1 R espondió entonces Job, y dijo:
Na ka whakautu a Hopa, ka mea,
2 ¡ Oh, que pesasen justamente mi queja y mi tormento, Y se pusiesen igualmente en una balanza!
Aue, me i ata paunatia toku mamae, me i huihuia, me i whakairihia toku aitua ki te pauna!
3 P orque pesarían ahora más que toda la arena del mar; Por eso mis palabras han sido quejumbrosas.
Na inaianei taimaha ake i te onepu o te moana: heoi he ohorere rawa aku kupu.
4 P orque las saetas del Todopoderoso están clavadas en mí, Cuyo veneno bebe mi espíritu; Y los terrores de Dios me combaten.
Kei roto hoki i ahau nga pere a te Kaha Rawa, inumia ake e toku wairua to ratou paihana: rarangi tonu mai nga whakawehi a te Atua hei hoariri moku.
5 ¿ Acaso gime el asno montés junto a la hierba? ¿Muge el buey junto a su pasto?
E tangi ano ranei te kaihe mohoao i te mea kei te tarutaru ia? e tangi ano ranei te kau i te mea e kai ana?
6 ¿ Se comerá lo desabrido sin sal? ¿Habrá gusto en el suero de la leche cuajada?
E taea ranei te kai, te mea kahore nei ona ha, ki te kahore he tote? He reka ranei te whakakahukahu o te hua manu?
7 L as cosas que mi alma no quería tocar, Son ahora mi alimento nauseabundo.
Hore rawa toku wairua e mea kia pa atu ki ena; to ratou rite ki ahau kei te kai whakarihariha.
8 ¡ Quién me diera que se cumpliese mi petición, Y que me otorgase Dios lo que anhelo,
Aue, me i riro mai taku i tono ai, me i homai e te Atua taku e tumanako nei!
9 Y que agradara a Dios aplastarme; Que soltara su mano, y acabara conmigo!
Me i pai hoki te Atua kia whakangaromia ahau, kia tukua mai tona ringa hei hatepe i ahau!
10 S ería esto mi consuelo; Aunque me torturase sin tregua, exultaría de gozo, Que yo no he contravenido los mandamientos del Santo.
Penei kua ai ano he whakamarie moku; ae, ka tino hari ahau ki te mamae, kahore nei e tohu i ahau: kihai hoki nga kupu a te Mea Tapu i huna e ahau.
11 ¿ Cuál es mi fuerza para resistir por más tiempo? ¿Y cuál mi porvenir final para que tenga aún paciencia?
He aha toku kaha, e tatari ai ahau? He aha hoki toku mutunga, e whakamanawanui ai ahau?
12 ¿ Es mi fuerza la de las piedras, O es de bronce mi carne?
He kaha kohatu ranei toku kaha? He parahi ranei oku kikokiko?
13 ¿ No es cierto que ni aun a mí mismo me puedo valer, Y que todo auxilio me ha abandonado?
Ehara ranei i te mea kahore he awhina moku i roto i ahau, a kua oti te ngoi te pei i roto i ahau?
14 E l atribulado es consolado por su compañero; Incluso el que abandona el temor del Omnipotente.
Ko te tangata e ngoikore ana te ngakau kia puta mai te aroha o tona hoa ki a ia, ahakoa kua mahue i a ia te wehi i te Kaha Rawa.
15 P ero mis hermanos me traicionaron como un torrente; Como corrientes impetuosas cuando cesa su caudal,
He mahi tinihanga ta oku teina, he pera me ta te awa; rere ana ratou ano he waipuke awaawa,
16 Q ue están escondidas por la helada, Y encubiertas por la nieve;
Kua mangu nei i te hukapapa, ngaro ana te hukarere i roto.
17 Q ue al tiempo del calor son deshechas, Y al calentarse, desaparecen de su lugar;
I te wa e mahana ai, ka memeha atu; i te weraweratanga, moti iho ratou i to ratou wahi.
18 P or causa de ellas, las caravanas Se apartan de la senda de su rumbo, Se adentran en el desierto, y se pierden.
Ka peka ke nga tira e haere ana ra reira; riro ana ki te kore, a ngaro iho.
19 M iraron los caminantes de Temán, Los caminantes de Sebá esperaron en ellas;
Tirotirohia ana e nga tira o Tema; taria atu ana e nga tangata haere o Hepa.
20 P ero fueron avergonzados por su esperanza; Porque vinieron hasta ellas, y se hallaron confusos.
Whakama ana ratou mo ratou i whakamanawa atu ki reira; te taenga ki aua awa, kanakana kau ana.
21 A sí sois vosotros para mí, Pues habéis visto algo horrible, y os acobardáis.
Na he kahore noa iho koutou; ka kite koutou i te mea whakamataku, a ka wehi.
22 ¿ Os he dicho yo: Traedme, Y pagad por mí de vuestra hacienda;
I mea ranei ahau, Homai ki ahau? He hakari ranei maku e homai i o koutou rawa?
23 L ibradme de la mano del opresor, Y redimidme del poder de los tiranos?
I mea ranei, whakaorangia ahau i te ringa o te hoariri? Hokona ahau i roto i te ringa o te kaitukino?
24 E nseñadme, y yo callaré; Hacedme entender en qué he errado.
Whakaakona ahau, a ka whakarongo puku ahau; whakaaturia ki ahau te mea i he ai ahau.
25 ¡ Qué dulces son las razones ecuánimes! Pero ¿qué prueban vuestras críticas?
Ano te kaha o nga kupu tika! Ko te aha ia te riria ana e a koutou kupu?
26 ¿ Pensáis censurar mis palabras, Y los discursos de un desesperado, que son como el viento?
E mea ana ranei koutou kia riria nga kupu? he hau kau nei hoki nga korero a te tangata kua pau ona whakaaro.
27 T ambién echaríais suertes sobre un huérfano, Y especularíais con un amigo vuestro.
Ae ra, e mea ana koutou ki te maka rota mo nga pani, ki te mea i to koutou hoa hei taonga hokohoko.
28 A hora, pues, si queréis, miradme, Y ved si digo mentira delante de vosotros.
Na whakaae mai, titiro mai ki ahau; he pono hoki e kore ahau e korero teka ki to koutou kanohi.
29 V olveos, pues no hay falsedad en mí. ¡Tornad, que está en juego mi justicia!
Tena ra, tahuri mai; kaua hoki te he e waiho; ina, tahuri mai, he tika hoki taku take.
30 ¿ Hay acaso falsedad en mi lengua? ¿Acaso no puede mi paladar discernir el mal?
He he koia kei toku arero? e kore ranei toku hinengaro e mohio ki nga mea whanoke?