Job 17 ~ Job 17

picture

1 M i aliento se agota, se acortan mis días y me está preparado el sepulcro.

Kua pau toku manawa, moti rawa oku ra, kua rite te urupa moku.

2 N o hay conmigo sino burladores; en su provocación se fijan mis ojos.

He pono he hunga tawai enei kei ahau, a kei roto tonu toku kanohi i a ratou whakakarangitanga.

3 » Sé tú, Dios, mi fiador, y sea junto a ti mi protección; porque ¿quién, si no tú, querría responder por mí?

Tena ra, homai he punga ko koe tonu hei whakakapi turanga moku; ko wai hei papaki ringa ki ahau?

4 P ues del corazón de estos has escondido la inteligencia y, por tanto, no los exaltarás.

Kua huna hoki e koe to ratou ngakau kei mohio; na reira e kore koe e whakaneke ake i a ratou.

5 ¡ Desfallecerán los ojos de los hijos del que por recompensa denuncia a sus amigos!

Ko te tangata e whaki ana i ona hoa, he mea mo te utu, ko nga kanohi tonu o ana tamariki e hemo.

6 » Pero él me ha puesto por refrán de pueblos, y delante de ellos he sido como un tamboril.

Kua meinga hoki ahau e ia hei hahani ma nga iwi; a kua waiho marakerake ahau hei whakaetietinga.

7 M is ojos se han oscurecido de dolor y todos mis pensamientos son como sombra.

Kua atarua toku kanohi i te tangi, rite tonu ki te atarangi oku wahi katoa.

8 L os rectos se asombrarán de esto y el inocente se levantará contra el impío.

Ka miharo te hunga tika ki tenei, a ka whakaoho te tangata harakore i a ia ano hei whakahe i te atuakore.

9 A pesar de todo, proseguirá el justo su camino y el puro de manos aumentará la fuerza.

Otiia ka mau te tangata tika ki tona ara, a ko te tangata ringa ma ka neke haere ake te kaha.

10 ¡ Volved todos vosotros! ¡Venid ahora, que no hallaré entre vosotros un solo sabio!

Ko koutou katoa ia tahuri, anga mai nei, e kore hoki tetahi tangata mahara e kitea e ahau i roto i a koutou.

11 H an pasado mis días y han sido arrancados mis pensamientos, los anhelos de mi corazón.

Kua pahemo oku ra, motumotuhia ake oku whakaaro i whakatakoto ai, tae noa ki nga whakaaro o toku ngakau.

12 E llos cambian la noche en día; dicen que la luz se acerca después de las tinieblas.

Ko te po kua meinga e ratou hei ao; ko te marama, e ki ana ratou, e tata tonu ana ki te pouri.

13 P or más que yo espere, el seol es mi casa, y yo haré mi cama en las tinieblas.

Ki te titiro ahau i te reinga hei whare moku; mehemea kua wharikitia e ahau toku moenga ki te pouri;

14 A la corrupción le digo: “Mi padre eres tú”, y a los gusanos: “Sois mi madre y mi hermana.”

Mehemea kua karanga ahau ki te pirau, ko koe toku papa; ki te iro ranei, ko koe toku whaea, toku tuahine!

15 ¿ Dónde, pues, estará ahora mi esperanza? Y mi esperanza, ¿quién la verá?

Kei hea ra he tumanakohanga atu moku? A ko taku e tumanako atu ai ko wai e kite?

16 A la profundidad del seol descenderán, y descansaremos juntos en el polvo.»

Ka riro ki raro ki nga taha o te reinga, ina whai okiokinga i roto i te puehu.