1 H e aha nga wa te whakapurangatia ai e te Kaha Rawa? A he aha hoki te hunga e mohio ana ki a ia te kite ai i ona ra?
¿Por qué no se reserva los tiempos el Todopoderoso, y por qué no ven sus días los que le conocen ?
2 T era etahi e whakaneke atu ana i nga rohe; e kahakina ana e ratou nga kahui, whangaia iho e ratou.
Algunos quitan los linderos, roban y devoran los rebaños.
3 E aia atu ana e ratou te kaihe a nga pani, e tangohia ana hei taunaha te kau a te pouaru.
Se llevan los asnos de los huérfanos, toman en prenda el buey de la viuda.
4 W hakapekaia ketia ana e ratou nga rawakore i te ara: huihui ana nga ware o te whenua, piri ana.
Apartan del camino a los necesitados, hacen que se escondan enteramente los pobres de la tierra.
5 N ana, rite tonu ratou ki te kaihe mahoao i te koraha, haere atu ana ki ta ratou mahi, e whai ana ki te kai; hei kai te koraha ma ratou, ma a ratou tamariki.
He aquí, como asnos monteses en el desierto, salen con afán en busca de alimento y de pan para sus hijos en el yermo.
6 E kotia ana e ratou ta ratou witi i te mara; e kohia ana e ratou nga waina a te hunga tutu.
Cosechan su forraje en el campo, y vendimian la viña del impío.
7 E takoto tahanga ana ratou i te po roa, kahore he kakahu, kahore hoki he hipoki i te maeke.
Pasan la noche desnudos, sin ropa, y no tienen cobertura contra el frío.
8 M aku iho ratou i te awha o nga maunga, a, ka kore he rerenga, ka awhi i te kamaka.
Mojados están con los aguaceros de los montes, y se abrazan a la peña por falta de abrigo.
9 T era te hunga, e tangohia mai ana e ratou te pani i te u, e tango ana i ta te rawakore taunaha:
Otros arrancan al huérfano del pecho, y contra el pobre exigen prenda.
10 K oia ka haere tahanga ratou, kahore he kakahu, a, i te matekai ka hari i nga paihere witi;
Hacen que el pobre ande desnudo, sin ropa, y al hambriento quitan las gavillas.
11 E mahi nei i te hinu i roto i nga taiepa a aua tangata; e takahi nei i a ratou poka waina, me te mate i te wai.
Entre sus paredes producen aceite; pisan los lagares, pero pasan sed.
12 E aue ana nga tangata i roto i te pa, e karanga ana hoki te wairua o te hunga i patua: kahore ano ia a te Atua whakakuware ki a ratou.
Desde la ciudad gimen los hombres, y claman las almas de los heridos, pero Dios no hace caso a su oración.
13 N o te hunga ratou e whakakeke ana ki te marama; kahore o ratou mohio ki ona ara, e kore ano ratou e noho ki ona huarahi.
Otros han estado con los que se rebelan contra la luz; no quieren conocer sus caminos, ni morar en sus sendas.
14 E maranga ana te kaikohuru i te mea ka marama, patua iho e ia te ware me te rawakore; a i te po ka pena ia i te tahae.
Al amanecer se levanta el asesino; mata al pobre y al necesitado, y de noche es como un ladrón.
15 E tatari ana te kanohi o te tangata puremu kia nehunehu iho, e mea ana, E kore te kanohi e kite i ahau: e huna ana ia i tona mata.
El ojo del adúltero espera el anochecer, diciendo: “Ningún ojo me verá”, y disfraza su rostro.
16 E keri ana ratou i nga whare i te pouri: i te awatea e pa ana ratou i a ratou: kahore ratou e mohio ki te marama.
En la oscuridad minan las casas, y de día se encierran; no conocen la luz.
17 K i a ratou katoa hoki e rite ana te ata ki te atarangi o te mate; e matau ana hoki ratou ki nga whakamataku o te atarangi o te mate.
Porque para él la mañana es como densa oscuridad, pues está acostumbrado a los terrores de la densa oscuridad.
18 T ere tonu ia ki runga ki te mata o nga wai; he mea kanga to ratou wahi i runga i te whenua: e kore ia e anga mai ki te ara ki nga mara waina.
Sobre la superficie de las aguas son insignificantes; maldita es su porción sobre la tierra, nadie se vuelve hacia las viñas.
19 K a riro nga wai o te hukarere i te tauraki, i te wera: te hunga hara ano hoki i te reinga.
La sequía y el calor consumen las aguas de la nieve, y el Seol a los que han pecado.
20 K a wareware te kopu ki a ia; he kai reka ia ma te iro; e kore ia e maharatia i muri iho; ka whati hoki te kino ano he rakau.
La madre lo olvidará; el gusano lo saboreará hasta que nadie se acuerde de él, y la iniquidad será quebrantada como un árbol.
21 E tukinotia ana e ia te pakoko kihai nei i whanau; kahore hoki ana mahi pai ki te pouaru.
Maltrata a la mujer estéril, y no hace ningún bien a la viuda.
22 E kumea atu ana hoki e ia nga marohirohi ki tona kaha: ka whakatika ake ia, kahore he tangata e u ki te ora.
Pero El arrastra a los poderosos con su poder; cuando se levanta, nadie está seguro de la vida.
23 I homai ano e te Atua ki a ratou kia au te noho, a ka whakawhirinaki ratou ki reira; kei runga hoki i o ratou huarahi ona kanohi.
Les provee seguridad y son sostenidos, y los ojos de El están en sus caminos.
24 E whakanekehia ake ana ratou; otiia wahi iti nei, kua kahore noa iho ratou; ae ra, ka whakaitia ratou, ka whakawateatia atu pera i era atu katoa, a ka tapahia atu ano ko nga kauru o nga puku witi.
Son exaltados por poco tiempo, después desaparecen; además son humillados y como todo, recogidos; como las cabezas de las espigas son cortados.
25 K i te mea he teka tenei ko wai hei whakateka ki ahau, hei whakakahore i taku korero?
Y si no, ¿quién podrá desmentirme, y reducir a nada mi discurso?