Job 6 ~ Job 6

picture

1 N a ka whakautu a Hopa, ka mea,

Respondió entonces Job, y dijo:

2 A ue, me i ata paunatia toku mamae, me i huihuia, me i whakairihia toku aitua ki te pauna!

¡Oh, que pesasen justamente mi queja y mi tormento, Y se pusiesen igualmente en una balanza!

3 N a inaianei taimaha ake i te onepu o te moana: heoi he ohorere rawa aku kupu.

Porque pesarían ahora más que toda la arena del mar; Por eso mis palabras han sido quejumbrosas.

4 K ei roto hoki i ahau nga pere a te Kaha Rawa, inumia ake e toku wairua to ratou paihana: rarangi tonu mai nga whakawehi a te Atua hei hoariri moku.

Porque las saetas del Todopoderoso están clavadas en mí, Cuyo veneno bebe mi espíritu; Y los terrores de Dios me combaten.

5 E tangi ano ranei te kaihe mohoao i te mea kei te tarutaru ia? e tangi ano ranei te kau i te mea e kai ana?

¿Acaso gime el asno montés junto a la hierba? ¿Muge el buey junto a su pasto?

6 E taea ranei te kai, te mea kahore nei ona ha, ki te kahore he tote? He reka ranei te whakakahukahu o te hua manu?

¿Se comerá lo desabrido sin sal? ¿Habrá gusto en el suero de la leche cuajada?

7 H ore rawa toku wairua e mea kia pa atu ki ena; to ratou rite ki ahau kei te kai whakarihariha.

Las cosas que mi alma no quería tocar, Son ahora mi alimento nauseabundo.

8 A ue, me i riro mai taku i tono ai, me i homai e te Atua taku e tumanako nei!

¡Quién me diera que se cumpliese mi petición, Y que me otorgase Dios lo que anhelo,

9 M e i pai hoki te Atua kia whakangaromia ahau, kia tukua mai tona ringa hei hatepe i ahau!

Y que agradara a Dios aplastarme; Que soltara su mano, y acabara conmigo!

10 P enei kua ai ano he whakamarie moku; ae, ka tino hari ahau ki te mamae, kahore nei e tohu i ahau: kihai hoki nga kupu a te Mea Tapu i huna e ahau.

Sería esto mi consuelo; Aunque me torturase sin tregua, exultaría de gozo, Que yo no he contravenido los mandamientos del Santo.

11 H e aha toku kaha, e tatari ai ahau? He aha hoki toku mutunga, e whakamanawanui ai ahau?

¿Cuál es mi fuerza para resistir por más tiempo? ¿Y cuál mi porvenir final para que tenga aún paciencia?

12 H e kaha kohatu ranei toku kaha? He parahi ranei oku kikokiko?

¿Es mi fuerza la de las piedras, O es de bronce mi carne?

13 E hara ranei i te mea kahore he awhina moku i roto i ahau, a kua oti te ngoi te pei i roto i ahau?

¿No es cierto que ni aun a mí mismo me puedo valer, Y que todo auxilio me ha abandonado?

14 K o te tangata e ngoikore ana te ngakau kia puta mai te aroha o tona hoa ki a ia, ahakoa kua mahue i a ia te wehi i te Kaha Rawa.

El atribulado es consolado por su compañero; Incluso el que abandona el temor del Omnipotente.

15 H e mahi tinihanga ta oku teina, he pera me ta te awa; rere ana ratou ano he waipuke awaawa,

Pero mis hermanos me traicionaron como un torrente; Como corrientes impetuosas cuando cesa su caudal,

16 K ua mangu nei i te hukapapa, ngaro ana te hukarere i roto.

Que están escondidas por la helada, Y encubiertas por la nieve;

17 I te wa e mahana ai, ka memeha atu; i te weraweratanga, moti iho ratou i to ratou wahi.

Que al tiempo del calor son deshechas, Y al calentarse, desaparecen de su lugar;

18 K a peka ke nga tira e haere ana ra reira; riro ana ki te kore, a ngaro iho.

Por causa de ellas, las caravanas Se apartan de la senda de su rumbo, Se adentran en el desierto, y se pierden.

19 T irotirohia ana e nga tira o Tema; taria atu ana e nga tangata haere o Hepa.

Miraron los caminantes de Temán, Los caminantes de Sebá esperaron en ellas;

20 W hakama ana ratou mo ratou i whakamanawa atu ki reira; te taenga ki aua awa, kanakana kau ana.

Pero fueron avergonzados por su esperanza; Porque vinieron hasta ellas, y se hallaron confusos.

21 N a he kahore noa iho koutou; ka kite koutou i te mea whakamataku, a ka wehi.

Así sois vosotros para mí, Pues habéis visto algo horrible, y os acobardáis.

22 I mea ranei ahau, Homai ki ahau? He hakari ranei maku e homai i o koutou rawa?

¿Os he dicho yo: Traedme, Y pagad por mí de vuestra hacienda;

23 I mea ranei, whakaorangia ahau i te ringa o te hoariri? Hokona ahau i roto i te ringa o te kaitukino?

Libradme de la mano del opresor, Y redimidme del poder de los tiranos?

24 W hakaakona ahau, a ka whakarongo puku ahau; whakaaturia ki ahau te mea i he ai ahau.

Enseñadme, y yo callaré; Hacedme entender en qué he errado.

25 A no te kaha o nga kupu tika! Ko te aha ia te riria ana e a koutou kupu?

¡Qué dulces son las razones ecuánimes! Pero ¿qué prueban vuestras críticas?

26 E mea ana ranei koutou kia riria nga kupu? he hau kau nei hoki nga korero a te tangata kua pau ona whakaaro.

¿Pensáis censurar mis palabras, Y los discursos de un desesperado, que son como el viento?

27 A e ra, e mea ana koutou ki te maka rota mo nga pani, ki te mea i to koutou hoa hei taonga hokohoko.

También echaríais suertes sobre un huérfano, Y especularíais con un amigo vuestro.

28 N a whakaae mai, titiro mai ki ahau; he pono hoki e kore ahau e korero teka ki to koutou kanohi.

Ahora, pues, si queréis, miradme, Y ved si digo mentira delante de vosotros.

29 T ena ra, tahuri mai; kaua hoki te he e waiho; ina, tahuri mai, he tika hoki taku take.

Volveos, pues no hay falsedad en mí. ¡Tornad, que está en juego mi justicia!

30 H e he koia kei toku arero? e kore ranei toku hinengaro e mohio ki nga mea whanoke?

¿Hay acaso falsedad en mi lengua? ¿Acaso no puede mi paladar discernir el mal?