Job 11 ~ Job 11

picture

1 A no ra ko Topara Naamati; i mea ia,

Y RESPONDIO Sophar Naamathita, y dijo:

2 K aua ranei hei whakautua te tini o nga kupu? A e whakatikaia ranei te tangata ngutu hohoro?

¿Las muchas palabras no han de tener respuesta? ¿Y el hombre parlero será justificado?

3 M a au kupu whakapehapeha ranei e nohopuku ai nga tangata? A, ina tawai koe, kaua ranei he tangata e mea i a koe kia whakama?

¿Harán tus falacias callar á los hombres? ¿Y harás escarnio, y no habrá quien te avergüence?

4 E mea ana hoki koe, He tino tika taku whakaako, a he ma ahau ki ou kanohi.

Tú dices: Mi conversar es puro, Y yo soy limpio delante de tus ojos.

5 A ue, me i korero te Atua, me i puaki mai ona ngutu ki te whakahe i a koe!

Mas ­oh quién diera que Dios hablara, Y abriera sus labios contigo,

6 M e i whakaaturia mai e ia ki a koe nga mea ngaro o te matauranga, te huhua o nga ara o tana mahi! Na kia matau koe, he iti iho i ou he ta te Atua e tango nei i a koe.

Y que te declarara los arcanos de la sabiduría, Que son de doble valor que la hacienda! Conocerías entonces que Dios te ha castigado menos que tu iniquidad merece.

7 I na whakatakina e koe, e kitea ranei e koe te Atua? E tino kitea rawatia ranei e koe te Kaha Rawa?

¿Alcanzarás tú el rastro de Dios? ¿Llegarás tú á la perfección del Todopoderoso?

8 K ei te rangi te tiketike; ka pehea koe? Hohonu iho i te reinga; ko te aha e mohiotia e koe?

Es más alto que los cielos: ¿qué harás? Es más profundo que el infierno: ¿cómo lo conocerás?

9 K o tona takoto, roa atu i te whenua, whanui atu i te moana.

Su dimensión es más larga que la tierra, Y más ancha que la mar.

10 K i te mea ka haukotia e ia, ka herehera ranei, ka whakawakia ranei, ma wai ia e arai?

Si cortare, ó encerrare, O juntare, ¿quién podrá contrarrestarle?

11 E mohio ana hoki ia ki nga tangata teka noa; a e kite ana ia i te he, ahakoa e kore e whakaaroa e ia.

Porque él conoce á los hombres vanos: Ve asimismo la iniquidad, ¿y no hará caso?

12 O tiia ko te mea whakaarokore nei, ko te tangata kahore rawa ona hinengaro, ae ra, to te tangata rite i tona whanautanga kei te kuao kaihe mohoao.

El hombre vano se hará entendido, Aunque nazca como el pollino del asno montés.

13 K i te whakatikaia e koe tou ngakau, a ka wherahia ou ringa ki a ia;

Si tú apercibieres tu corazón, Y extendieres á él tus manos;

14 K i te mea he he kei tou ringa, whakamataratia atu, kaua hoki te kino e noho ki ou tapenakara;

Si alguna iniquidad hubiere en tu mano, y la echares de ti, Y no consintieres que more maldad en tus habitaciones;

15 H e pono ko reira ara ai tou mata, te ai he ira; ae, ka u hoki koe, te ai he wehi:

Entonces levantarás tu rostro limpio de mancha, Y serás fuerte y no temerás:

16 T era hoki koe e wareware ki tou mauiui; a e maharatia e koe ano ko nga wai kua rere atu.

Y olvidarás tu trabajo, O te acordarás de él como de aguas que pasaron:

17 A ko tou ora tera e marama ke atu i to te poutumarotanga o ate ra; a ahakoa e pouri ano, ka rite ki te ata.

Y en mitad de la siesta se levantará bonanza; Resplandecerás, y serás como la mañana:

18 K a tatu ou whakaaro, no te mea ka whai tumanakohanga atu; ae, ka rapu koe i tetahi taha ou, i tetahi taha, a ka takoto marire koe.

Y confiarás, que habrá esperanza; Y cavarás, y dormirás seguro:

19 E takoto iho ano koe, te ai he kaiwhakawehi; he tokomaha ano hoki e whai kia paingia e koe.

Y te acostarás, y no habrá quien te espante: Y muchos te rogarán.

20 K a poko ia nga kanohi o te hunga kino, kore ake he rerenga mo ratou; ko ta ratou e tumanako atu ai ko te hemonga.

Mas los ojos de los malos se consumirán, Y no tendrán refugio; Y su esperanza será agonía del alma.