1 “ El hombre, nacido de mujer, Corto de días y lleno de tormentos,

"Njeriu i lindur nga një grua jeton pak ditë dhe është plot shqetësime.

2 C omo una flor brota y se marchita, Y como una sombra huye y no permanece.

Mbin si një lule, pastaj pritet; ikën me vrap si një hije dhe nuk e ka të gjatë.

3 S obre él ciertamente abres Tus ojos, Y lo traes a juicio contigo.

Mbi një qenie të tillë ti i mban sytë të hapur, dhe më bën që të dal në gjyq bashkë me ty.

4 ¿ Quién hará algo limpio de lo inmundo ? ¡Nadie!

Kush mund të nxjerrë një gjë të pastër nga një gjë e papastër? Askush.

5 Y a que sus días están determinados, El número de sus meses Te es conocido, Y has fijado sus límites para que no pueda pasar los.

Sepse ditët e saj janë të caktuara, numri i muajve të saj varet nga ti, dhe ti i ke vendosur kufij që nuk mund t’i kapërcejë.

6 A parta de él Tu mirada para que descanse, Hasta que cumpla su día como jornalero.

Hiqe shikimin nga ai dhe lëre të qetë, deri sa të mbarojë ditën e tij si një argat.

7 P orque hay esperanza para un árbol Cuando es cortado, que volverá a retoñar, Y sus renuevos no le faltarán.

Të paktën për drurin ka shpresë; në rast se pritet, rritet përsëri dhe vazhdon të mugullojë.

8 A unque envejezcan sus raíces en la tierra, Y muera su tronco en el polvo,

Edhe sikur rrënjët e tij të plaken nën tokë dhe trungu i tij të vdesë nën dhe,

9 A l olor del agua reverdecerá Y como una planta joven echará renuevos.

me të ndjerë ujin, mugullon përsëri dhe lëshon degë si një bimë.

10 P ero el hombre muere y yace inerte. El hombre expira, ¿y dónde está?

Njeriu përkundrazi vdes dhe mbetet i shtrirë për dhe; kur është duke nxjerrë frymën e fundit, ku është, pra?

11 C omo las aguas se evaporan del mar, Como un río se agota y se seca,

Mund të mungojnë ujërat në det dhe një lumë të meket dhe të thahet,

12 A sí el hombre se acuesta y no se levanta; Hasta que los cielos ya no existan, No se despertará ni se levantará de su sueño.

por njeriu që dergjet nuk ngrihet më; sa të mos ketë më qiej, nuk do të zgjohet dhe nuk do të çohet më nga gjumi i tij.

13 ¡ Oh, si me escondieras en el Seol (región de los muertos), Si me ocultaras hasta que Tu ira se pasara, Si me pusieras un plazo y de mí te acordaras!

Ah sikur të doje të më fshihje në Sheol, të më mbaje të fshehur sa të kalonte zemërimi yt, të më caktoje një afat dhe të më kujtoje!

14 S i el hombre muere, ¿volverá a vivir? Todos los días de mi batallar esperaré Hasta que llegue mi relevo.

Në qoftë se njeriu vdes, a mund të kthehet përsëri në jetë? Do të prisja çdo ditë të shërbimit tim të rëndë, deri sa të arrinte ora e ndryshimit tim.

15 T ú llamarás, y yo Te responderé; Anhelarás la obra de Tus manos.

Do të më thërrisje dhe unë do të të përgjigjesha; ti do të kishe një dëshirë të madhe për veprën e duarve të tua.

16 P orque ahora cuentas mis pasos, No observas mi pecado.

Atëherë ti do të më numëroje hapat, por nuk do të vije re mëkatet e mia;

17 S ellada está en un saco mi transgresión, Y tienes cubierta mi iniquidad.

do ta vulosje në një thes mëkatin tim dhe do ta mbuloje fajin tim.

18 P ero el monte que cae se desmorona, Y se cambia la roca de su lugar;

Por ashtu si një mal rrëzohet dhe thërrmohet, ashtu si një shkëmb luan nga vendi i tij,

19 E l agua desgasta las piedras, Sus torrentes se llevan el polvo de la tierra; Así destruyes Tú la esperanza del hombre.

ashtu si ujërat gërryejnë gurët dhe vërshimet marrin me vete dheun, kështu ti shkatërron shpresën e njeriut.

20 P revaleces para siempre contra él, y se va; Cambias su apariencia, y lo despides.

Ti e vë përfund për gjithnjë, dhe ai shkon; ti ia prish fytyrën dhe e dëbon.

21 A lcanzan honra sus hijos, pero él no lo sabe; O son humillados, pero él no lo percibe.

Në rast se bijtë e tij janë të nderuar, ai nuk e di; po të jenë të përbuzur, ai nuk e vë re.

22 P ero su cuerpo le da dolores, Y se lamenta sólo por sí mismo.”

Ai ndjen vetëm dhembjen e madhe të mishit të tij dhe pikëllohet për veten e tij.