1 Ч овекът, роден от жена е кратковременен И пълен със смущение.

"Njeriu i lindur nga një grua jeton pak ditë dhe është plot shqetësime.

2 Ц ъфти като цвят, и се покосява; Бяга като сянка, и не се държи.

Mbin si një lule, pastaj pritet; ikën me vrap si një hije dhe nuk e ka të gjatë.

3 И върху такъв ли отваряш очите Си, И ме караш на съд с Тебе?

Mbi një qenie të tillë ti i mban sytë të hapur, dhe më bën që të dal në gjyq bashkë me ty.

4 К ой може да извади чисто от нечисто? Никой.

Kush mund të nxjerrë një gjë të pastër nga një gjë e papastër? Askush.

5 Т ъй като дните му са определени, И числото на месеците му е у Тебе, И Ти си поставил границите му, които не може да премине,

Sepse ditët e saj janë të caktuara, numri i muajve të saj varet nga ti, dhe ti i ke vendosur kufij që nuk mund t’i kapërcejë.

6 О твърни погледа Си от него, за да си почине, Догде като наемник доизкара деня си.

Hiqe shikimin nga ai dhe lëre të qetë, deri sa të mbarojë ditën e tij si një argat.

7 З ащото за дървото има надежда, Че, ако се отсече, пак ще поникне, И че издънката му няма да изчезне,

Të paktën për drurin ka shpresë; në rast se pritet, rritet përsëri dhe vazhdon të mugullojë.

8 Д аже ако коренът му остарее в земята, И ако пънът му умре в пръстта;

Edhe sikur rrënjët e tij të plaken nën tokë dhe trungu i tij të vdesë nën dhe,

9 П онеже от дъха на водата ще поникне, И ще покара клончета като новопосадено.

me të ndjerë ujin, mugullon përsëri dhe lëshon degë si një bimë.

10 Н о човек умира и прехожда; Да! Човек издъхва, и де го?

Njeriu përkundrazi vdes dhe mbetet i shtrirë për dhe; kur është duke nxjerrë frymën e fundit, ku është, pra?

11 К акто водите чезнат из морето, И реката престава и пресъхва,

Mund të mungojnë ujërat në det dhe një lumë të meket dhe të thahet,

12 Т ака човек ляга, и не става вече; Докато небесата не преминат, те няма да се събудят, И няма да станат от съня си.

por njeriu që dergjet nuk ngrihet më; sa të mos ketë më qiej, nuk do të zgjohet dhe nuk do të çohet më nga gjumi i tij.

13 О , дано ме скриеше Ти в преизподнята, Да ме покриеше, догде премине гневът Ти, Да ми определеше срок, и тогава да би ме спомнил!

Ah sikur të doje të më fshihje në Sheol, të më mbaje të fshehur sa të kalonte zemërimi yt, të më caktoje një afat dhe të më kujtoje!

14 А ко умре човек, ще оживее ли? През всичките дни на воюването си ще чакам, Докато дойде промяната ми.

Në qoftë se njeriu vdes, a mund të kthehet përsëri në jetë? Do të prisja çdo ditë të shërbimit tim të rëndë, deri sa të arrinte ora e ndryshimit tim.

15 Щ е повикнеш, и аз ще Ти се отзова; Ще пожелаеш делото на ръцете Си.

Do të më thërrisje dhe unë do të të përgjigjesha; ti do të kishe një dëshirë të madhe për veprën e duarve të tua.

16 А сега броиш стъпките ми; Не наблюдаваш ли греховете ми?

Atëherë ti do të më numëroje hapat, por nuk do të vije re mëkatet e mia;

17 П рестъплението ми е запечатано в мешец, И зашиваш беззаконието ми.

do ta vulosje në një thes mëkatin tim dhe do ta mbuloje fajin tim.

18 Н аистина както и планината като пада унищожава се, И скалата се премества от мястото си;

Por ashtu si një mal rrëzohet dhe thërrmohet, ashtu si një shkëmb luan nga vendi i tij,

19 К акто водите изтриват камъните; И наводненията им завличат пръстта от земята; Така Ти погубваш надеждата на човека.

ashtu si ujërat gërryejnë gurët dhe vërshimet marrin me vete dheun, kështu ti shkatërron shpresën e njeriut.

20 Н адделяваш всякога над него, и той прехожда; Изменяваш лицето му, и го отпращаш.

Ti e vë përfund për gjithnjë, dhe ai shkon; ti ia prish fytyrën dhe e dëbon.

21 С иновете му достигат до почитание, а той не знае; И биват свалени, а той не забелязва това за тях;

Në rast se bijtë e tij janë të nderuar, ai nuk e di; po të jenë të përbuzur, ai nuk e vë re.

22 З нае само, че снагата му е за него в болки, И душата му е за него в жалеене.

Ai ndjen vetëm dhembjen e madhe të mishit të tij dhe pikëllohet për veten e tij.