Mateo 22 ~ Matthew 22

picture

1 T omando Jesús la palabra, les volvió a hablar en parábolas, diciendo:

A ka oho ake a Ihu, ka korero kupu whakarite ano ki a ratou, ka mea,

2 E l reino de los cielos es semejante a un rey que preparó un banquete de bodas para su hijo;

Ka rite te rangatiratanga o te rangi ki tetahi kingi, i whakatakoto marena mo tana tama,

3 y envió a sus siervos a llamar a los convidados a las bodas; mas éstos no quisieron venir.

A tonoa ana ana pononga, hei karanga i te hunga i korerotia ki te marena: heoi kihai ratou i pai ki te haere.

4 V olvió a enviar otros siervos, diciendo: Decid a los invitados: Mirad, ya he preparado mi banquete; mis toros y mis animales engordados han sido matados, y todo está a punto; venid a las bodas.

Ka tono ano ia i era atu pononga, ka mea, Mea atu ki te hunga i korerotia, Na kua rite taku hakari; kua oti aku puru, aku mea momona te patu, a kua rite katoa nga mea: haere mai ki te marena.

5 M as ellos, sin hacer caso, se fueron, uno a su labranza, otro a sus negocios;

Otira i paopaongia e ratou, haere ana ko tetahi ki tana mara, ko tetahi ki tana hokohoko.

6 y otros, echando mano a los siervos, los maltrataron y los mataron.

Na hopukina ana ana pononga e nga mea i mahue, tukinotia ana ratou, a whakamatea iho.

7 A l oírlo el rey, se enojó; y enviando sus ejércitos, destruyó a aquellos homicidas, y quemó su ciudad.

Otiia i riri te kingi: a tonoa atu ana ana taua, whakangaromia ana taua hunga kohuru, tahuna iho to ratou pa.

8 D espués dijo a sus siervos: El banquete está a punto; mas los que fueron invitados no eran dignos.

Katahi ia ka mea ki ana pononga, E rite ana te marena, ko te hunga ia i karangatia kihai i pai.

9 I d, pues, a las encrucijadas de los caminos, y llamad a las bodas a cuantos halléis.

Na haere koutou ki nga pekanga o nga ara, a tonoa mai ki te marena te hunga katoa e kite ai koutou.

10 Y saliendo los siervos por los caminos, juntaron a todos los que hallaron, tanto malos como buenos; y el salón de bodas se llenó de convidados.

Na ka haere aua pononga ki nga ara, a huihuia katoatia ana te hunga i kitea e ratou, ana pai, ana kino: na kiki ana te marena i nga manuhiri.

11 Y al entrar el rey para ver a los convidados, vio allí a un hombre que no estaba vestido con traje de boda.

Otiia, no te tapokoranga, o te kingi kia kite i nga manuhiri, ka kitea e ia i reira he tangata kahore nei ona kakahu marena:

12 Y le dijo: Amigo, ¿cómo entraste aquí, sin estar vestido con traje de boda? Mas él enmudeció.

A ka mea ki a ia, E hoa, he aha koe i tomo mai ai ki konei kahore nei ou kahu marena? Heoi kihai ia i kuihi.

13 E ntonces el rey dijo a los sirvientes: Atadle de pies y manos, y echadle a las tinieblas de afuera; allí será el llanto y el rechinar de dientes.

Na ka mea te kingi ki nga kaimahi, Herea ona ringa, ona waewae, kawea atu, maka ki te pouri i waho rawa; ko te wahi tera o te tangi, o te tetea o nga niho.

14 P orque muchos son llamados, y pocos escogidos. La cuestión del tributo

He tokomaha hoki e karangatia, he ruarua ia e whiriwhiria.

15 E ntonces se fueron los fariseos a deliberar cómo tenderle una trampa y sorprenderle en alguna palabra.

Me i reira ka haere nga Parihi, ka runanga ki te pehea e mau ai tetahi kupu ana.

16 Y le enviaron los discípulos de ellos con los herodianos, diciendo: Maestro, sabemos que eres veraz, y que enseñas con verdad el camino de Dios, y que no te da cuidado de nadie, porque no miras la apariencia de los hombres.

A ka tonoa ki a ia a ratou akonga me nga tangata piri ki a Herora, hei mea, E te Kaiwhakaako, e matau ana matou he pono koe, e whakaako ana koe i te ara a te Atua i runga i te pono, e kore ano ta te tangata e whakaaroa e koe: e kore nei hoki koe e titiro ki te kanohi tangata.

17 D inos, pues, qué te parece: ¿Es lícito dar tributo a César, o no?

Tena, korerotia ki a matou, E pehea ana tou whakaaro? He mea tika ranei te hoatu takoha ki a Hiha, kahore ranei?

18 P ero Jesús, conociendo la malicia de ellos, les dijo: ¿Por qué me tentáis, hipócritas?

Otiia i mohio a Ihu ki to ratou whakaaro kino, a ka mea, He aha ta koutou e whakamatautau na i ahau, e te hunga tinihanga?

19 M ostradme la moneda del tributo. Y ellos le presentaron un denario.

Tena koa, kia kite ahau i te moni takoha. A mauria mai ana e ratou ki a ia he pene.

20 E ntonces les dijo: ¿De quién es esta imagen, y la inscripción?

Na ka mea ia ki a ratou, No wai tenei ahua me te tuhituhinga?

21 L e dijeron: De César. Y les dijo: Dad, pues, a César lo que es de César, y a Dios lo que es de Dios.

Ka mea ratou ki a ia, No Hiha. Katahi ia ka mea ki a ratou, Hoatu ki a Hiha nga mea a Hiha; ki te Atua ano nga mea a te Atua.

