Job 24 ~ Jó 24

picture

1 H e aha nga wa te whakapurangatia ai e te Kaha Rawa? A he aha hoki te hunga e mohio ana ki a ia te kite ai i ona ra?

Por que o Todo-Poderoso não designa tempos? e por que os que o conhecem não vêem os seus dias?

2 T era etahi e whakaneke atu ana i nga rohe; e kahakina ana e ratou nga kahui, whangaia iho e ratou.

Há os que removem os limites; roubam os rebanhos, e os apascentam.

3 E aia atu ana e ratou te kaihe a nga pani, e tangohia ana hei taunaha te kau a te pouaru.

Levam o jumento do órfão, tomam em penhor o boi da viúva.

4 W hakapekaia ketia ana e ratou nga rawakore i te ara: huihui ana nga ware o te whenua, piri ana.

Desviam do caminho os necessitados; e os oprimidos da terra juntos se escondem.

5 N ana, rite tonu ratou ki te kaihe mahoao i te koraha, haere atu ana ki ta ratou mahi, e whai ana ki te kai; hei kai te koraha ma ratou, ma a ratou tamariki.

Eis que, como jumentos monteses no deserto, saem eles ao seu trabalho, procurando no ermo a presa que lhes sirva de sustento para seus filhos.

6 E kotia ana e ratou ta ratou witi i te mara; e kohia ana e ratou nga waina a te hunga tutu.

No campo segam o seu pasto, e vindimam a vinha do ímpio.

7 E takoto tahanga ana ratou i te po roa, kahore he kakahu, kahore hoki he hipoki i te maeke.

Passam a noite nus, sem roupa, não tendo coberta contra o frio.

8 M aku iho ratou i te awha o nga maunga, a, ka kore he rerenga, ka awhi i te kamaka.

Pelas chuvas das montanhas são molhados e, por falta de abrigo, abraçam-se com as rochas.

9 T era te hunga, e tangohia mai ana e ratou te pani i te u, e tango ana i ta te rawakore taunaha:

Há os que arrancam do peito o órfão, e tomam o penhor do pobre;

10 K oia ka haere tahanga ratou, kahore he kakahu, a, i te matekai ka hari i nga paihere witi;

fazem que estes andem nus, sem roupa, e, embora famintos, carreguem os molhos.

11 E mahi nei i te hinu i roto i nga taiepa a aua tangata; e takahi nei i a ratou poka waina, me te mate i te wai.

Espremem o azeite dentro dos muros daqueles homens; pisam os seus lagares, e ainda têm sede.

12 E aue ana nga tangata i roto i te pa, e karanga ana hoki te wairua o te hunga i patua: kahore ano ia a te Atua whakakuware ki a ratou.

Dentro das cidades gemem os moribundos, e a alma dos feridos clama; e contudo Deus não considera o seu clamor.

13 N o te hunga ratou e whakakeke ana ki te marama; kahore o ratou mohio ki ona ara, e kore ano ratou e noho ki ona huarahi.

Há os que se revoltam contra a luz; não conhecem os caminhos dela, e não permanecem nas suas veredas.

14 E maranga ana te kaikohuru i te mea ka marama, patua iho e ia te ware me te rawakore; a i te po ka pena ia i te tahae.

O homicida se levanta de madrugada, mata o pobre e o necessitado, e de noite torna-se ladrão.

15 E tatari ana te kanohi o te tangata puremu kia nehunehu iho, e mea ana, E kore te kanohi e kite i ahau: e huna ana ia i tona mata.

Também os olhos do adúltero aguardam o crepúsculo, dizendo: Ninguém me verá; e disfarça o rosto.

16 E keri ana ratou i nga whare i te pouri: i te awatea e pa ana ratou i a ratou: kahore ratou e mohio ki te marama.

Nas trevas minam as casas; de dia se conservam encerrados; não conhecem a luz.

17 K i a ratou katoa hoki e rite ana te ata ki te atarangi o te mate; e matau ana hoki ratou ki nga whakamataku o te atarangi o te mate.

Pois para eles a profunda escuridão é a sua manhã; porque são amigos das trevas espessas.

18 T ere tonu ia ki runga ki te mata o nga wai; he mea kanga to ratou wahi i runga i te whenua: e kore ia e anga mai ki te ara ki nga mara waina.

São levados ligeiramente sobre a face das águas; maldita é a sua porção sobre a terra; não tornam pelo caminho das vinhas.

19 K a riro nga wai o te hukarere i te tauraki, i te wera: te hunga hara ano hoki i te reinga.

A sequidão e o calor desfazem as, águas da neve; assim faz o Seol aos que pecaram.

20 K a wareware te kopu ki a ia; he kai reka ia ma te iro; e kore ia e maharatia i muri iho; ka whati hoki te kino ano he rakau.

A madre se esquecerá dele; os vermes o comerão gostosamente; não será mais lembrado; e a iniqüidade se quebrará como árvore.

21 E tukinotia ana e ia te pakoko kihai nei i whanau; kahore hoki ana mahi pai ki te pouaru.

Ele despoja a estéril que não dá ã luz, e não faz bem ã viúva.

22 E kumea atu ana hoki e ia nga marohirohi ki tona kaha: ka whakatika ake ia, kahore he tangata e u ki te ora.

Todavia Deus prolonga a vida dos valentes com a sua força; levantam-se quando haviam desesperado da vida.

23 I homai ano e te Atua ki a ratou kia au te noho, a ka whakawhirinaki ratou ki reira; kei runga hoki i o ratou huarahi ona kanohi.

Se ele lhes dá descanso, estribam-se, nisso; e os seus olhos estão sobre os caminhos deles.

24 E whakanekehia ake ana ratou; otiia wahi iti nei, kua kahore noa iho ratou; ae ra, ka whakaitia ratou, ka whakawateatia atu pera i era atu katoa, a ka tapahia atu ano ko nga kauru o nga puku witi.

Eles se exaltam, mas logo desaparecem; são abatidos, colhidos como os demais, e cortados como as espigas do trigo.

25 K i te mea he teka tenei ko wai hei whakateka ki ahau, hei whakakahore i taku korero?

Se não é assim, quem me desmentirá e desfará as minhas palavras?