejado de existir.

9 M emeha atu te kapua, ngaro atu: he pera ano te tangata e haere ana ki te urupa; e kore e hoki ake.

Como la nube se desvanece y se va, Así el que desciende al Seol no subirá;

10 E kore ia e hoki mai ano ki tona whare, e kore ano tona wahi e mahara ki a ia i muri.

No volverá más a su casa, Ni su lugar volverá a verle a él.

11 N a e kore e kaiponuhia e ahau toku mangai; ka korero ahau i toku wairua e mamae nei; ka tangi i te kawa i toku ngakau.

Por tanto, no refrenaré mi lengua; Hablaré en la angustia de mi espíritu, Y me quejaré con la amargura de mi alma.

12 H e moana ranei ahau, he tohora, i mea ai koe i te kaitirotiro moku/

¿Soy yo el mar, o un monstruo marino, Para que me pongas guarda?

13 K i te mea ahau, kei toku moenga ahau te marie ai, ma toku takotoranga e whakamama taku tangi;

Cuando digo: Me aliviará mi lecho, Mi cama atenuará mis quejas;

14 N a ka whakahaehaetia ahau e koe ki nga moe, ka whakawehia ahau ki nga mea e whakakitea mai.

Entonces me asustas con sueños, Y me aterras con visiones.

15 A ki ta toku wairua he pai te tarona; pai ake te mate i enei wheua oku.

Y así mi alma preferiría la estrangulación, Y la muerte más que estos huesos a los que el dolor me ha reducido.

16 E whakarihariha ana ahau ki toku ora; kahore oku hiahia kia ora tonu ahau: waiho noa iho ahau, he mea teka noa hoki oku ra.

Abomino de mi vida; no he de vivir para siempre; Déjame, pues, porque mis días son como un soplo.

17 H e aha te tangata, i whakanuia ai e koe? i anga ai tou ngakau ki a ia?

¿Qué es el hombre, para que tanto de él te ocupes, Y para que fijes en él tu atención,

18 I titiro ai koe i a ia i tenei ata, i tenei ata, i honohono ai tau whakamatautau i a ia?

Y lo inspecciones todas las mañanas, Y todos los momentos lo examines?

19 K ia pehea ake te roa ou kahore nei e tahuri atu i ahau, oku kahore nei e waiho noa iho e koe, kia horomia ai toku huware?

¿Hasta cuándo no apartarás de mí tu mirada, Y no me soltarás siquiera hasta que trague mi saliva?

20 M ehemea kua hara ahau, kia aha atu ahau ki a koe, e te kaitiaki o nga tangata? he aha ahau i waiho ai e koe hei patunga mau i taimaha iho ai ahau ki ahau ano.

Si he pecado, ¿qué mal puedo hacerte a ti, oh Guarda de los hombres? ¿Por qué me pones por blanco tuyo, Hasta convertirme en una carga para ti?

21 H e aha koe te whakarere noa ai i toku he, te whakapahemo ai i toku kino? Akuanei hoki ahau moe ai ki te puehu, a ka ata rapu koe i ahau, otiia kahore noa iho ahau.

¿Y por qué no borras mi rebelión, y perdonas mi iniquidad? Porque luego dormiré en el polvo, Y si me buscas de mañana, ya no existiré.