22 O yendo esto, se quedaron asombrados, y dejándole, se fueron. La pregunta sobre la resurrección

Ka rongo ratou, ka miharo: a mahue ake ia i a ratou, a haere ana ratou.

23 A quel día se le acercaron los saduceos, que dicen que no hay resurrección, y le preguntaron,

I taua ra ka haere mai ki a ia nga Haruki, e mea nei kahore he aranga, ka ui ki a ia,

24 d iciendo: Maestro, Moisés dijo: Si alguno muere sin hijos, su hermano se casará con su mujer, y levantará descendencia a su hermano.

Ka mea, E te Kaiwhakaako, i mea a Mohi, Ki te mate te tangata, a kahore ana tamariki, ma tona teina e marena tana wahine, e whakatupu ake he uri mo tona tuakana.

25 A hora bien, había entre nosotros siete hermanos; el primero se casó, y murió; y no teniendo descendencia, dejó su mujer a su hermano.

Na tokowhitu tetahi whanau i a matou, he tuakana, he teina: te marenatanga o te tuatahi, ka mate, a hore ona uri, waiho iho tana wahine ma tona teina.

26 D e la misma manera también el segundo, y el tercero, hasta el séptimo.

Me te tuarua ano, me te tuatoru, puta noa i te tuawhitu.

27 Y después de todos, murió también la mujer.

A, muri iho i a ratou katoa, ka mate te wahine.

28 E n la resurrección, pues, ¿de cuál de los siete será ella mujer, ya que todos la tuvieron?

Na, i te aranga, ma wai o te tokowhitu te wahine? i a ratou katoa nei hoki ia.

29 E ntonces, respondiendo Jesús, les dijo: Estáis en un error, por no saber las Escrituras ni el poder de Dios.

Na ka whakahoki a Ihu, ka mea ki a ratou, E he ana koutou, te mohio ki nga karaipiture, ki te kaha ano o te Atua.

30 P orque en la resurrección no se casan ni son dadas en matrimonio, sino que son como los ángeles de Dios en el cielo.

I te aranga hoki e kore ratou e marena, e kore ano e hoatu kia marenatia, engari ka rite ki nga anahera a te Atua i te rangi.

31 P ero en cuanto a la resurrección de los muertos, ¿no habéis leído lo que os fue dicho por Dios, cuando dijo:

Na, ko te aranga o te hunga mate, kahore ano koutou i kite i ta te Atua i korero ai ki a koutou, i mea ai,

32 Y o soy el Dios de Abraham, el Dios de Isaac y el Dios de Jacob? Dios no es un Dios de muertos, sino de vivos.

Ko ahau te Atua o Aperahama, te Atua o Ihaka, te Atua o Hakopa? ehara te Atua i te Atua no te hunga mate, engari no te hunga ora.

33 O yendo esto la gente, se admiraba de su doctrina. El principal mandamiento

A, no ka rongo te mano, ka miharo ki tana ako.

34 E ntonces los fariseos, oyendo que había hecho callar a los saduceos, se reunieron de común acuerdo.

No te rongonga ia o nga Parihi, kua kapi i a ia te mangai o nga Haruki, ka whakamine tahi ratou.

35 Y uno de ellos, intérprete de la ley, preguntó por tentarlo, diciendo:

Na ka ui tetahi o ratou, he kaiako i te ture, ka whakamatautau i a ia, ka mea,

36 M aestro, ¿cuál es el gran mandamiento en la ley?

E te Kaiwhakaako, ko tehea te kupu nui o te ture?

37 J esús le dijo: Amarás al Señor tu Dios con todo tu corazón, con toda tu alma, y con toda tu mente.

Ka mea a Ihu ki a ia, Kia whakapaua tou ngakau, tou wairua, tou hinengaro, ki te aroha ki te Ariki, ki tou Atua.

38 É ste es el primero y gran mandamiento.

Ko te tuatahi tenei, ko te kupu nui.

39 Y el segundo es semejante: Amarás a tu prójimo como a ti mismo.

He rite ano te tuarua ki tenei, Kia aroha koe ki tou hoa tata, ano ko koe.

40 D e estos dos mandamientos dependen toda la ley y los profetas. ¿De quién es hijo el Cristo?

Kei runga i enei kupu e rua e iri ana te ture me nga poropiti.

41 Y estando reunidos los fariseos, les preguntó Jesús,

A, i nga Parihi e noho huihui ana, ka ui a Ihu ki a ratou,

42 d iciendo: ¿Qué opináis del Cristo? ¿De quién es hijo? Le dijeron: De David.

Ka mea, He pehea o koutou whakaaro ki a te Karaiti? Na wai ia tama? Ka mea ratou ki a ia, Na Rawiri.

43 É l les dijo: ¿Pues cómo David en el Espíritu le llama Señor, diciendo:

Ka mea ia ki a ratou, He aha ra a Rawiri, i a ia e nohoia ana e te Wairua, i karanga ai i a ia he Ariki? i mea hoki ia,

44 D ijo el Señor a mi Señor: Siéntate a mi derecha, Hasta que ponga a tus enemigos por estrado de tus pies?

I mea te Ariki ki toku Ariki, hei toku matau koe noho ai, kia meinga ra ano e ahau ou hoariri hei turanga waewae mou.

45 P ues si David le llama Señor, ¿cómo es hijo suyo?

Na, ka kiia nei ia e Rawiri he Ariki, he pehea i tama ai ki a ia?

46 Y nadie le podía responder palabra; y nadie se atrevió desde aquel día a preguntarle más.

A hore he tangata i ahei te whakahoki kupu ki a ia, kihai rawa ano tetahi i maia ki te ui ki a ia i taua ra iho ano.