Job 39 ~ Job 39

picture

1 ¿ Sabes tú el tiempo en que paren las cabras monteses? ¿Has mirado tú cuando las ciervas están pariendo?

E mohiotia ana ranei e koe te wa e whanau ai nga koati mohoao o te kamaka? E kitea putia ana ranei e koe te wa e whakamamae ai nga hata?

2 ¿ Has contado tú los meses de su preñez y sabes el tiempo cuando han de parir?

E taua ano ranei e koe nga marama e rite ana i a ratou? E mohio ana ranei koe ki te wa e whanau ai ratou?

3 S e encorvan, hacen salir a sus hijos y pasan sus dolores.

Tuohu ana ratou, kua puta mai a ratou kuao, akiritia mai ana e ratou o ratou mea whakapouri.

4 S us hijos se robustecen y crecen con el pasto; luego se van y ya no regresan.

E pai ana te ahua o a ratou kuao, e tupu ana i te parae; ka haere atu ratou, a kahore e hoki mai ano.

5 » ¿Quién dio libertad al asno montés? ¿Quién soltó sus ataduras?

Na wai i tuku te kaihe mohoao kia haere noa atu; nga here o te kaihe mohoao, na wai i wewete?

6 Y o le di por casa el desierto, puse su morada en lugares estériles.

Ko te whare i whakaritea nei e ahau mona, ko te koraha: ko ona nohoanga ko te wahi titiohea.

7 É l se burla del bullicio de la ciudad y no oye las voces del arriero.

Whakahaweatia iho e ia te ngangau o te pa; e kore ia e rongo ki te reo o te kaiakiaki.

8 E n lo escondido de los montes está su pasto y anda buscando toda cosa verde.

Ko tona wahi kai kei te tuahiwi o nga maunga, e rapua ana e ia nga mea matomato katoa.

9 » ¿Querrá el búfalo servirte a ti o quedarse en tu pesebre?

E pai ranei te unikanga kia mahi ki a koe? Kei tau takotoranga kai ranei he moenga mona?

10 ¿ Atarás tú al búfalo con coyunda para abrir el surco? ¿Irá en pos de ti labrando los valles?

E herea ranei e koe te unikanga ki tona taura i te awa parautanga? E rakarakatia ranei e ia nga raorao me tana whai ano i a koe?

11 ¿ Confiarás en él porque es grande su fuerza? ¿Le encomendarías tu labor?

E whakawhirinaki atu ranei koe ki a ia, no te mea e nui ana tona kaha? E whakarerea atu ranei e koe tau mahi mana?

12 ¿ Lo dejarías recoger el grano y juntarlo en tu era?

E whakapono atu ranei koe mana au hua e whakahoki mai; mana e kohikohi mai ki tau patunga witi?

13 » ¿Le has dado tú al pavo real sus hermosas alas, o sus alas y plumas al avestruz?

E whakamanamana ana te parirau o te otereti; otira he atawhai ano ranei ta ona hou, ta ona raukura?

14 É ste desampara en la tierra sus huevos, los calienta sobre el polvo

E whakarerea ana e ia ona hua ki te whenua, whakamahanatia iho e ia ki te puehu,

15 y olvida que el pie los puede pisar y que una fiera del campo puede aplastarlos.

Wareware ake ia tera pea e pepe i te waewae, e takahia ranei e te kirehe o te parae.

16 E s duro para con sus crías, como si no fueran suyas, y no teme que su trabajo haya sido en vano,

He mea pakeke ia ki ana pi me te mea ehara i a ia: ahakoa ka maumauria tana mahi, kahore ona manawapa;

17 p orque Dios lo privó de sabiduría y no le dio inteligencia.

No te mea i whakakahoretia e te Atua he ngakau mahara mona, kihai hoki i homai he whakaaro ki a ia.

18 S in embargo, en cuanto se levanta para correr, se burla del caballo y de su jinete.

I te wa e maranga ai ia ki runga, whakahaweatia iho e ia te hoiho raua ko tona kaieke.

19 » ¿Le das tú su fuerza al caballo? ¿Cubres tú su cuello de crines ondulantes?

Nau ranei i hoatu tona kaha ki tae hoiho? Nau ranei tona kaki i whakakakahu ki te huruhuru?

20 ¿ Lo harás temblar tú como a una langosta? El resoplido de su nariz es formidable.

Nau ranei ia i mea kia pekepeke, kia pera me te mawhitiwhiti? He hanga whakawehi te kororia o tona whewhengu.

21 E scarba la tierra, se alegra en su fuerza y sale al encuentro de las armas.

E hukari ana ia ia te raorao, me te koa ano ki tona kaha: tika tonu ia ki te hunga mau patu.

22 H ace burla del miedo; no teme ni vuelve el rostro delante de la espada.

Whakahawea ana ia ki te wehi, kahore ona mataku; e kore ano ia e nunumi mai i te hoari.

23 S obre él resuenan la aljaba, el hierro de la lanza y de la jabalina;

Papa ana te papa pere ki tona taha, te tao e rarapa ana, me te timata.

24 p ero él, con ímpetu y furor, escarba la tierra y no lo detiene ni el sonar de la trompeta;

E horomia ana e ia te whenua, me te ngangau me te riri; kahore ia i te whakapono ko te reo tera o te tetere.

25 m ás bien, en medio de los clarines parece decir: “¡Ea!” Desde lejos huele la batalla, el grito de los capitanes y el vocerío.

Ka tangi ana te tetere ka mea ia, Ha, ha! I tawhiti ano ka hongia e ia te pakanga, te whatitiri o nga rangatira, me te hamama.

26 » ¿Acaso por tu sabiduría vuela el gavilán y extiende hacia el sur sus alas?

He mohio nou i rere ai te kahu, i roha ai i ona parirau, i anga ai whaka te tonga?

27 ¿ Se remonta el águila por tu mandato y pone en alto su nido?

Nau te kupu i kake ai te ekara? i hanga ai e ia tana ohanga ki te wahi tiketike?

28 E lla habita y mora en la peña, en la cumbre del peñasco y de la roca.

Noho ana ia i runga i te kamaka, kei reira tona kainga, kei te kamaka keokeo, kei te pa kaha.

29 D esde allí acecha la presa que sus ojos observan desde muy lejos.

A rapua ana e ia he kai i reira; e kite atu ana ona kanohi i tawhiti.

30 S us polluelos chupan la sangre; donde haya cadáveres, allí está ella.»

Horomititia ake ana hoki nga toto e ana pi; a ko te wahi i nga tupapaku,, kei reira ano ia.