1 K o te tangata i whanau i te wahine, he torutoru ona ra; ki tonu ano i te raruraru.
El hombre nacido de mujer, Vive por pocos días, y hastiado de sinsabores,
2 A no he puawai ia e puta mai ana, e kotia iho ana: rere ana ia, ano he atarangi, kahore hoki he tumautanga.
Sale como una flor y es cortado, Y huye como la sombra y no permanece.
3 E titiro mai ano ranei ou kanohi ki te penei? E mea ranei koe i ahau kia whakawa taua ki a taua?
¿Sobre éste abres tus ojos, Y me traes a juicio contigo?
4 K o wai hei homai i te mea ma i roto i te mea poke? Hore rawa.
¿Quién hará limpio a lo inmundo? Nadie.
5 K ua rite na hoki nga ra mona: kei a koe te maha o ona marama; takoto rawa i a koe te tikanga mona, a e kore ia e whiti ki tua.
Ciertamente sus días están contados, Y el número de sus meses te es bien conocido; Le pusiste límites, de los cuales no pasará.
6 T ahuri ke atu te titiro i a ia, kia ai ona pariratanga, kia ata tutuki ai tona ra, kia rite ai ki o te kaimahi.
¡Déjalo! Que descanse Y disfrute de su salario como el jornalero.
7 K a ai hoki he whakaaronga ki te rakau i tapahia, tera ano e pariri, e kore ano hoki e mutu te wana o tona pihi.
Porque si el árbol es cortado, aún queda para él esperanza; Retoñará aún, y sus renuevos no faltarán.
8 A hakoa kua tawhitotia tona pakiaka a ki te whenua, a kua mate tona tinana i roto i te oneone;
Si se envejece en la tierra su raíz, Y su tronco se muere en el polvo,
9 H eoi ma te haunga o te wai ka pihi, ka kokiri ona peka ano ko ta te mea tupu.
Al percibir el agua reverdecerá, Y echará ramaje como planta nueva.
10 K o te tangata ia, mate iho, marere noa iho; ae, ka hamo te tangata, a kei hea ia?
Mas el hombre morirá, y será cortado; Cuando el hombre expire, ¿adónde irá él?
11 P era i nga wai e he mai nei i te moana, i te awa e mimiti ana, ka maroke;
Como las aguas de un lago se evaporan, Y el río se agota y se seca,
12 E pera ana ano te tangata, e takoto ana a kahore he whakatikanga ake: kahore he marangatanga ake mo ratou, a kia kore ra ano nga rangi; e kore ano ratou e ara i to ratou moe.
Así el hombre yace y no vuelve a levantarse; Hasta que pasen los cielos, no despertará, Ni se levantará de su sueño.
13 A ue, kia huna noatia oti ahau e koe ki te po, kia waihotia noatia iho ahau e koe kia ngaro ana, kia hoki ra ano tou riri; kia rohea noatia mai e koe tetahi wa moku, a ka mahara mai ai ano ki ahau!
¡Oh, quién me diera que me escondieses en el Seol, Que me ocultases hasta apaciguarse tu ira, Que me fijases un plazo para acordarte de mí!
14 K i te mate te tangata, e ora ano ranei ia? Ka tatari ahau i nga ra katoa o toku ngananga, kia tae mai ra ano he whakaputanga moku.
Si el hombre muere, ¿volverá a vivir? Todos los días de mi milicia esperaré, Hasta que venga mi relevo.
15 M au e karanga, kia whakao atu ai ahau; kahore hoki e kore ka matenui koe ki te mahi a ou ringa.
Entonces llamarás, y yo te responderé; Tendrás nostalgia de la hechura de tus manos.
16 I naianei hoki e taua ana e koe oku hikoinga; he teka ianei e matatau tonu mai ana koe ki toku hara?
Pero ahora me cuentas los pasos, Y no cesas de observar mis pecados;
17 H iri rawa toku he ki roto ki te putea, tuitui rawa e koe toku kino.
Tienes sellada en saco mi prevaricación, Y tienes cosida mi iniquidad.
18 H e pono ko te maunga e horo ana e memeha noa ake ana, e nekehia ana te toka i tona wahi;
Así como un monte que cae se deshace, Y las peñas son removidas de su lugar;
19 E ngau ana te wai i nga kohatu; ma tona puhaketanga e horoi atu te puehu o te whenua; a whakangaromia iho e koe te tumanako a te tangata.
Como las piedras se desgastan con el agua impetuosa, que se lleva el polvo de la tierra; De igual manera haces tú perecer la esperanza del hombre.
20 T aea ana ia e koe ake tonu atu, a pahure ana ia; puta ke ana i a koe tona mata, a tonoa atu ana ia kia haere.
Para siempre serás más fuerte que él, hasta hacerlo desaparecer; Desfigurarás su rostro, y le despedirás.
21 K o te whakahonoretanga o ana tama, kahore e mohiotia e ia; ka hoki iho ratou hei ware, heoi kahore tetahi aha o ratou e maharatia e ia.
Sus hijos tendrán honores, pero él no lo sabrá; O serán humillados, y no se enterará.
22 E mamae ano ia te kikokiko o tona tinana, a ka tangi tona wairua i roto i a ia.
Sólo se dolerá él por su propia carne, Y por sí mismo se entristecerá su alma.