1 K atahi a Eripata Temani ka oho, ka mea,
Entonces respondió Elifaz, el Temanita:
2 K i te anga matou ki te korero ki a koe, e pouri ranei koe? otira e taea e wai te pehi te kupu?
“Si alguien tratara de hablarte, ¿te pondrías impaciente? Pero ¿quién puede abstenerse de hablar ?
3 N ana, he tokomaha i whakaakona e koe: nau hoki i whakakaha nga ringa kahakore.
Tú has exhortado a muchos, Y las manos débiles has fortalecido.
4 A ra ana i au kupu te tangata e hinga ana; nau hoki i kaha ai nga turi kua piko.
Al que tropezaba, tus palabras lo levantaban, Y las rodillas débiles fortalecías.
5 I naianei kua tae mai ki a koe, a e hemo ana koe: e pa ana ki a koe, ohorere ana koe.
Pero ahora que te ha llegado a ti, te impacientas; Te toca a ti, y te desalientas.
6 H e taka ianei kei tou wehi ki te Atua he okiokinga whakaaro mou? Kei te tapatahi o ou huarahi he tumanakohanga mou?
¿No es tu temor (reverencia) a Dios tu confianza, Y la integridad de tus caminos tu esperanza?
7 M aharatia ra, ko wai o nga tangata harakore i huna? I ngaro ranei ki hea te hunga tika?
Recuerda ahora, ¿quién siendo inocente ha perecido jamás ? ¿O dónde han sido destruidos los rectos ?
8 K o taku hoki tenei i kite ai, ko te hunga e parau ana i te he, e rua ana i te raruraru, ko ia ra ano ta ratou e kokoti ai.
Por lo que yo he visto, los que aran iniquidad Y los que siembran aflicción, eso siegan.
9 H una ana ratou e te ha o te Atua, moti iho ratou i te hau o tona riri.
Por el aliento de Dios perecen, Y por la explosión (el soplo) de Su ira son consumidos.
10 K o te hamama o te raiona, ko te reo o te raiona tutu, ko nga niho o nga kuao raiona, whati ana.
El rugido del león, el bramido de la fiera Y los dientes de los leoncillos son quebrantados.
11 N garo ana te raiona katua i te kore kai, a marara noa atu nga kuao a te raiona.
El león perece por falta de presa, Y los cachorros de la leona se dispersan.
12 N a i kawea pukutia mai he korero ki ahau, a kapohia ana e toku taringa he komuhumuhu.
Una palabra me fue traída secretamente, Y mi oído percibió un susurro de ella.
13 I nga whakaaroaronga, no nga kite o te po, i te mea ka au iho te moe a te tangata,
Entre pensamientos inquietantes de visiones nocturnas, Cuando el sueño profundo cae sobre los hombres,
14 K a pa te wehi ki ahau, me te ihiihi, a wiri ana oku wheua katoa.
Me sobrevino un espanto, un temblor Que hizo estremecer todos mis huesos.
15 N a ka tika atu he wairua i toku aroaro, tutu ana nga huruhuru o toku kikokiko.
Entonces un espíritu pasó cerca de mi rostro, Y el pelo de mi piel se erizó.
16 T u ana ia, otiia kihai ahau i mohio ki tona mata; he ahua te mea i toku aroaro: tu puku ana; na ka rongo ahau i te reo e ki ana,
Algo se detuvo, pero no pude reconocer su aspecto; Una figura estaba delante de mis ojos, Hubo silencio, después oí una voz:
17 H e nui atu ranei te tika o te tangata i to te Atua? He nui atu ranei i to tona Kaihanga to ma o te tangata?
‘¿Es el mortal justo delante de Dios ? ¿Es el hombre puro delante de su Hacedor ?
18 N ana, kahore rawa ia e whakawhirinaki ki ana pononga; a ki tana, he he kei ana anahera.
Dios no confía ni aún en Sus mismos siervos; Y a Sus ángeles atribuye errores.
19 T era atu to te hunga e noho ana i roto i nga whare uku, he puehu to ratou turanga; mongamonga kau ratou i te aroaro o te purehurehu.
¡Cuánto más a los que habitan en casas de barro, Cuyos cimientos están en el polvo, Que son aplastados como la polilla!
20 I waenganui o te ata, o te ahiahi, ka whakangaromia ratou; huna ana ratou ake tonu atu, te ai tetahi hei whakaaro atu.
Entre la mañana y la tarde son hechos pedazos; Sin que nadie se dé cuenta, perecen para siempre.
21 K ahore ranei to ratou taura here teneti i motuhia i roto i a ratou? Mate ana ratou, kahore hoki he matauranga.
¿No les es arrancada la cuerda de su tienda ? Mueren, pero sin sabiduría.’”