1 A no ra ko Topara Naamati; i mea ia,
Respondió Zofar naamatita, y dijo:
2 K aua ranei hei whakautua te tini o nga kupu? A e whakatikaia ranei te tangata ngutu hohoro?
¿Tanta palabrería no ha de tener respuesta? ¿Y tendrá razón el charlatán?
3 M a au kupu whakapehapeha ranei e nohopuku ai nga tangata? A, ina tawai koe, kaua ranei he tangata e mea i a koe kia whakama?
¿Harán tus falacias callar a los hombres? ¿Harás escarnio y no habrá quien te avergüence?
4 E mea ana hoki koe, He tino tika taku whakaako, a he ma ahau ki ou kanohi.
Tú dices: Mi doctrina es pura, Y yo soy limpio delante de tus ojos.
5 A ue, me i korero te Atua, me i puaki mai ona ngutu ki te whakahe i a koe!
Mas ¡oh, quién diera que Dios hablara, Y abriera sus labios para responderte,
6 M e i whakaaturia mai e ia ki a koe nga mea ngaro o te matauranga, te huhua o nga ara o tana mahi! Na kia matau koe, he iti iho i ou he ta te Atua e tango nei i a koe.
Y te declarara los secretos de la sabiduría, Que son de doble valor que tus argucias! Conocerías entonces que Dios te ha castigado menos de lo que tu iniquidad merece.
7 I na whakatakina e koe, e kitea ranei e koe te Atua? E tino kitea rawatia ranei e koe te Kaha Rawa?
¿Descubrirás tú las profundidades de Dios? ¿Alcanzarás el límite de la perfección del Todopoderoso?
8 K ei te rangi te tiketike; ka pehea koe? Hohonu iho i te reinga; ko te aha e mohiotia e koe?
Es más alta que los cielos; ¿qué harás? Es más profunda que el Seol; ¿cómo la conocerás?
9 K o tona takoto, roa atu i te whenua, whanui atu i te moana.
Su dimensión es más extensa que la tierra, Y más ancha que el mar.
10 K i te mea ka haukotia e ia, ka herehera ranei, ka whakawakia ranei, ma wai ia e arai?
Si él pasa, y aprisiona, y llama a juicio, ¿Quién podrá contrarrestarle?
11 E mohio ana hoki ia ki nga tangata teka noa; a e kite ana ia i te he, ahakoa e kore e whakaaroa e ia.
Porque él conoce a los hombres vanos; Ve asimismo la iniquidad, ¿y no hará caso?
12 O tiia ko te mea whakaarokore nei, ko te tangata kahore rawa ona hinengaro, ae ra, to te tangata rite i tona whanautanga kei te kuao kaihe mohoao.
El hombre vano se hará entendido, Cuando un asno montés se convierta en hombre.
13 K i te whakatikaia e koe tou ngakau, a ka wherahia ou ringa ki a ia;
Si tú diriges tu corazón a Dios, Y extiendes a él tus manos;
14 K i te mea he he kei tou ringa, whakamataratia atu, kaua hoki te kino e noho ki ou tapenakara;
Si alguna iniquidad hay en tu mano, y la echas de ti, Y no consientes que more en tu casa la injusticia,
15 H e pono ko reira ara ai tou mata, te ai he ira; ae, ka u hoki koe, te ai he wehi:
Entonces levantarás tu rostro limpio de mancha, Y serás fuerte, y nada temerás;
16 T era hoki koe e wareware ki tou mauiui; a e maharatia e koe ano ko nga wai kua rere atu.
Y olvidarás tu miseria, O te acordarás de ella como de aguas que pasaron.
17 A ko tou ora tera e marama ke atu i to te poutumarotanga o ate ra; a ahakoa e pouri ano, ka rite ki te ata.
La vida te será más luminosa que el mediodía; Aunque oscurezca, será como el amanecer.
18 K a tatu ou whakaaro, no te mea ka whai tumanakohanga atu; ae, ka rapu koe i tetahi taha ou, i tetahi taha, a ka takoto marire koe.
Tendrás confianza, porque hay esperanza; Mirarás alrededor de tu tienda, y dormirás seguro.
19 E takoto iho ano koe, te ai he kaiwhakawehi; he tokomaha ano hoki e whai kia paingia e koe.
Te acostarás, y no habrá quien te espante; Y muchos buscarán tu favor.
20 K a poko ia nga kanohi o te hunga kino, kore ake he rerenga mo ratou; ko ta ratou e tumanako atu ai ko te hemonga.
Pero los ojos de los malos se consumirán, Y no tendrán refugio; Y su esperanza será dar su último suspiro.